STS-6

STS-6 (ang. Space Transportation System) – szósta misja kosmiczna programu amerykańskich lotów wahadłowców i zarazem dziewiczy lot promu kosmicznego Challenger. Rozpoczęła się 4 kwietnia 1983 roku i zakończyła 5 dni później - 9 kwietnia 1983 roku. Była to ostatnia misja posiadająca czteroosobową załogę aż do finałowej misji programu - STS-135.

STS-6

Dane misji
Indeks COSPAR	1983-026A
Zaangażowani	NASA
Oznaczenie kodowe	STS-6
Pojazd
Wahadłowiec	Challenger
Załoga
Od lewej: Donald Peterson, Paul Weitz, Story Musgrave, Karol Bobko
Dowódca	Paul Weitz
Start
Miejsce startu	Stany Zjednoczone, KSC, LC39-A
Początek misji	4 kwietnia 1983 18:30 UTC
Orbita okołoziemska
Apogeum	295 km
Perygeum	288 km
Okres orbitalny	90,4 min
Inklinacja orbity	28,5°
Lądowanie
Miejsce lądowania	Edwards AFB
Lądowanie	9 kwietnia 1983 18:53 UTC
Czas trwania misji	5 dni, 0 godz, 23 min, 42 sek
Przebyta odległość	3 370 437 km
Liczba okrążeń Ziemi	81
Program lotów wahadłowców

Załoga[1][2]

Funkcja	Astronauta
Dowódca misji	Paul J. Weitz
Pilot	Karol J. Bobko
Specjalista misji	Donald H. Peterson
	Franklin "Story" Musgrave

Parametry misji

• Masa:
  • startowa orbitera: 116,457 kg
  • lądującego orbitera: 86,330 kg
  • ładunku: 21,305 kg
• Perygeum: 288 km
• Apogeum: 295 km
• Inklinacja: 28,5°
• Okres orbitalny: 90,4 min

Cel misji

Pierwszy lot nowego wahadłowca Challenger, umieszczenie na orbicie satelity telekomunikacyjnego TDRS-1 (Tracking and Data Relay Satellite) oraz pierwszy kosmiczny spacer (EVA) załogi promu kosmicznego^[1].

Musgrave podczas EVA

Spacer kosmiczny[1]

• Uczestnicy: F. Musgrave i D. Peterson
• Data: 7-8 kwietnia 1983 (21:03–01:20 UTC)
• Czas trwania: 4 godziny i 17 minut

Misja[3]

Widok na startujący wahadłowiec Challenger z plaży na przylądku Canaveral (4 kwietnia 1983).

Start przewidziany początkowo na 20 stycznia 1983 roku był trzykrotnie odkładany; dwukrotnie z powodu usterek technicznych (przeciek paliwa) i za trzecim razem ze względu na szalejącą przed startem burzę piaskową, która spowodowała przedostanie się pyłu do niektórych urządzeń pomiarowych, znajdujących się na pokładzie wahadłowca. Ostatecznie wahadłowiec wystartował 4 kwietnia 1983 roku. Była to pierwsza misja drugiego po Columbii wahadłowca. Podczas startu po raz pierwszy zastosowano nowy, lżejszy główny zbiornik paliwa, a także nowe, lżejsze rakiety pomocnicze SRB. Głównym celem misji było wyniesienie na orbitę geostacjonarną pierwszego satelity komunikacyjnego systemu TDRSS, którego zadaniem jest zapewnienie komunikacji między satelitami rządowymi USA, wahadłowcami a stacjami naziemnymi. Satelita miał się ustabilizować na 41° długości geograficznej zachodniej. Orbita stacjonarna została osiągnięta dopiero po kilku miesiącach, dzięki wielu interwencjom zdalnym i próbom uruchomienia silników korekcyjnych przez naziemną stację oraz po zużyciu prawie całego zapasu posiadanego paliwa. Przyczyną był defekt rakiety napędowej IUS. Inne zaplanowane prace i badania dotyczące m.in. produkcji ultraczystych lekarstw w warunkach nieważkości zostały zrealizowane.

Zobacz też

• lista misji wahadłowców
• lista załogowych lotów kosmicznych