Ryszard Brykowski

Ryszard Brykowski (ur. 8 stycznia 1931 w Kołomyi^[1], zm. 5 sierpnia 2017^[2]) – polski historyk sztuki, profesor nauk humanistycznych^[1], specjalista w zakresie drewnianej architektury sakralnej, historii sztuki, inwentaryzacji i konserwacji zabytków^[3].

Ryszard Brykowski

Data i miejsce urodzenia	8 stycznia 1931 Kołomyja
Data śmierci	5 sierpnia 2017
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia sztuki
Alma Mater	Katolicki Uniwersytet Lubelski
Profesura	20 października 1994
Uczelnia	Instytut Sztuki PAN Katolicki Uniwersytet Lubelski
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w Kołomyi, po 1945 osiadł w Radomiu, gdzie ukończył Liceum im. Jana Kochanowskiego^[4]. Studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim^[1]. Po studiach wyjechał do Warszawy, gdzie wkrótce związał się z Instytutem Sztuki PAN, gdzie pracował przez ponad 45 lat^[4]. W latach 1980–1982 był również wykładowcą przy Katedrze Sztuki Śred­niowiecznej Powszechnej (Katedra Historii Sztuki Europejskiej) KUL^[5]. W 1994 uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych^[3]. Był Honorowym Członkiem Polskiego Komitetu Narodowego ICOMOS^[6].

W pracy naukowej zajmował się historią architektury drewnianej, inwentaryzacją i konserwacją zabytków, a także dziejami Pokucia i Huculszczyzny^[1]. Był autorem cenionych publikacji dotyczących architektury sakralnej na ziemiach południowo-wschodnich Rzeczypospolitej^[6], w tym architektury cerkiewnej^[2].

Był twórcą i kierownikiem działającego przy Stowarzyszeniu „Wspólnota Polska” Ośrodka ds. Polskiego Dziedzictwa Kulturowego poza Granicami Kraju^[4].

Przez wiele lat związany z harcerstwem. W latach 1945–1949, 1957–1961 i 1968 był członkiem ZHP, w 1981 współtworzył Niezależny Ruch Harcerski, w latach 1989–1993 był członkiem Rady Naczelnej ZHR^[4][7].

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[6] (kwatera 5B-4-14)^[8].

Odznaczenia

W związku z działalnością we „Wspólnocie Polskiej” odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski – „za wybitne zasługi dla Polonii na świecie, za promowanie Polski oraz działalność na rzecz krzewienia polskich tradycji i kultury”^[9]. Ponadto otrzymał m.in. Złoty Medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”^[10] i – z rąk Benedykta XVI – Order Świętego Grzegorza Wielkiego^[4].

Wybrana bibliografia autorska

• 49 Huculski Pułk Strzelców („Ajaks”; przy współpracy „Zbroi”, Pruszków, 1992; ISBN 83-85621-03-2)
• Drewniana architektura cerkiewna: na koronnych ziemiach Rzeczypospolitej (Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, Warszawa, 1995; ISBN 83-902793-7-1)
• Drewniana architektura kościelna w Małopolsce XV wieku (Ossolineum, Wrocław, 1981; ISBN 83-04-00826-2)
• Drewniane kościoły w Małopolsce Południowej (Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław, 1984; ISBN 83-04-00909-9)
• Kołomyja – jej dzieje, zabytki („Wspólnota Polska”, Warszawa, 1998; ISBN 83-910255-3-5)
• Legenda i dzieje cudownego obrazu Matki Bożej Kołomyjsko-Pokuckiej (Bydgoski Dom Wydawniczy Margrafsen, Bydgoszcz, 2012; ISBN 978-83-63921-44-6)
• Łemkowska drewniana architektura cerkiewna: w Polsce, na Słowacji i Rusi Zakarpackiej (Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław, 1986; ISBN 83-04-01989-2)
• Sztuka Rumunii (Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław, 1979; ISBN 83-04-00121-7 wspólnie z Tadeuszem Chrzanowskim i Marianem Korneckim)
• Urbanistyka i architektura Radomia (Wydawnictwo Lubelskie, Lublin 1979; ISBN 83-222-0016-1 pod red. Wojciecha Kalinowskiego)
• Zabytki architektury i budownictwa w Polsce. Z. 13, Województwo rzeszowskie (Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1973)