Puk (księżyc)

Puk (Uran XV ) – największy wewnętrzny księżyc Urana. Spośród księżyców odkrytych przez sondę Voyager 2 jedynie Puk został zaobserwowany na tyle wcześnie, że mogła ona zostać zaprogramowana do szczegółowego sfotografowania go.

Puk

Zdjęcie Puka wykonane przez sondę Voyager 2
Planeta	Uran
Odkrywca	Stephen Synnott, Voyager Imaging Team
Data odkrycia	30 grudnia 1985
Tymczasowe oznaczenie	S/1985 U1
Charakterystyka orbity
Półoś wielka	86 000 km[1]
Mimośród	0,0001[1]
Okres obiegu	0,762 d[1]
Nachylenie do płaszczyzny równika planety	0,319°[1]
Długość węzła wstępującego	268,734°[1]
Argument perycentrum	177,094°[1]
Anomalia średnia	245,796°[1]
Własności fizyczne
Średnica równikowa	162 ± 4 km[2]
Powierzchnia	~82 450 km²
Objętość	~2,23 ×106 km³
Masa	2,9 ×1018 kg
Średnia gęstość	1,3 g/cm³[2]
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni	0,028 m/s²
Prędkość ucieczki	69 m/s
Okres obrotu wokół własnej osi	synchroniczny
Albedo	0,104 ± 0,006[2]
Jasność obserwowana (z Ziemi)	19,75 ± 0,05m[2]
Temperatura powierzchni	64 K

Jest on szóstym co do wielkości księżycem Urana, znacznie mniejszym od piątej Mirandy. Orbita Puka jest umiejscowiona wewnątrz jej orbity, a także wewnątrz odkrytego w 2003 roku pierścienia mi, najbardziej zewnętrznego pierścienia planety.

W celtyckiej mitologii i angielskim folklorze, Puk jest psotnym chochlikiem, przez chrześcijan wyobrażanym jako demon zła. Nazwa księżyca pochodzi od Puka, postaci ze sztuki Sen nocy letniej Szekspira, w której razem z elfami podróżuje nocami dookoła świata.

Zobacz też

• Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
• Ukształtowanie powierzchni Puka