Restytut Staniewicz

Restytut Witold Staniewicz (ur. 18 sierpnia 1929 w Wilnie, zm. 18 stycznia 2011 w Puszczykowie^[1][2]) – polski historyk, w czasach PRL działacz opozycji demokratycznej.

Restytut Staniewicz

Data i miejsce urodzenia	18 sierpnia 1929 Wilno
Data i miejsce śmierci	18 stycznia 2011 Puszczykowo
Miejsce spoczynku	Cmentarz parafialny św. Jana Vianneya w Poznaniu
Zawód, zajęcie	historyk
Narodowość	polska
Partia	PPS, KPN
Rodzice	Witold Staniewicz, Eugenia z domu Sumorok
Odznaczenia

Życiorys

Był synem Witolda Staniewicza (ekonomisty) i Eugenii z domu Sumorok^[3].

W 1956 brał udział w wydarzeniach Poznańskiego Czerwca. Od 1959 do 1970 pracował w Instytucie Zachodnim, w 1965 uzyskał doktorat. W 1970 został za poglądy polityczne usunięty z Instytutu i przez dwa lata pozostawał bez pracy. W 1972 został pracownikiem Biblioteki Kórnickiej, z której został zwolniony w 1978.

W latach 70. był członkiem Konwentu Nurtu Niepodległościowego, współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników, a następnie uczestnikiem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W latach 80. był członkiem „Solidarności”, działał we Wszechnicy Robotniczej przy MKZ NSZZ Solidarność w Poznaniu. W latach 1988–1991 był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej reaktywowanej przez Jana Józefa Lipskiego, od 1993 należał do Konfederacji Polski Niepodległej^[4].

Po 1989 kierował poznańskim oddziałem Ogólnopolskiego Klubu Miłośników Litwy, był inicjatorem komitetu budowy pomnika Józefa Piłsudskiego w tym mieście oraz Komitetu Polska-Ukraina^[5][6]

Pochowany został na cmentarzu parafialnym św. Jana Vianneya przy ulicy Lutyckiej w Poznaniu^[6].

21 stycznia 2011 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[7][8].