Globisporangium debaryanum

Globisporangium debaryanum (R. Hesse) Uzuhashi, Tojo & Kakish. – gatunek organizmów zaliczanych do lęgniowców^[1].

Globisporangium debaryanum

Strzępki, lęgnie i plemnie Globisporangium debaryanum
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	chromisty
Typ	lęgniowce
Gromada	Peronosporea
Rząd	wroślikowce
Rodzina	Pythiaceae
Rodzaj	Globisporangium
Gatunek	Globisporangium debaryanum
Nazwa systematyczna
Globisporangium debaryanum (R. Hesse) Uzuhashi, Tojo & Kakish. Mycoscience 51(5): 361 (2010)

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Globisporangium, Peronosporales, Peronosporidae, Peronosporea, Incertae sedis, Oomycota, Chromista^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1874 r. Rudolph Hesse(inne języki) nadając mu nazwę Pythium debaryanum. W 2010 r. japońscy mykolodzy Shihomi Uzuhashi, Motoaki Tojo i Makoto Kakishima przenieśli go do rodzaju Globisporangium^[1].

Synonimy:

• Eupythium debaryanum (R. Hesse) Nieuwl. 1916
• Pythium debaryanum R. Hesse 1874
• Pythium debaryanum var. pelargonii Hans Braun 1925
• Pythium debaryanum var. viticola A.C. Jain 1951^[2].

Cykl rozwojowy

Endobiont żyjący wewnątrz tkanek roślin. Jego strzępki rozwijają się pomiędzy komórkami roślin, do wnętrza komórek zapuszcza tylko ssawki. Może rozwijać się tylko w środowisku wodnym. Rozmnaża się zarówno płciowo, jak i bezpłciowo. W wyniku rozmnażania płciowego wytwarza oospory o grubej ścianie komórkowej. Są one przetrwalnikami mogącymi w glebie, wodzie lub w tkankach roślinnych przetrwać dłuższy czas. W sprzyjających warunkach kiełkują, wypuszczając grzybnię. Na czubku niektórych strzępek tworzą się bezpłciowo zarodniki konidialne. Przy niskiej wilgotności środowiska konidia kiełkują w grzybnię, przy wystarczającej tworzą zarodnie. Wewnątrz zarodni powstają ruchome pływki, każda z dwoma wiciami za pomocą których pływają w wodzie. W kontakcie z rośliną tracą wici i kiełkują w grzybnię wnikającą do rośliny^[3].

Znaczenie

Organizm mikroskopijny będący pasożytem licznych gatunków roślin. W Polsce opisano jego występowanie m.in. na buraku, dalii, kapuście, komosie białej, komosie główkowatej, łubinie wąskolistnym, łubinie żółtym, mięcie pieprzowej, pomidorze, truskawce, trzcinie pospolitej^[4]. Powoduje u nich niespecyficzne objawy chorobowe, zazwyczaj są to zgnilizny miękkie^[3]. Wywołuje m.in. takie choroby jak zgorzel siewek.