U-23 (1936)

U-23 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) typu II B z okresu II wojny światowej. Okręt wszedł do służby w 1936 roku. Wybrani dowódcy^[1]: Kptlt. Otto Kretschmer.

Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego U-23 z 1936 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.

U-23

Historia
Stocznia	Germania
Położenie stępki	2 lutego 1935
Wodowanie	28 sierpnia 1936
Kriegsmarine
Wejście do służby	24 września 1936
Los okrętu	samozatopienie 10 września 1944
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	na powierzchni 279 t w zanurzeniu 328 t całkowita 414 t
Długość	42,7 m (kadłuba sztywnego 28,2 m
Szerokość	4,08 m (kadłuba sztywnego 4,0 m)
Zanurzenie	3,9 m
Napęd
2 silniki wysokoprężne MWM RS127S, 6-cylindrowe, 700 KM (512 kW) 2 silniki elektryczne SSW PGVV322/26, 402 KM (300 kW)
Prędkość	na powierzchni 13 w. w zanurzeniu 7 w.
Zasięg	3100 Mm (8 w.) na powierzchni 43 Mm (4 w.) w zanurzeniu
Uzbrojenie
3 wyrzutnie torpedowe (dziobowe), 5 torped (lub 18 min), 1 działko przeciwlotnicze 20 mm
Załoga	3 oficerów + 22 podoficerów i marynarzy

Historia

Odbył 16 patroli bojowych, podczas których zatopił 7 statków o łącznej pojemności 11.179 BRT, 3 uznane za stratę całkowitą (18.199 BRT), dwa okręty (w tym niszczyciel HMS „Daring” – łącznie 1.410 t) oraz uszkodził jeden okręt i jeden okręt pomocniczy.

We wrześniu 1939 ustawił jako pierwszy zagrodę minową w zatoce Firth of Forth, lecz nie przyniosła ona efektów^[2].

Po ukończeniu służby na Atlantyku w 1. Flotylli w lipcu 1940 przeniesiony do 21. Flotylli, gdzie służył jako okręt szkoleniowy do końca września 1942. Następnie został przetransportowany lądem do portu w Konstancy (Rumunia), gdzie służył w 30. Flotylli do września 1944.

10 września 1944 został zatopiony przez własną załogę u wybrzeży Turcji na Morzu Czarnym, by nie dostał się w ręce Rosjan.

Na początku 2008 roku media doniosły o dotarciu do wraków niemieckich U-Bootów: U-20, U-23 i możliwym zlokalizowaniu U-19^[3].