Sulęcin (województwo dolnośląskie)

Sulęcin (niem. Saulwitz^[4][5]) – mała (98 mieszkańców w 2022^[1]) wieś widlicowa w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Siechnice. Tworzy sołectwo razem z osiedlem Szostakowice. Leży na wysokości 128 m n.p.m.

Sulęcin

wieś
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Powiat	wrocławski
Gmina	Siechnice
Wysokość	128 m n.p.m.
Liczba ludności (2020)	98[1]
Strefa numeracyjna	71
Kod pocztowy	55-010[2]
Tablice rejestracyjne	DWR
SIMC	0881182
Położenie na mapie gminy Siechnice Sulęcin
Położenie na mapie Polski Sulęcin
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Sulęcin
Położenie na mapie powiatu wrocławskiego Sulęcin
50°59′34″N 17°09′02″E[3]

Nazwa

W księdze łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna w latach 1295–1305 miejscowość wymieniona jest w zlatynizownej staropolskiej formie Sulenczino^[6][7]. Niemiecką nazwę Saulwitz po raz pierwszy odnotowano w 1783 r^[8].

W spisie miejscowości Śląska wydanym w 1830 roku we Wrocławiu przez Johanna Knie występuje pod polską nazwą Solencin, oraz niemiecką Saulwitz^[4] podobnie w spisie Adamiego z 1888 r^[5].

Historia

Wykopaliska archeologiczne odkryły ślady:

• osady neolitycznej (4200–1900 p.n.e.)
• cmentarzyska szkieletowego kultury unietyckiej (1900–1450 p.n.e.)
• osady z epoki brązu (1300-650 p.n.e.)
• cmentarzyska ciałopalnego kultury łużyckiej (1300–650 p.n.e.)
• cmentarzyska kultury lateńskiej (400 p.n.e.–400 n.e.)
• osady i grobu ciałopalnego kultury przeworskiej (400 p.n.e.–375 n.e.)
• osady wczesnośredniowiecznej

W 1477 osada stanowiła własność wrocławskich kanoników regularnych z wyspy Piasek^[8]. W 1783 stanowiła dobra parafii wrocławskiego kościoła farnego św. Marii Magdaleny^[8].

Od reformy administracyjnej państwa pruskiego w 1816 należał do powiatu oławskiego^[9] rejencji wrocławskiej należącej do prowincji śląskiej.

W 1928 został połączony administracyjnie z sąsiednim Rohrau (tj. Grodziszów)^[10].

Na terenie wsi skupisko polodowcowych eratyków, głazów narzutowych z granitu, gnejsów i granitognejsów. Największy z głazów został przetransportowany w 1923 roku z wyrobiska na wrocławskim Tarnogaju i do 1945 roku stanowił pomnik mieszkańców wsi poległych w czasie I wojny światowej. Wraz z mniejszymi głazami od 1964 jest pomnikiem przyrody. W ich sąsiedztwie znajduje się drugi pomnik (od 2017) stara lipa drobnolistna.

Po II wojnie światowej i wysiedleniu niemieckiej ludności – z wyjątkiem jednej śląsko-niemieckiej rodziny – zasiedlona polskimi przesiedleńcami z Podola (wieś Białoskórka) i Wołynia z powiatu kiwereckiego.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie wrocławskim.