Ray Manzarek

Ray Manzarek (właśc. Raymond Daniel Manzarek Jr., ur. jako Raymond Daniel Manczarek Jr., 12 lutego 1939 w Chicago, zm. 20 maja 2013 w Rosenheim) – amerykański muzyk, producent płytowy, reżyser i pisarz polskiego pochodzenia.

Ray Manzarek

Ray Manzarek (1971)
Imię i nazwisko	Raymond Daniel Manczarek Jr.
Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1939 Chicago, USA
Data i miejsce śmierci	20 maja 2013 Rosenheim, Niemcy
Gatunki	blues rock, rock psychodeliczny, acid rock, hard rock
Zawód	muzyk, reżyser filmowy
Aktywność	1961–2013
Wydawnictwo	Elektra Records
Zespoły
The Doors (1965–1972) Manzarek–Krieger (2002–2013)

Najbardziej znany był jako klawiszowiec zespołu The Doors, który założył wspólnie z Jimem Morrisonem.

Życiorys

Rodzice Helena i Raymond Manczarek, oboje będący imigrantami z Polski^[1], od najmłodszych lat dbali o muzyczne wykształcenie ich syna, ucząc go gry na pianinie. Studiował muzykę w chicagowskim konserwatorium muzycznym. Poza studiami na brzmienie jego muzyki wpływ miały przede wszystkim jazz i blues. W Los Angeles studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim na wydziale filmu. Ukończył go w czerwcu 1965 r. z bardzo dobrymi wynikami. Przed założeniem The Doors grał i śpiewał w zespołach: Rick and the Ravens i The White Trash Quintet. Po śmierci Jima Morrisona kontynuował karierę muzyczną. Solową karierę rozpoczął wydaniem płyty Golden Scarab. Po trzech latach znudził się graniem w pojedynkę i z nowo sformowaną grupą Nite City nagrał dwie płyty. Po dziesięciu latach przerwy, w 1993 stworzył muzykę do wierszy amerykańskiego poety Michaela McClure’a. W 1980 został producentem, biorąc pod opiekę nagranie krążka punkowego zespołu X zatytułowanego Los Angeles. W 2001 wrócił do reżyserowania obrazem Love Her Madly. Poza wspomnieniami Light My Fire: My Life with The Doors opublikował również powieść The Poet in Exile. Od września 2002 wraz z Robbym Kriegerem grał w towarzystwie Iana Astbury’ego i Ty'a Dennisa jako The Doors of the 21st Century.

„Zamieszkujemy nasze ciała przez 70, 80, 90 lat, a życie tu na planecie Ziemia to taka frajda, że chce się, by to trwało. Twój duch, umysł, dusza z wiekiem stają się coraz lepsze. Zaczynasz patrzeć na wiele spraw z perspektywy. To wszystko przyspiesza i tylko to cholerne ciało spowalnia” – powiedział w 2006 roku w wywiadzie udzielonym dziennikarzowi Agencji Reutera^[2].

Zmarł 20 maja 2013 (w wieku 74 lat) w klinice RoMed (niem. RoMed Kliniken) w Rosenheim w Niemczech. Przyczyną śmierci był nowotwór przewodów żółciowych. Pozostawił żonę Dorothy, dwóch braci, syna z żoną i troje wnucząt^[3].

Dyskografia

Albumy solowe

• Golden Scarab (1973)
• The Whole Thing Started with Rock & Roll, Now Its Out of Control (1974)
• interpretacja dzieła Carmina Burana (1983)

Nite City

• Nite City (1976)
• Golden Days Diamond Nights (1977)

Z Michaelem McClure’em

• Lion Love (1993)
• There’s a Word! (2001)

Występy gościnne

• Carlos Santana – Guitar Heaven (2010)^[4]

Publikacje

• Light My Fire: My Life with The Doors, 1998, G.P. Putnam's Sons, ISBN 978-0-399-14399-1
• The Poet in Exile, 2001, Thunder's Mouth Press, ISBN 978-1-56025-359-4
• Snake Moon, 2006, Night Shade Books, ISBN 978-1-59780-042-6

Filmografia

• „Message to Love: The Isle of Wight Festival” (1997, film dokumentalny, reżyseria: Murray Lerner)^[5]
• „The Third Mind” (2000, film dokumentalny, reżyseria: William Tyler Smith)^[6]
• „Venice: Lost and Found” (2002, film dokumentalny, reżyseria: Brad Bemis, Gary Davies)^[7]
• „When Hippies Ruled the World” (2002, film dokumentalny, reżyseria: Andy Baybutt)^[8]
• „Temples of Rock” (2003, film dokumentalny, reżyseria: Carlo Gennarelli)^[9]
• „Mayor of the Sunset Strip” (2003, film dokumentalny, reżyseria: George Hickenlooper)^[10]
• „An Ox's Tale: The John Entwistle Story” (2006, film dokumentalny, reżyseria: Glenn Aveni, Steve Luongo)^[11]
• „Doors: Mr. Mojo Risin' - The Story of L.A. Woman” (2012, film dokumentalny, reżyseria: Martin R. Smith)^[12]
• „When Albums Ruled the World” (2013, film dokumentalny, reżyseria: Steve O’Hagan)^[13]