Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus
szpital w Warszawie Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus, wcześniej Szpital Dzieciątka Jezus – szpital znajdujący się w Warszawie, w dzielnicy Ochota, przy ul. Lindleya 4.
Kompleks szpitala jest ograniczony ulicami: Nowogrodzką, Chałubińskiego, Oczki i Koszykową.
Remove ads
Historia
Podsumowanie
Perspektywa
W 1732 Gabriel Piotr Baudouin, ksiądz ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy, założył przy ulicy Krakowskie Przedmieście Dom Podrzutków.
Dom został przeniesiony na plac Warecki i na mocy dekretu króla Augusta III w roku 1758 została zmieniona jego nazwa na Szpital Generalny Dzieciątka Jezus. Kompleks szpitala został wybudowany w latach 1754–1761[2]. Był to największy szpital w mieście[3]; został zaprojektowany dla 1000 chorych[2]. Przy szpitalu urządzono cmentarz[4].
W wyniku szybkiego wzrostu liczby ludności Warszawy siedziba przy pl. Wareckim okazała się zbyt ciasna i zdecydowano się na przeniesienie szpitala na teren folwarku świętokrzyskiego przy ul. Nowogrodzkiej[5]. Nowy kompleks szpitala wzniesiono w nowoczesnym systemie pawilonowym w latach 1897−1901 według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego[6]. W kompleksie budynków znalazły się m.in. kaplica katolicka i cerkiew prawosławna[7].
Teren przy pl. Wareckim został rozparcelowany[8]. Wytyczono na nim nowe ulice: Moniuszki, Nowosienną (od 1916 Sienkiewicza), Boduena oraz przedłużono ul. Jasną od ul. Świętokrzyskiej do ul. Zgoda[9]. W kolejnych latach zaczęła powstawać tam zwarta zabudowa czynszowa, a w latach 1900–1901 wzniesiono gmach Filharmonii[9]. Zachowana dawna kaplica szpitalna stała się samodzielnym kościołem z adresem przypisanym ul. Moniuszki[10].
W okresie międzywojennym w wyniku rozwoju nauk medycznych w szpitalu swoją siedzibę znalazło 5 klinik uniwersyteckich i 11 oddziałów specjalistycznych.
Kompleks szpitala został uszkodzony podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939[11]. W zbombardowanym 25 września pawilonie administracyjnym oraz III pawilonie szpitala zginęło 182 chorych i rannych oraz 25 osób personelu[12]. We wrześniu 1939 przed budynkiem szpitala powstał wtedy prowizoryczny cmentarz; groby zaczęto usuwać na rozkaz władz niemieckich w listopadzie 1939[13].
W czasie okupacji niemieckiej szpital stanowił schronienie dla żołnierzy Państwa Podziemnego oraz niósł pomoc prześladowanej ludności żydowskiej. Na terenie szpitala odbywało się także tajne nauczanie studentów medycyny. W czasie powstania warszawskiego 25 sierpnia 1944 żołnierze RONA w czasie pacyfikacji Ochoty bili i mordowali pacjentów i personel szpitala. W wyniku działań wojennych szpital poniósł znaczne straty w wyposażeniu, zaopatrzeniu, w budynkach oraz personelu[14].
W lipcu 1945 roku szpital wznowił funkcjonowanie i jego działalność kliniczna zwiększała się o kolejne specjalizacje[14]. Od 1975 część jego funkcji przejął nowo wybudowany Centralny Szpital Kliniczny przy ul. Banacha[15].
W 2009 roku kompleks szpitala został wpisany do rejestru zabytków[1].
Remove ads
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads