Stefan Florian Dembowski

Stefan Florian Stanisław Dembowski herbu Jelita^[1] (ur. 27 września 1727 roku^[2] – zm. 29 kwietnia 1802 roku w Warszawie^[2]) – marszałek Trybunału Głównego Koronnego w Lublinie w 1776 roku, kasztelan czechowski w 1774 roku^[2], poseł na Sejm, desygnowany na następcę Tadeusza Kościuszki w przypadku jego śmierci, członek konfederacji Sejmu Czteroletniego w 1788 roku^[3].

Stefan Florian Dembowski

Stefan Florian Stanisław
Jelita
Data urodzenia	27 września 1727
Data i miejsce śmierci	29 kwietnia 1802 Warszawa
Ojciec	Antoni Sebastian Dembowski
Matka	Salomea z Rupniewskich Dembowska
Żona	Ewa Tarłówna Dembowska
Odznaczenia

Życiorys

Urodzony 27 września 1727 roku jako syn referendarza koronnego Antoniego Sebastiana i Salomei z Rupniewskich. W grudniu 1736 r. ojciec odstąpił mu tytuł starosty tymbarskiego. Uczęszczał do szkoły teatynów w Warszawie. W 1747 r. wysłany wraz z bratem w podróż zagraniczną w celu nauki języków, odwiedził Wiedeń, Rzym i Paryż^[4].

Po powrocie do kraju został w 1753 r. asesorem sądów kanclerskich, a 3 lutego 1755 r. mianowany został starostą płockim. Za przykładem stryja Stanisława Dembowskiego z powodzeniem kandydował na Sejm w 1752 i Sejm w 1758 r., ale nie wyróżnił się podczas obrad. Następnie poseł na sejm konwokacyjny 1764 roku z województwa płockiego^[5]. Był konsyliarzem konfederacji generalnej 1764 roku^[6]. Jako marszałek konfederacji województwa płockiego^[6] i poseł tego województwa na sejm elekcyjny 1764 roku był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego z województwa płockiego^[7]. Wkrótce potem został marszałkiem konfederacji płockiej, jednak nie odegrał w niej większej roli. Jako zwolennik króla nie opowiedział się za konfederacją barską^[4].

20 marca 1774 r. został mianowany kasztelanem czechowskim; następnie w latach 1775–1776 był marszałkiem Trybunału Głównego Koronnego, gdzie zdobył sobie opinię uczciwego sędziego. W latach 1780–1782 zasiadał w składzie Rady Nieustającej, następnie uczestniczył w pracach Sejmu Czteroletniego. W czerwcu 1791 r. wszedł do Komisji Policji Obojga Narodów. Był komisarzem z Senatu w tej komisji w 1792 roku^[8]. Po rozwiązaniu konfederacji targowickiej należał do organizacji konspiracyjnych, desygnowano go na następcę Tadeusza Kościuszki w przypadku jego śmierci^[4] oraz powierzono przewodnictwo Komisji Porządkowej woj. krakowskiego^[9], która 13 maja 1794 r. odebrała z Wawelu kosztowności kościelne na potrzeby powstania^[4].

Zmarł 29 kwietnia 1802 roku w Warszawie^[2].

Życie prywatne

Od 27 czerwca 1756 r. żonaty z Ewą Tarłówną (1736–1808)^[1], córką starosty goszczyńskiego^[4], która w 1771 r. odziedziczyła pałac Tarłów w Warszawie^[10]. Para miała dziesięcioro dzieci^[9]: Antoninę (kanoniczkę warszawską), Floriana Dembowskiego, Mikołaja (kanonika kamienieckiego), Józefę, Ludwikę, Eleonorę, Jana Sebastiana (ekonomistę, pisarza), Stanisława (pułkownika), Teodora Mikołaja (senatora) i Ignacego^[1].

Odznaczenia

• Order Świętego Stanisława (1766 r.)^[4]
• Order Orła Białego (1780 r.)^[4]