Ulica Romualda Traugutta w Radomiu

Ulica Romualda Traugutta w Radomiu – ulica w dzielnicy Śródmieście i Planty^[1]. Łączy ulicę Żeromskiego z placem Dworcowym. Krzyżuje się z ulicami Tochtermana, Piłsudskiego, Moniuszki, Narutowicza, Mickiewicza, Bogusławskiego, Planty, Poniatowskiego oraz Beliny-Prażmowskiego. Jedna z najdłuższych ulic zabytkowej części radomskiego Śródmieścia.

Szybkie fakty Państwo, Miejscowość ...

Zabudowa ulicy jest zróżnicowana. Dominują budynki powstałe od XIX do I poł. XX wieku. Najbardziej istotne pod względem architektonicznym są:

nr 62 – budynek d. Hotelu Francuskiego. Działający w latach 1886–1971 hotel był jednym z najlepszych w Radomiu. Wnętrze budynku zdobiły cenne polichromie.
nr 61 – budynek d. szkoły Ludwika Lorentza (ojca Stanisława Lorentza, działającej w latach 1896–1901, zamkniętej przez władze carskie z powodu patriotycznego modelu wychowania młodzieży),
nr 61a – kampus Wyższej Szkoły Handlowej w Radomiu
nr 40 – secesyjny dom na rogu z ulicą Piłsudskiego 2, zbudowany w 1911,
nr 34 – modernistyczny budynek z lat trzydziestych XX wieku. W okresie międzywojennym mieściła się w nim prywatna klinika położniczo-ginekologiczna dr Feliksa Żabnera^[3]. W 1947 budynek został zakupiony przez gminę kościoła Adwentystów Dnia Siódmego i do 2012 roku pozostawał jej siedzibą^[2]
nr 32 – modernistyczna kamienica z lat trzydziestych XX wieku,
nr 32a – przykład niemieckiej, modernistycznej architektury mieszkalnej z okresu faszystowskiego,
nr 17a i 17b – socrealistyczna zabudowa osiedla Planty, powstała na miejscu domów czynszowych zniszczonych w wyniku bombardowań w czasie II wojny światowej,
w najbliższym otoczeniu ulicy Traugutta znajduje się budynek d. elektrowni miejskiej z 1901. W zrewitalizowanym w latach 2010–2015^[4] gmachu mieści się, posiadające jedną z największych i najlepszych kolekcji sztuki współczesnej w Polsce^[4], Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia”.

Oś ulicy od stronu południowej zamyka gmach dworca kolejowego. Budynek wzniesiony w 1895 według projektu Adolfa Schimmelpfenniga przebudowano gruntownie w okresie międzywojennym^[2]^[5].

Do Gminnej Ewidencji Zabytków Miasta Radomia, oprócz obiektów z rejestru zabytków, wpisane są też budynki^[7]:

nr 6 – dom murowany, 4. ćw. XIX w.
nr 8 – dom murowany, 4 ćw. XIX w.
nr 10 – dom murowany, 4. ćw. XIX w.
nr 12 – dom murowany, lata 20. XX w.
nr 13 – dom murowany, lata 20. XX w.
nr 17, 17a, 17b (Bogusławskiego 1) – domy murowane, lata 20. XX w.
nr 18 – dom murowany, lata 20. XX w.
nr 20 – dom murowany, lata 20. XX w.
nr 32 – dom Stareców-Wssnerów, ok. 1939-1940^[8]
nr 32a – budynek mieszkalny, 1940
nr 34 – budynek murowany, lata 20. XX w.
nr 36 – dom murowany, pocz. XX w.
nr 38 – dom murowany, 1 ćw. XX w.
nr 39 – dom murowany, pocz. XX w.
nr 41 – budynek mieszkalny, 1. ćw. XX w.
nr 44 – dawne Prywatne Gimnazjum Żeńskie Marii Gaj, murowane, d. stajnie przy gimnazjum, koniec XIX w.
nr 46 – oficyna prawa, murowana, oficyna lewa, murowana, dom murowany, 4. ćw. XIX w.
nr 51a – dom murowany, XIX w.
nr 52 – oficyna murowana, pocz. XX w.
nr 53 – dom murowany, pocz. XX w.
nr 55 – dom murowany, pocz. XX w.
nr 61 – d. Szkoła Lorentza, ob. Zespół Szkół Ekonomicznych, murowany, 4. ćw. XIX w.
nr 62 – budynek, dawny Hotel Francuski, murowany, koniec XIX w.
nr 62 – dom murowany, 4. ćw. XIX w.

Historia