Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Rial Racing
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Rial (pełna nazwa Rial Racing[1]) – niemiecki zespół wyścigowy i konstruktor Formuły 1, założony w 1987 roku przez Günthera Schmidta i aktywny w wyścigach Grand Prix w sezonach 1988-1989. Ekipa zgłoszona została do 32 wyścigów, dwunastokrotnie nie przechodząc kwalifikacji. Łącznie w obu sezonach kierowcy niemieckiej stajni zdobyli sześć punktów – najlepszym rezultatem zespołu podczas wyścigu była czwarta pozycja, zdobyta przez Andreę de Cesarisa w Grand Prix Stanów Zjednoczonych – Wschód 1988 i Christiana Dannera w Grand Prix Stanów Zjednoczonych 1989. Pod koniec stycznia 1990, zespół został rozwiązany.
Remove ads
Historia
Podsumowanie
Perspektywa
Początki
Rial, jako marka produkująca felgi, została założona w 1978 roku, zyskując reputację jako producent felg przeznaczonych do opon zimowych[2]. W 1987 roku, Günther Schmidt postanowił sprzedać swoje udziały w firmie ATS, kupując udziały Riala[3].
Nie było to pierwsze podejście Schmidta do Formuły 1. W 1977 roku założył zespół ATS, którego nazwa pochodziła od producenta felg pod tą samą nazwą[4]. Do sezonu 1984 zgłoszona została do 101 wyścigów Grand Prix, zdobywając w sumie osiem punktów. Najlepiej zespół poradził sobie w sezonie 1982, gdzie zespół został sklasyfikowany na jedenastej pozycji, zdobywając cztery punkty. Po sezonie 1984, zespół wycofał się z Formuły 1[4]. Głównym powodem było zaprzestanie dostarczania jednostek napędowych przez BMW, argumentując to również złym PR zespołu i właściciela.
Przygotowanie do startów
Podobnie jak w przypadku ATS, celem Riala było wypromowanie marki poprzez sporty motorowe. Ponowne wejście Günthera Schmidta do najważniejszej serii wyścigowej było możliwe, dzięki decyzji FISA o zniesieniu silników turbodoładowanych na rzecz wolnossących z początkiem sezonu 1989[5]. Dzięki temu kilka zespołów, uczestniczących w mniejszych seriach wyścigowych, postanowiło wejść do Formuły 1 – wśród nich były to między innymi ekipy Onyx czy Coloni. Zespół zdecydował zgłosić jeden samochód na sezon 1988 i zapewnił sobie kontrakt na silniki Cosworth DFZ, przygotowane przez Heiniego Madera[5].
Schmidt pozyskał Gustava Brunnera, byłego projektanta samochodów ATS, dotychczas pracującego dla Ferrari. Brunner zaprojektował samochód ARC1, który miał pewne podobieństwa do samochodu Ferrari F1-87, również zaprojektowanego przez Austriaka. Dzięki temu ARC1 został nazwany niebieskim Ferrari[5]. Kierowcą Riala na sezon 1988 został Andrea de Cesaris, dotychczas startujący dla Alfy Romeo, McLarena, Ligiera, Minardi i Brabhama, posiadający wsparcie marki Marlboro.
Starty w Formule 1
1988
Ze względu na dużą ilość zespołów zgłoszonych do Formuły 1, Rial musiał rozpoczynać weekendy wyścigowe Grand Prix od prekwalifikacji, razem z zespołami BMS Scuderia Italia, Coloni i EuroBrun. De Cesaris udanie przeszedł sesję prekwalifikacyjną, natomiast kwalifikacje zakończył na czternastej pozycji[6]. W wyścigu jechał nawet na szóstej pozycji[5], jednak ostatecznie na 53. okrążeniu Włoch musiał zakończyć start z powodu awarii silnika[7]. Wcześniej, w czasie treningu, samochód de Cesarisa zatrzymał się na torze i mechanicy wykonywali naprawy na miejscu, co było nielegalne i FISA ukarała zespół w wysokości pięciu tysięcy dolarów[5].
Włoch z powodzeniem zakwalifikował się do sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix San Marino, gdzie zajął w nich szesnaste miejsce[8]. Podczas piątkowej sesji rozbił swój samochód i wobec licznych napraw rozpoczął eliminację od startu z alei serwisowej[5]. Z powodu awarii zawieszenia na pierwszym okrążeniu, de Cesaris ponownie musiał się wycofać[9].
Podczas treningu do Grand Prix Monako, przy żółtych flagach, Włoch uderzył w samochód Gerharda Bergera[5]. Andrea de Cesaris twierdził, że na torze nie było żółtych flag, jednak postanowił pokryć koszty naprawy[5]. Powtórki jednak pokazały, że stewardzi pokazywali żółte flagi, co oznaczało, że włoski kierowca musiał zapłacić karę pięciu tysięcy dolarów[5]. Awansował do sesji kwalifikacyjnej, którą ukończył na dziewiętnastej pozycji[10]. W sobotniej sesji, samochód Włocha zatrzymał się na torze i ponownie mechanicy zespołu zostali wysłani do jej naprawy. Ze względu na ponownie złamanie przepisów, zespół ukarano grzywną w wysokości piętnastu tysięcy dolarów[5]. De Cesaris ponownie zakończył przedwcześnie wyścig, gdyż na 28. okrążeniu ponownie o sobie dał znać silnik[11].
Pojawiały się pogłoski, że samochód ARC1 nie spełniał przepisów, które mówiły, że ze względów bezpieczeństwa, w przypadku dachowania, kask kierowcy musi znajdować się poniżej linii od klatki bezpieczeństwa do przodu kokpitu, podczas gdy kask de Cesarisa znajdował się powyżej takiej linii[5]. Mało tego, pojawiały się głosy o odejściu Gustava Brunnera do ekipy Zakspeed, ponieważ zespół nie zapłacił mu za pracę[5]. Ostatecznie, przed wyścigiem w Meksyku dokonano modyfikacji samochodu.
Kwalifikacje do Grand Prix Meksyku, de Cesaris ukończył na dwunastej pozycji[12]. Tak jak w poprzednich trzech rundach, nie ukończył wyścigów, tym razem za sprawą awarii skrzyni biegów na 52. okrążeniu[13]. W sesji kwalifikacyjnej w Kanadzie, Włoch ponownie zajął dwunaste miejsce[14]. W wyścigu walczył o czwarte miejsce z Nelsonem Piquetem i Philippe'em Streiffem[5], lecz zabrakło mu paliwa na okrążenie przed końcem. Został ostatecznie sklasyfikowany na dziewiątej pozycji[15]. W kwalifikacjach do Grand Prix Stanów Zjednoczonych – Wschód, Włoch powtórzył osiągnięcie z Meksyku i Kanady, zajmując w kwalifikacjach dwunastą pozycję[16]. Na 27. okrążeniu przesunął się on na czwarte miejsce i na tej pozycji pozostał do końca wyścigu[17].
Ponownie na dwunastym miejscu de Cesaris zakończył kwalifikacje, tym razem do Grand Prix Francji[18]. Po raz drugi z rzędu ukończył wyścig, tym razem na dziesiątej pozycji, ze stratą dwóch okrążeń do Alaina Prosta[19]. Do Grand Prix Wielkiej Brytanii, Włoch startował z czternastego miejsca, jednak eliminacji nie ukończył, ponieważ na dziewiątym okrążeniu miał on kłopoty ze sprzęgłem[20][21].
Przed wyścigiem o Grand Prix Niemiec dokonano zmiany w prekwalifikacjach – ze względu na zdobyte trzy punkty za czwarte miejsce w Detroit, Andrea de Cesaris nie musiał brać udziału w sesji prekwalifikacyjnej, a jego miejsce zajął Nicola Larini z Oselli. W kwalifikacjach na Hockenheimringu, Włoch zajął czternastą pozycję[22]. Włoski kierowca zakończył start w Niemczech na trzynastym miejscu, ze stratą dwóch okrążeń do Ayrtona Senny[23]. Po wyścigu, Gustav Brunner odszedł z Riala i dołączył do ekipy Zakspeed[5]. Do Grand Prix Węgier, Włoch ruszał z 18. pola startowego[24], jednak przedwcześnie zakończył rundę, ze względu na awarię wału przedniego napędu na 28. okrążeniu[25]. Kwalifikacje do Grand Prix Belgii, de Cesaris zakończył na dziewiętnastej pozycji, lecz już na drugim okrążeniu miał kolizję z René Arnoux[26][27]. W sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Włoch, Andrea de Cesaris zajął osiemnaste miejsce, lecz na 27. okrążeniu zakończył swój start, ze względu na uszkodzenia w jego samochodzie[28][29].
Do wyścigu o Grand Prix Portugalii, Włoch ruszał z dwunastej pozycji[30]. Podczas pierwszego startu, samochód de Cesarisa nie ruszył z pola startowego, wobec czego opóźniono start wyścigu o pięć minut[31]. Podczas restartu doszło do wypadku, gdy Włoch uderzył w samochód Dereka Warwicka z Arrowsa, który nie mógł ruszyć po starcie[31]. W kolizji wzięły udział również samochody Luisa Péreza-Sali (Minardi) i Satoru Nakajimy (Lotus)[31]. Ze względu na to, że samochody Warwicka i de Cesarisa zablokowały prostą startową, wywieszono czerwoną flagę[31]. Włoch wszedł do samochodu zapasowego[31], lecz na 11. okrążeniu kończy start w tej eliminacji przez awarię wału przedniego napędu[32]. Kwalifikacje do Grand Prix Hiszpanii, włoski kierowca zakończył na 23. pozycji[33]. Ponownie przedwcześnie kończy start, tym razem na 27. okrążeniu silnik odmówił posłuszeństwa[34]. Do wyścigu o Grand Prix Japonii, Włoch ruszał z czernastego miejsca[35]. Rundę w Japonii zakończył na 36. okrążeniu, z uwagi na przegrzanie się silnika[36]. Sesję kwalifikacyjną do Grand Prix Australii, de Cesaris kończy na piętnastej pozycji[37]. Na 77. okrążeniu skończyło się paliwo w samochodzie włoskiego kierowcy, jednak ze względu na przejechanie 90% dystansu wyścigu, de Cesaris zakończył wyścig na ósmej pozycji[38].
Andrea de Cesaris zakończył sezon 1988 na piętnastej pozycji z trzema punktami[39]. Debiutancki sezon zakończył się dla Riala zdobyciem dziewiątej pozycji w klasyfikacji konstruktorów[40].
1989
W trakcie sezonu 1988 pojawiały się pogłoski, że Schmidt chce stworzyć na sezon 1989 zespół całkowicie niemiecki[5]. Stajnia postanowiła wystawić dwa samochody, jednak z zespołu odszedł de Cesaris, który przeniósł się do ekipy BMS Scuderia Italia[5]. Nowymi reprezentantami zespołu zostali Christian Danner, dotychczas reprezentujący Zakspeeda, Osellę i Arrowsa oraz Volker Weidler, dla którego to był pierwszy sezon w Formule 1[5]. Podobnie jak rok wcześniej z Brunnerem, inżynier Stefan Fober powrócił do współpracy ze Schmidtem, dołączając do Boba Bella w projektowaniu samochodu ARC2, który był zmodyfikowanym ARC1 z przerobioną aerodynamiką[5]. Nadal używano silników Coswortha i opon Goodyear. Do sezonu 1989 zgłosiło się dwadzieścia zespołów z 39 samochodami, co było rekordem pod względem ilości samochodów próbujących zakwalifikować się do Grand Prix[41]. Punkty niemieckiej stajni pozwoliły jedynie Dannerowi na uniknięcie prekwalifikacji, zatem Weidler musiał starać się o awans do kwalifikacji[5].
W prekwalifikacjach do Grand Prix Brazylii, Weidler zajął ósme miejsce, tracąc 2,285 sekund do Nicoli Lariniego, ostatniego który awansował do sesji kwalifikacyjnej[42]. W kwalifikacjach, Danner był siedemnasty ze stratą 4,153 sekund do Ayrtona Senny[43]. Niemiec zakończył inauguracyjny wyścig na czternastej pozycji, ze stratą pięciu okrążeń do Nigela Mansella z Ferrari[44]. W sesji prekwalifikacyjnej do Grand Prix San Marino, Volker Weidler ponownie nie awansował do dalszej części, zajmując ostatnią pozycję, mając ponad dziewięć sekund straty do Stefano Modeny z Brabhama[45]. Danner natomiast zakończył kwalifikację na 29. miejscu, tracąc 0,205 sekund do ostatniego zakwalifikowanego Yannicka Dalmasa z Larrousse[46].
Weidler w prekwalifikacjach do Grand Prix Monako wyprzedził Aguriego Suzukiego z ekipy Zakspeed i Joachima Winkelhocka z zespołu AGS, mając gorszy czas o 1,724 sekund od Martina Brundle, który był ostatnim kierowcą, który awansował dalej[47]. Po raz drugi z rzędu, Christian Danner nie zakwalifikował się do wyścigu, tym razem zajmując 27. pozycję, ze stratą 0,124 sekund do Luisa Péreza-Sali z Minardi, który jako ostatni awansował do wyścigu[48]. Sesję prekwalifikacyjną do Grand Prix Meksyku, Weidler zakończył na ósmym miejscu, ze stratą 1,678 sekund do Stefana Johanssona[49]. Danner zakończył zaś kwalifikacje na 23. pozycji i ukończył wyścig jako dwunasty, ze stratą dwóch okrążeń do Senny[50][51]. Volker Weidler nie awansował do sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Stanów Zjednoczonych, zajmując dziesiątą pozycję[52]. Christian Danner był ostatnim kierowcą, który uzyskał kwalifikację do wyścigu, mając stratę 3,740 sekund do Ayrtona Senny[53]. Po raz drugi, samochód Riala znalazł się w pierwszej szóstce wyścigu, gdyż Niemiec zakończył start w Phoenix na czwartej pozycji, ze stratą jednego okrążenia do Alaina Prosta, choć w trakcie wyścigu miał problem z wydechem[54]. Ponownie Weidler nie zdołał przejść prekwalifikacji, tym razem do wyścigu o Grand Prix Kanady, wyprzedzając tylko Aguriego Suzukiego i Pierre-Henri Raphanela z Coloni[55]. Danner natomiast zakwalifikował się do wyścigu z 23. pola startowego, tracąc 3,754 sekundy do Prosta[56]. Niemiecki kierowca ukończył zmagania na ósmym miejscu, ze stratą trzech okrążeń do Thierry'ego Boutsena z Williamsa[57].
W prekwalifikacjach do Grand Prix Francji, Weidler był siódmy, ze stratą 1,442 sekund do Bertranda Gachota z ekipy Onyx[58]. W sesji kwalifikacyjnej, Danner był 29., tracąc 3,975 sekund do Alaina Prosta i 0,710 sekund do Alexa Caffiego, który jako ostatni awansował do wyścigu[59]. Volker Weidler nie awansował do sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Wielkiej Brytanii, zajmując w prekwalifikacjach ostatnie miejsce[60]. Christian Danner w kwalifikacjach zajął trzydzieste, ostatnie miejsce i nie zakwalifikował się do wyścigu[61]. Po wyścigu nastąpiły zmiany – dzięki punktom zdobytym przez Dannera w Phoenix, Weidler nie musiał brać udziału w prekwalifikacjach. Mimo tego, szef zespołu tracił cierpliwość do Weidlera, a relacje z Dannerem pogarszały się po kolejnych nieudanych kwalifikacjach[5].
W kwalifikacjach do Grand Prix Niemiec, Christian Danner zajął 28. miejsce, ze stratą prawie 7,5 sekundy straty do Ayrtona Senny[62]. Weidler pierwotnie znalazł się na 29. pozycji, jednak jego samochód zatrzymał się na torze z powodu problemów z eletryką i tak jak rok wcześniej bywało, mechanicy naprawili samochód na miejscu, co było niezgodne z regulaminem i zespół ukarano karą w wysokości pięciu tysięcy dolarów i anulowaniem jego wyników[5][63]. Tak jak w Hockenheim, kierowcy zespołu nie awansowali do wyścigu o Grand Prix Węgier, zajmując dwa ostatnie miejsca[64]. Ponownie ukarano Volkera Weidlera anulowaniem, tym razem jego piątkowych wyników, ze względu na nieregulaminowe tylne skrzydło i karą pięciu tysięcy dolarów[65]. Günther Schmidt całą winą za tylne skrzydło obarczył Stefana Fobera, nakazując mu pokrycie grzywny z własnej kieszeni[5]. Po wyścigu, Fober odszedł z zespołu, natomiast Weidler został zwolniony[5]. Jego miejsce zajął Pierre-Henri Raphanel, dotychczasowy kierowca Coloni, w dodatku sprowadzając za sobą Christiana Vanderpleyna[5]. Schmidt początkowo nie był pozytywnie nastawiony do przejścia Vanderpleyna, gdyż jak twierdził, może to być zbyt kosztowne[5]. W sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Belgii, Danner i Raphanel zajęli 29. i 30. miejsce – Niemiec stracił do Ayrtona Senny 9,380 sekund, natomiast Francuz był wolniejszy od kolegi zespołowego o 2,690 sekund[66]. W kwalifikacjach do Grand Prix Włoch, sytuacja się powtórzyła i kierowcy Riala zamykali stawkę kwalifikacyjną[67]. Nie inaczej było w Portugalii, jednak tym razem Raphanel był szybszy od Dannera o 0,243 sekundy[68].
Po wyścigu w Estoril, Christian Danner został zwolniony z zespołu[3]. Jego miejsce zajął Gregor Foitek, wcześniej jeżdżący dla ekipy EuroBrun, z którym ani razu nie zakwalifikował się do wyścigu. W kwalifikacjach do Grand Prix Hiszpanii, Raphanel był 28., ze stratą 5,152 sekund do Senny, natomiast Foitek znalazł się tuż za swoim kolegą zespołowym, tracąc do niego 3,783 sekund, mając w trakcie sesji awarię mechaniczną[69]. Po weekendzie w Hiszpanii, Szwajcar odszedł z ekipy, a na jego miejsce przybył Bertrand Gachot, wcześniej zwolniony z zespołu Onyx. W sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Japonii, Pierre-Henri Raphanel i Bertrand Gachot zajęli odpowiednio 29. i 30. miejsce, ze stratą ponad dziewięciu sekund do Senny[70]. W kwalifikacjach do Grand Prix Australii, Gachot był 29., z przewagą zaledwie 0,038 sekund nad partnerem zespołowym[71]. Trzy punkty zdobyte przez Christiana Dannera pozwoliły Rialowi na zajęcie trzynastej pozycji w klasyfikacji konstruktorów[72], natomiast sam Niemiec został sklasyfikowany na 22. pozycji[73]. Mimo rozpoczęcia prac nad modelem ARC3 na sezon 1990, pod koniec stycznia 1990 Günther Schmidt ogłosił wycofanie zespołu z Formuły 1[74]. Marka Rial powróciła do Formuły 1 jako jeden ze sponsorów zespołu March w sezonie 1992[75][76].
Remove ads
Wyniki w Formule 1
Remove ads
Statystyki
Źródło: chicanef1.com[1]
Podsumowanie
Kierowcy
Źródło: chicanef1.com[1]
Remove ads
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads