Teodor Dunin

Teodor Dunin (ur. 1 kwietnia 1854 w Wygnanowie, zm. 16 marca 1909 w Warszawie) – polski lekarz internista i działacz społeczny.

Teodor Dunin

Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1854 Wygnanów
Data i miejsce śmierci	16 marca 1909 Warszawa
Miejsce spoczynku	cmentarz Powązkowski (kwatera 36, rząd 3, miejsce 30)
Zawód, zajęcie	lekarz

Życiorys

W 1870 ukończył gimnazjum w Pińczowie^[1] i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, do grona jego wykładowców należeli Włodzimierz Brodowski, Henryk Fryderyk Hoyer i Feliks Nawrocki. W 1876 otrzymał dyplom lekarski cum eximia laude, a następnie został asystentem w klinice Jana Lewińskiego. W 1880 rozpoczął pracę w Szpitalu Dzieciątka Jezus, gdzie cztery lata później został wybrany na ordynatora oddziału wewnętrznego. W 1881 uzyskał stopień doktora medycyny przedstawiając rozprawę na temat patologii nerek. W 1884 po zatargu z duchowym prawosławnym został czasowo zawieszony w sprawowanej funkcji, w związku z tym wyjechał do Paryża, gdzie otrzymał etat w klinice lekarskiej Jeana-Martina Charcota. Współpracował tam z Władysławem Matlakowskim, Alfredem Sokołowskim, Edmundem Biernackim i Władysławem Krajewskim. Po powrocie w 1886 ponownie piastował funkcję ordynatora, na oddziale stworzył pracownię naukową, gdzie prowadzono badania chemiczne, bakteriologiczne i doświadczalne. Dużą część wyposażenia zakupił z własnych funduszy. Przez osiem lat współpracował z Gazetą Lekarską i był redaktorem dodatku „Odczyty kliniczne”. Po 1890 odbył wiele podróży po europejskich ośrodkach leczenia sanatoryjnego, gdzie poznał ideę leczenia gruźlicy wśród niższych warstw społecznych. Swoje wnioski i obserwacje przedstawił wygłaszając 20 stycznia 1899 w Towarzystwie Higienicznym referat dotyczący otwierania prywatnych sanatoriów, które powinny być finansowane w drodze bezinteresownej działalności społecznej. Jako prezes Wydziału Szpitalnego Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego zainicjował w 1902 zbiórkę funduszy na budowę zakładu leczniczego dla chorych na gruźlicę w Rudce pod Warszawą. Grunty podarował hrabia Stanisław Sebastian Lubomirski, a w efekcie głośnej akcji propagandowej środki zebrano od warszawskiej arystokracji. Pierwsza część sanatorium została uruchomiona w 1908, niecały rok później Teodor Dunin zmarł w wyniku choroby nowotworowej. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 36-3-30)^[2].

Nagrobek Teodora Dunina na cmentarzu Powązkowskim

Dorobek naukowy

Zajmował się chorobami wewnętrznymi, patologią i bakteriologią. Podczas trzydziestu trzech lat praktyki był autorem siedemdziesięciu trzech prac naukowych, między innymi:

• Niedokrwistość postępująca złośliwa (1878)
• Spostrzeżenia nad epidemią tyfusu powrotnego (1880)
• Poszukiwania patologiczne nad zapaleniem nerek (1881)
• O zmianach anatomicznych w płucach przy ucisku (1884)
• O przyczynie zapaleń ropnych i zakrzepów żył (1885)
• Choroba Weila (1888)
• Neurastenia peryodyczna (1898)
• O zastosowaniu lewara do wypuszczania płynów z worka opłucnowego

Członkostwo

• Towarzystwo Lekarskie Warszawskie, od 1879 członek, od 1902 prezes;
• prezes Wydziału Szpitalnego Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego;
• Stowarzyszenia Lekarzy Polskich, od 1906 prezes;
• Towarzystwo Naukowe Warszawskie, od 1908 członek.

Zobacz też

• Duninowie