Richie Ashburn

Don Richard Ashburn (ur. 19 marca 1927, zm. 9 września 1997) – amerykański baseballista, który występował na pozycji środkowozapolowego, sześciokrotny uczestnik Meczu Gwiazd, członek Baseball Hall of Fame.

Richie Ashburn

środkowozapolowy
Pełne imię i nazwisko	Don Richard Ashburn
Pseudonim	Whitey, Put Put
Data i miejsce urodzenia	19 marca 1927 Tilden
Data i miejsce śmierci	9 września 1997 Nowy Jork
Odbijał	lewą
Rzucał	prawą
Debiut	20 kwietnia 1948
Ostatni występ	30 września 1962
Statystyki
Średnia uderzeń	0,308
Home runy	29
Uderzenia	2574
RBI	586
Kariera klubowa
Lata Kluby 1948–1959 Philadelphia Phillies 1960–1961 Chicago Cubs 1962 New York Mets
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	1995
Metoda elekcji	Veterans Committee

Kariera zawodnicza

Przed rozpoczęciem sezonu 1945 podpisał kontrakt jako wolny agent z Philadelphia Phillies^[1] i został przydzielony do zespołu Utica Blue Sox (poziom Class A), z którym zdobył w 1945 mistrzostwo Eastern League, uzyskując najlepszą średnią w zespole (0,311)^[2]. W 1946 służył w U.S. Army na Alasce. W 1947 powrócił do Blue Sox i ponownie zdobył mistrzostwo ligi. Ustanowił także rekord Eastern League zaliczając 191 odbić w 137 meczach^[2].

W Major League Baseball zadebiutował 20 kwietnia 1948 w meczu przeciwko Boston Braves, w którym zaliczył single'a^[1]. Sezon 1948 rozpoczął na pozycji lewozapolowego, jednak po 12 spotkaniach został przesunięty na środkowe zapole. 5 czerwca 1948 w drugim spotkaniu doubleheader z Chicago Cubs zaliczył przynajmniej jedno odbicie w 23 meczach z rzędu, a jego średnia wyniosła wówczas 0,380. W lipcu 1948 był jedynym debiutantem w NL All-Star Team. W meczu rozegranym na Sportsman’s Park w St. Louis, wygranym przez AL All Star Team 5–2, Ashburn zaliczył dwa odbicia i skradł bazę^[2]. Sezon zakończył ze średnią 0,333 i 32 skradzionymi bazami (1. wynik w MLB), a przez magazyn Sporting News został wybrany najlepszym debiutantem miesiąca. W głosowaniu BBWAA do nagrody NL Rookie of the Year Award zajął 3. miejsce^[1][2].

W 1950 Ashburn był członkiem składu Phillies, którzy wywalczyli mistrzostwo National League i zyskali przydomek The Whiz Kids. W World Series wystąpił we wszystkich meczach, uzyskując średnią 0,176, a Phillies przegrali z New York Yankees 0–4. W latach 1951–1954 osiągnął średnią 0,318, dwukrotnie zaliczył najwięcej odbić w National League i dwukrotnie reprezentował klub w Meczu Gwiazd^[2]. W 1955 uzyskał najlepszą średnią w lidze (0,338)^[1]. Trzy lata później po raz czwarty zagrał w All-Star Game, zdobył po raz drugi tytuł najlepszego uderzającego ze średnią 0,350, zaliczył najwięcej odbić (215), triple'ów (13) i miał najlepszy wskaźnik on-base percentage (0,440)^[1][2].

W styczniu 1960 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Chicago Cubs, a grudniu 1961 do New York Mets^[1]. W 1962 został wybrany przez Mets najbardziej wartościowym zawodnikiem zespołu i dwukrotnie reprezentował klub w Meczu Gwiazd. Po raz ostatni zagrał 30 września 1962^[1].

Późniejszy okres

W latach 1963–1971 był komentatorem telewizyjnym meczów Phillies. W 1979 numer 1, z którym występował został zastrzeżony przez Philadelphia Phillies^[2]. W 1995 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame^[3]. W 2004 został wprowadzony do Philadelphia Sports Hall of Fame^[4].

Nagrody i wyróżnienia

Nagroda/wyróżnienie	Lata	Źródło
6× All-Star	1948, 1951, 1953, 1958, 1962¹, 1962²	[1]
Baseball Hall of Fame	od 1995	[3]
# 1 zastrzeżony przez Phillies	1979	[2]