Pietro Gasparri

Pietro Gasparri (ur. 5 maja 1852 w Ussita, Perugia, zm. 18 listopada 1934 w Rzymie) – kardynał włoski, prawnik (doktor prawa kanonicznego i cywilnego), autor Katechizmu katolickiego^[1].

Pietro Gasparri

Kardynał prezbiter
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	5 maja 1852 Ussita
Data i miejsce śmierci	18 listopada 1934 Rzym
Miejsce pochówku	Ussita, ?↗, bazylika św. Jana na Lateranie
Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	13 października 1914–7 lutego 1930
Kamerling
Okres sprawowania	4 grudnia 1916–18 listopada 1934
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	31 maja 1877
Nominacja biskupia	2 stycznia 1898 arcybiskup tytularny Cesarea di Palestina
Sakra biskupia	6 marca 1898
Kreacja kardynalska	16 grudnia 1907 Pius X
Kościół tytularny	S. Bernardo alle Terme S. Lorenzo in Lucina
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	6 marca 1898
Konsekrator	François-Marie-Benjamin Richard de la Vergne
Współkonsekratorzy	Louis-François Sueur Charles-François Turinaz
Konsekrowani biskupi Francesco Marchetti Selvaggiani 14 kwietnia 1918 Benedetto Aloisi Masella 21 grudnia 1919 Clemente Micara 8 sierpnia 1920 Francesco Marmaggi 26 września 1920 Luigi Maglione 26 września 1920 Roberto Vicentini 19 maja 1921 Ermenegildo Pellegrinetti 18 czerwca 1922 Cesare Orsenigo 25 czerwca 1922 Angelo Rotta 1 listopada 1922 Gaetano Cicognani 1 lutego 1925 Paolo Giobbe 26 kwietnia 1925 Pietro Ciriaci 18 marca 1928 Riccardo Bartoloni 27 maja 1928 Carlo Chiarlo 11 listopada 1928 Francesco Borgongini Duca 29 czerwca 1929
Współkonsekrowani biskupi Giovanni Battista Guidi 21 września 1902 Denis Dougherty 14 czerwca 1903 Filippo Camassei 10 kwietnia 1904 Achille Locatelli 27 grudnia 1906 Augusto Silj 13 stycznia 1907 Manuel María Pólit y Laso 1 listopada 1907 Domenico Mannaioli 10 listopada 1907

Kształcił się w seminarium niższym w Nepi, a później w Rzymie. Święcenia kapłańskie otrzymał 31 marca 1877. Wykładał prawo kanoniczne w paryskim Institut catholique w latach 1879–1898, a następnie był delegatem Stolicy Apostolskiej w Ameryce Południowej (Boliwia, Peru, Ekwador). 3 marca 1898 otrzymał święcenia biskupie (z arcybiskupią stolicą tytularną Cesarea di Palestina).

W 1904 został powołany przez Piusa X na sekretarza Komisji Kodyfikacyjnej, której zadaniem było stworzenie nowoczesnego kodeksu prawa kanonicznego. Odegrał ogromną rolę w przygotowaniu kodeksu prawa kanonicznego z 1917. 16 grudnia 1907 został kardynałem, a w październiku 1914 papieskim sekretarzem stanu (z nominacji Benedykta XV). W czasie spotkania z Romanem Dmowskim zabiegającym w Europie o poparcie dla sprawy niepodległości polskiej kardynał nie poparł jego stanowiska odpowiadając

Polska niepodległa? Ależ to marzenie, to cel nieziszczalny. Wasza przyszłość jest z Austrią^[2].

W imieniu papieża był sygnatariuszem traktatów laterańskich. Przeszedł na emeryturę w 1930 (zastąpił go kardynał Pacelli, późniejszy papież Pius XII). Jego grób znajduje się w Ussita. Odznaczony Orderem Orła Białego.