Proch bezdymny

Proch bezdymny, zwany również prochem strzelniczym – rodzaj prochu, który podczas spalania wytwarza głównie produkty gazowe, (np. N₂, H₂, H₂O, CO i CO₂), w porównaniu do około 55% produktów stałych w przypadku prochu czarnego^[1]. Został wynaleziony pod koniec XIX w. przez francuskiego inżyniera Paula Vieille’a i stał się standardowym prochem w nabojach do broni strzeleckiej i broni artyleryjskiej^[2].

Kształtki prochu bezdymnego do broni strzeleckiej

Wystrzał z użyciem prochu bezdymnego

Pierwsza zaczęła używać go armia francuska jako ładunek miotający do broni strzeleckiej i w artylerii. Ma znacznie większą siłę wybuchu od prochu czarnego (dymnego), dzięki czemu wzrosła znacznie donośność karabinów oraz armat, i w efekcie go wyparł. Jednocześnie przy małej ilości produktów stałych, przy wystrzale nie zdradza stanowiska, z którego oddano strzał^[2][3].

Rodzaje prochów bezdymnych:

• proch nitrocelulozowy (na bazie nitrocelulozy)
• proch nitroglicerynowy (na bazie nitrogliceryny), w tym^[1]:
  • kordyt
  • balistyt
• proch nitroglikolowy (na bazie nitroglikolu)
• proch bezbłyskowy