Sandy Koufax

Sanford Koufax (właśc. Sanford Braun ur. 30 grudnia 1935^[1]) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza przez 12 sezonów w Major League Baseball.

Sandy Koufax

miotacz
Pełne imię i nazwisko	Sanford Koufax
Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1935 Nowy Jork
Odbijał	prawą
Rzucał	lewą
Debiut	24 czerwca 1955
Ostatni występ	2 października 1966
Statystyki
Win–loss record	165–87
ERA	2,76
Strikeouty	2396
Kariera klubowa
Lata Kluby 1955–1966 Brooklyn/Los Angeles Dodgers
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	1972
Głosów	86,9% (1. głosowanie)
Metoda elekcji	BBWAA

Życiorys

Urodził się w żydowskiej rodzinie w Nowym Jorku. Po tym jak jego matka wyszła drugi raz za mąż, przyjął nazwisko ojczyma^[2]. Studiował na University of Cincinnati, gdzie grał w koszykówkę. W 1954 wstąpił do uniwersyteckiej drużyny baseballowej, gdzie był obserwowany przez skautów Brooklyn Dodgers Billa Zinsera oraz Ala Campanisa^[3]. 14 grudnia 1954 roku w wieku niespełna 19 lat podpisał kontrakt z Dodgers^[4]. W MLB zadebiutował w czerwcu 1955; 27 sierpnia tego roku w meczu przeciwko Cincinnati Reds zaliczył swoje pierwsze zwycięstwo^[5]. W ciągu pierwszych sześciu sezonów Koufax nie występował regularnie i w 1960 roku poprosił generalnego menadżera „Dodgersów” Buzziego Bavasiego o transfer. Ostatecznie zdecydował się pozostać na kolejny sezon^[6].

W sezonie 1961 wystąpił w 42 meczach (w 35 jako starter), zaliczył 18 zwycięstw i 13 porażek, był najlepszy w National League z liczbą 269 w klasyfikacji strikeoutów (pobił rekord Christy Mathewsona ustanowiony w 1903 roku)^[6][7]. Rok później Dodgers przenieśli siedzibę z Nowego Jorku do Los Angeles. Występując na nowym domowym stadionie Dodger Stadium, Koufax poprawił swoje ERA z 4,29 na 1,75. 30 czerwca 1962 w meczu przeciwko występującym pierwszy sezon w MLB New York Mets, rozegrał swojego pierwszego, a 11 maja 1963 w spotkaniu z San Francisco Giants, drugiego w karierze no-hittera^[6]. W sezonie 1963 został wybrany MVP National League oraz nagrodzony Cy Young Award, a także po zwycięskich dla Dodgers World Series wybrano go MVP finałów; był również zdobywcą Potrójnej Korony (25 zwycięstw, 306 strikeouts, 1,88 ERA)^[6]. 6 kwietnia 1964 w meczu przeciwko Philadelphia Phillies zagrał trzeciego w karierze no-hittera^[8], a magazyn Sports Illustrated wybrał go najlepszym sportowcem roku^[9].

W sezonie 1965 pomimo kontuzji ramienia zdobył ponownie Triple Crown (26 zwycięstw, 382 strikeouts, 2,04 ERA), po raz czwarty w karierze zwyciężył w World Series, otrzymał nagrodę Cy Young Award, a także po raz drugi Babe Ruth Award. 9 września 1965 w meczu przeciwko Chicago Cubs rozegrał perfect game, był to zarazem jego czwarty no-hitter w karierze^[6] i 8. perfect game w historii Major League Baseball^[10]. W 1966 roku, w którym po raz trzeci sięgnął po Potrójną Koronę (27 zwycięstw, 317 strikeouts, 1,73 ERA), z powodu nasilającej się kontuzji ramienia postanowił przedwcześnie zakończyć karierę^[6]. W 1972 został członkiem Galerii Sław Baseballu^[11].

Nagrody i wyróżnienia

Nagroda/wyróżnienie	Lata	Źródło
MVP American League	1963	[12]
7× All-Star	1961¹, 1961², 1962¹, 1963, 1964, 1965, 1966	[7]
4× zwycięzca w World Series	1955, 1959, 1963, 1965	[13]
2× World Series MVP	1963, 1965	[14]
2× Babe Ruth Award	1963, 1965	[15]
3× Triple Crown	1963, 1965, 1966	[16]
Major League Baseball All-Century Team		[17]
3× NL Cy Young Award	1963, 1965, 1966	[12]
Baseball Hall of Fame	od 1972	[11]
# 32 zastrzeżony przez Dodgers	1972	[18]