SM UB-2

SM UB-2 – niemiecki okręt podwodny typu UB I z okresu I wojny światowej. Wszedł do służby w Kaiserliche Marine 20 lutego 1915 roku. Od grudnia 1916 roku wykorzystywany jako okręt szkolny na Bałtyku.

Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego UB-2 z 1915 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.

SM UB-2

Klasa	okręt podwodny
Typ	UB I
Historia
Stocznia	Germaniawerft, Kilonia
Początek budowy	1 listopada 1914
Wodowanie	13 lutego 1915
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	20 lutego 1915
Wycofanie ze służby	19 lutego 1919
Los okrętu	złomowany 1920
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	127 ton 142 tony
Długość	28,1 metra
Szerokość	3,2 metra
Zanurzenie	3 metry
Zanurzenie testowe	50 metrów
Rodzaj kadłuba	jednokadłubowy
Napęd
1 silnik Diesla (60 KM), silnik elektryczny (120 KM) 1 wał napędowy, 1 śruba
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	6,5 węzła 5,5 węzła
Zasięg	1650 Mm przy prędkości 5 węzłów (na powierzchni) 45 Mm przy prędkości 4 węzły (w zanurzeniu)
Uzbrojenie
2 torpedy, karabin maszynowy kal. 8 mm;
Wyrzutnie torpedowe	2 x 450 mm (dziób)
Załoga	17 osób

Historia

Zamówienie na drugi okręt typu UB I zostało złożone w stoczni Germaniawerft 15 października 1914 roku. Okręt został zwodowany 13 lutego 1915 roku, wszedł do służby 20 lutego. 10 maja 1915 roku wszedł w skład Flotylli Flandryjskiej, która w tym czasie była zaangażowana w pierwszą niemiecką ofensywę podwodną, mającą na celu atakowanie wrogich jednostek w pobliżu Wysp Brytyjskich. Podczas pierwszego patrolu bojowego na wodach między Holandią a Wielką Brytanią zatopił sześć niewielkich jednostek rybackich.

W lutym 1916 roku, po rozpoczęciu drugiej niemieckiej ofensywy podwodnej, UB-2 zatopił jednostkę handlową „Arbonne” o wyporności około 600 ton, która była największą zatopioną przez ten okręt jednostką, a zarazem ostatnią zatopioną podczas wojny.

Po podpisaniu rozejmu w Compiegne i zaprzestaniu działań wojennych nie mógł z powodów technicznych poddać się Brytyjczykom w ich bazach i pozostał w Niemczech. Został złomowany w 1920 roku^[1].