Skulik liściowiec

Skulik liściowiec^[1] (Scymnus interruptus) – gatunek chrząszcza z rodziny biedronkowatych. Zamieszkuje Palearktykę, głównie jej południową część. Bytuje głównie na drzewach i krzewach liściastych.

Skulik liściowiec

Scymnus interruptus
(Goeze, 1777)
Imago
Larwa
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Rodzina	biedronkowate
Podrodzina	Scymninae
Plemię	Scymnini
Rodzaj	Scymnus
Podrodzaj	Scymnus (Scymnus)
Gatunek	skulik liściowiec
Synonimy
Coccinella interrupta Goeze, 1777 Coccinella marginalis Rossi, 1794 Hydrophilus bimaculatus Herbst, 1792 Scymnus basalis Redtenbacher, 1843 Scymnus flexuosus Weise, 1879 Scymnus inundatus Weise, 1879 Scymnus pallidivestis Mulsant, 1853 Scymnus rufescens Weise, 1879 Pharus basalis Kirsch, 1871

Taksonomia

Gatunek ten opisał po raz pierwszy w 1777 roku Johann August Ephraim Goeze pod nazwą Coccinella interrupta^[2].

Morfologia

Imago, widok od spodu

Larwa, widok od spodu

Chrząszcz o szeroko-owalnym ciele długości od 1,5 do 2,5 mm, około 1,4 raza dłuższym niż szerokim^[3]. Samce mają głowę żółtobrunatną, samice zaś czarną z żółtobrunatnymi nadustkiem i wargą górną^[4]. Czułki zbudowane są z 11 członów^[3]. Przedplecze jest czarne, u samca z żółtobrunatnymi plamami w kątach przednich, u samicy z wąskimi żółtobrunatnymi obrzeżeniami tychże kątów^[4]. Typowo każda pokrywa ma jedną czerowonożółtą plamę biegnącą nieco ukośnie od przedniej połowy brzegu pokrywy i kąta barkowego ku szwowi; prawie cała przednia połowa podgięcia pokrywy jest czerwonożółta^[3][4]. Rzadziej plama ta rozlewa się na tylną połowę pokryw^[4] lub całe pokrywy są jednolicie brązowawe^[3]. Na powierzchni pokryw występują dwa rodzaje punktów – gęste i drobne oraz większe i rozmieszczone w szeregach^[3]. Odnóża są żółtawe lub czerwonożółte, zawsze z mocno przyciemnionymi nasadowymi połowami ud^[3][4]. Spód ciała jest w całości czarno ubarwiony. Przedpiersie ma na wyrostku międzybiodrowym dwa żeberka^[4]. Na pierwszym z widocznych sternitów odwłoka (pierwszym wentrycie) występują niepełne linie udowe, sięgające łukiem prawie do jego krawędzi tylnej, ale nie dochodzące zewnętrznymi końcami do jego krawędzi przedniej^[3][4]. Genitalia samca cechuje wodziciel prącia o wyprostowanym wierzchołku^[3].

Ekologia i występowanie

Owad ciepłolubny^[5]. Zasiedla lasy, zagajniki, parki^[6][4], winnice, półsuche łąki i nasłonecznione stoki^[5]. Bytuje na drzewach i krzewach liściastych, w tym na czeremchach, dębach, grabach, lipach i śliwach^[6][4], rzadziej na bluszczach i roślinach zielnych^[5]. Zimowanie postaci dorosłych ma miejsce w ściółce i pod opadłymi liśćmi^[6][4].

Gatunek południowopalearktyczny^[6]. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii, Włoch, Malty, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy^[2], Krymu^[3], Rumunii, Bułgarii, Chorwacji, Czarnogóry, Serbii, Albanii, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskich części Rosji i Turcji^[2]. Poza Europą znany jest z Azorów, Madery, Wysp Kanaryjskich, kontynentalnej Afryki Północnej, Azji Zachodniej i wschodu Palearktyki^[2]. W Polsce jest owadem rzadkim^[7], znanym z niewielu stanowisk rozproszonych na terenie całego kraju^[6].