Polska szkoła jazzu

Polska szkoła jazzu – fenomen polskiego jazzu, który po okresie zwanym „katakumbowym” (czasy stalinowskie), pojawił się na fali odnowy w 1956 roku jako nowoczesny i prężny ruch muzyków łączących fascynacje stylami cool, hard bop z dużymi umiejętnościami warsztatowymi (często byli to klasycznie wykształceni muzycy) i postromantycznymi odniesieniami do słowiańskiej melodyki^[1].

Mimo politycznego i społecznego tła jest to zjawisko o wyraźnie artystycznym charakterze. Do polskiej szkoły jazzu nie zalicza się na przykład wielu zespołów i artystów grających w tym okresie jazz tradycyjny.^{[potrzebny przypis]}

Polska szkoła jazzu nie jest ścisłym określeniem stylistycznym, jest jednak zjawiskiem wyróżniającym się na tle jazzu europejskiego i światowego charakterystycznym, pełnym zadumy brzmieniem, łączy najnowocześniejsze trendy ze swobodną improwizacją i odniesieniami do słowiańskiego folkloru^[1].

Przedstawiciele

Najważniejszymi twórcami tego kierunku byli^[1]:

• Krzysztof Komeda – fortepian
• Mieczysław Kosz – fortepian
• Zbigniew Namysłowski – saksofon
• Jan Wróblewski – saksofon
• Zbigniew Seifert – skrzypce
• Tomasz Stańko – trąbka
• Andrzej Trzaskowski – fortepian
• Michał Urbaniak – skrzypce, saksofon

Zobacz też

• muzyka polska, polska muzyka rozrywkowa
• polska szkoła plakatu, polska szkoła filmowa, polska szkoła matematyczna