Rob-Vel

Rob-Vel
Bozz
Imię i nazwisko	Robert Pierre Velter
Data i miejsce urodzenia	9 lutego 1909 Paryż
Data i miejsce śmierci	27 kwietnia 1991 Saint-Malo
Dziedzina sztuki	komiks, rysunek, pisarstwo

Wczesne lata

Urodził się w Paryżu w rodzinie o lyońskich korzeniach. Jego ojciec, Pierre Velter, był dyrektorem francuskiego oddziału firmy Remington, a rodzina często zmieniała miejsce zamieszkania. W 1920 przeniosła się do Anglii, gdzie Robert uczęszczał do szkół z internatem. Dorastając w Liverpoolu, zafascynował się wielkimi liniowcami, co później wpłynęło na jego karierę artystyczną. Jako samouk rysował dekoracje teatralne, a w wieku 16 lat podjął pierwszą pracę jako urzędnik w londyńskim Ritz Carlton^[2]^[3].

Praca na statkach i początki twórczości

W młodości pracował jako kelner i steward na transatlantykach linii White Star Line oraz Compagnie Générale Transatlantique, m.in. na statkach SS Île de France, SS Lafayette, SS Champlain i SS Normandie. Podczas rejsów tworzył karykatury pasażerów i ilustracje na menu. Na jednym z rejsów poznał amerykańskiego rysownika Martina Brannera, z którym współpracował w latach 1934–1936 w USA, zdobywając doświadczenie jako asystent przy komiksie Winnie Winkle^[2].

Kariera komiksowa przed Sprycjanem

Les Avatars de M. Subito

Po powrocie do Francji w 1936 Velter sprzedał swoją pierwszą serię komiksową zatytułowaną Tintin (niezwiązaną z bohaterem Hergégo). Stała się ona pierwowzorem jego znanego humorystycznego komiksu pantomimicznego Les Avatars de M. Subito (1936–1969). Publikował go pod pseudonimem Bozz. Seria ukazywała się m.in. w dzienniku „Le Soir” oraz różnych regionalnych gazetach francuskich^[2].

„Le Journal de Toto”

Od 1937 pracował dla paryskiego magazynu młodzieżowego „Le Journal de Toto”, tworząc przygody marynarza-bellboya Toto. Od tego momentu artysta zaczął regularnie podpisywać swoje prace jako Rob-Vel. W przygotowywaniu historii pomagała mu żona, Blanche Dumoulin^[2].

Sprycjan

W 1937 belgijskie wydawnictwo Dupuis zleciło Velterowi stworzenie maskotki dla nowego magazynu młodzieżowego „Le Journal de Spirou”. Wzorując się na bellboyach z transatlantyków, artysta wykreował chłopca o imieniu Sprycjan (org. Spirou), którego imię w dialekcie walońskim oznacza „wiewiórkę”. Inspiracją była także tragiczna historia młodego boya okrętowego, którego Velter poznał podczas rejsów^[2].

Pierwszy numer „Le Journal de Spirou” ukazał się 21 kwietnia 1938, z Velterem jako głównym rysownikiem. W 1939 artysta wprowadził do serii wiewiórkę Spip, która pozostała bohaterem cyklu do dziś. Z czasem Sprycjan stał się bohaterem przygodowych historii w stylu amerykańskich gazetowych seriali komiksowych^[2].

Badania z 2013 wykazały, że przy tworzeniu pierwszych odcinków Spirou uczestniczyli również żona Veltera – Blanche Dumoulin (pod pseudonimem „Davine”) – oraz przyjaciel artysty, malarz Luc Lafnet, który prawdopodobnie odpowiadał za znaczną część rysunków z lat 1938–1939^[2].

Wojna i przekazanie serii

W czasie II wojny światowej Velter został zmobilizowany, ranny i wzięty do niewoli. Jego żona przez pewien czas tworzyła serię sama, później zaś kontynuację powierzono belgijskiemu rysownikowi Jijé. Od 1943 wydawnictwo Dupuis posiadało już pełne prawa do Sprycjana, a po wojnie seria przeszła w ręce kolejnych twórców, m.in. André Franquina^[2].

Dalsza twórczość po wojnie

Po wojnie Rob-Vel publikował w czasopismach „Pierrot”, „Lisette”, „Bravo!” oraz wielu gazetach francuskich i belgijskich. Stworzył nowe serie, m.in. Ce Pauvre Plouk, Jean-Loup, Babouche et Babouchette czy Mic Mac aux États-Unis. Kontynuował również pracę nad M. Subito^[2].

W latach 1971–1974 rysował klasyczny pasek komiksowy Le Professeur Nimbus, przejmując serię po wcześniejszych twórcach^[2].

Ostatnie lata

Po śmierci żony (1975) zamieszkał w Saint-Malo. Nadal okazjonalnie uczestniczył w festiwalach komiksu, lecz stopniowo wycofywał się z aktywności zawodowej. Zmarł w 1991^[2]^[4].

Życiorys