Stanisław Koziej

Stanisław Marian Koziej (ur. 8 lipca 1943 w Glinniku) – polski wojskowy, nauczyciel akademicki i urzędnik państwowy, generał brygady Wojska Polskiego, profesor nauk wojskowych.

Stanisław Koziej

Stanisław Koziej (2011)
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	8 lipca 1943 Glinnik
Przebieg służby
Lata służby	1965–2002
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	dyrektor Departamentu Systemu Obronnego w MON
Późniejsza praca	publicysta, podsekretarz stanu w MON, szef BBN
Odznaczenia

W latach 1996–1997 szef Misji Polskiej do Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei, w latach 2005–2006 wiceminister obrony narodowej, w latach 2010–2015 szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego i członek Rady Bezpieczeństwa Narodowego.

Życiorys

Stanisław Koziej przemawiający podczas 37. posiedzenia Senatu RP (2013)

W latach 1962–1965 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu, a w latach 1970–1973 słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego. Ukończył także specjalistyczne kursy m.in. w Instytucie Wyższych Studiów Obrony Narodowej w Paryżu oraz Akademii Obrony NATO. Obronił doktorat i habilitację, a w 1990 otrzymał tytuł profesora nauk wojskowych^[1].

Był długoletnim pracownikiem naukowym Akademii Sztabu Generalnego i następnie Akademii Obrony Narodowej. Pełnił m.in. funkcje zastępcy kierownika i kierownika katedry oraz dziekana wydziału. Objął także stanowiska profesora zwyczajnego na Wydziale Strategiczno-Obronnym AON oraz dyrektora Instytutu Bezpieczeństwa Krajowego w Wyższej Szkole Zarządzania Personelem w Warszawie. Był również nauczycielem akademickim w Prywatnej Wyższej Szkole Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych w Warszawie^[2].

W okresie PRL był członkiem PZPR^[3]. Od kwietnia 1993 do stycznia 1994 był dyrektorem Departamentu Systemu Obronnego Biura Bezpieczeństwa Narodowego. 11 listopada 1993 prezydent Lech Wałęsa awansował go na generała brygady.

W latach 1994–2001 był dyrektorem Departamentu Systemu Obronnego w Ministerstwie Obrony Narodowej. Od 1996 do 1997 pełnił funkcję szefa polskiej misji w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei. Następnie przez rok był zastępcą Szefa Misji OBWE w Gruzji. W latach 1999–2001 reprezentował Polskę w Grupie Wysokiego Szczebla NATO ds. Polityki i Strategii Nuklearnej. W 2002 przeniesiony został w stan spoczynku.

W wyborach parlamentarnych w 2005 bez powodzenia kandydował do Senatu z ramienia Platformy Obywatelskiej (zajął 7. miejsce wśród 20 kandydatów w okręgu)^[4]. 7 listopada 2005 powołano go na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej. 26 lipca 2006 podał się do dymisji, obowiązki wiceministra przestał pełnić 10 sierpnia 2006. Stał się jednym z autorów polskiej doktryny obronnej lat 90., głównym autorem Planu obrony Rzeczypospolitej Polskiej, Strategii obronności Rzeczypospolitej Polskiej oraz Polityczno-Strategicznej Dyrektywy Obronnej, a także autorem kilkuset publikacji z dziedziny nauk wojskowych.

13 kwietnia 2010 wykonujący obowiązki prezydenta RP marszałek Sejmu Bronisław Komorowski powołał Stanisława Kozieja na urząd szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego, nieobsadzony po śmierci Aleksandra Szczygły^[5]. 20 maja 2010 został powołany w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego^[6]. 5 sierpnia 2015 został odwołany z dniem 6 sierpnia 2015 ze stanowiska szefa BBN^[7]. W 2018 zasiadł w radzie Fundacji Instytut Bronisława Komorowskiego^[8], następnie został członkiem rady programowej tej fundacji^[9].

Odznaczenia i wyróżnienia

David Lidington i Stanisław Koziej (2015)

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2015^[10]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2001^[11]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Odznaka Skoczka Spadochronowego^[12]
• Medal „Labor Omnia Vincit” – 2011^[13]
• Medal „Za zasługi dla Stowarzyszenia Kombatantów Misji Pokojowych ONZ” – 2011^[14]
• Honorowa Odznaka Organizacyjna „Za Zasługi dla FSRiWSZRP” – 2013^[15]
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Związku Oficerów Rezerwy RP” – 2014^[16]
• Komandor z Gwiazdą Orderu Zasługi – Norwegia, 2012^[17]
• Krzyż Wielki Orderu Westharda z mieczami – Łotwa, 2012^[18]
• Komandor Legii Honorowej – Francja, 2013^[19]
• Order Krzyża Ziemi Maryjnej II klasy – Estonia, 2014^[20]
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – Włochy, 2014^[21]
• Brązowe Pióro „Żołnierza Wolności” (za publicystykę z zakresu szkolenia bojowego) – 1977^[22]

Wybrane publikacje

• Teren i taktyka (współautor), 1980
• Rajdy bojowe, 1987
• Wstępne studium o obronności Polski u progu XXI wieku, 1990
• Teoria sztuki wojennej, 1993
• Bezpieczeństwo narodowe i obronność Rzeczypospolitej Polskiej, 1996
• Kierowanie obroną narodową Rzeczypospolitej Polskiej, 1996
• Podstawowe założenia obronności Rzeczypospolitej Polskiej (współautor), 1996
• Polska doktryna obronna i jej modyfikacja w obliczu integracji z NATO, 1996
• Rola ministra i Ministerstwa Obrony Narodowej w kierowaniu obronnością państwa (współautor), 1996
• Współczesne problemy bezpieczeństwa międzynarodowego i narodowego (studium analityczne), 2003
• Między piekłem a rajem. Szare bezpieczeństwo na progu XXI wieku, 2006
• Zarządzanie strategiczne bezpieczeństwem. Teoria, praktyka, dydaktyka (współautor), 2006