Virginie Razzano

Virginie Razzano (ur. 12 maja 1983 w Dijon) – francuska tenisistka, zwyciężczyni juniorskich turniejów wielkoszlemowych: Australian Open 1999 w singlu i deblu oraz French Open 2000 w singlu^[2], reprezentantka kraju w Pucharze Federacji.

Virginie Razzano

Państwo	Francja
Data i miejsce urodzenia	12 maja 1983 Dijon
Wzrost	175 cm
Gra	praworęczna, oburęczny backhand
Status profesjonalny	1999
Zakończenie kariery	20 maja 2019[1]
Trener	Alexia Dechaume-Balleret
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	2 WTA, 5 ITF
Najwyżej w rankingu	16 (14 września 2009)
Australian Open	3R (2001, 2006, 2008, 2009)
Roland Garros	4R (2009)
Wimbledon	4R (2009)
US Open	4R (2006)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	1 WTA, 5 ITF
Najwyżej w rankingu	82 (12 lutego 2001)
Australian Open	2R (2002, 2010, 2012)
Roland Garros	3R (2000)
Wimbledon	3R (2001, 2005)
US Open	QF (2008)

Kariera

Tenisistka praworęczna z oburęcznym backhandem.

W karierze wygrała dwa tytuły singlowe (Kanton i Tokio) oraz jeden deblowy (Paryż) z cyklu WTA. W rankingu gry pojedynczej zajmowała najwyżej 16. miejsce (14 września 2009), w rankingu deblowym była 82. (12 lutego 2001).

Historia jej występów w turniejach wielkoszlemowych sięga roku 1999, kiedy to wzięła udział we French Open, ale zakończyła go już na pierwszej rundzie. W roku 2009 grała w czwartej rundzie tego turnieju. W tym samym roku grała też w czwartej rundzie Wimbledonu. W Australian Open była czterokrotnie na etapie trzeciej rundy (2001, 2006, 2008 i 2009). Od 2001 roku startowała w US Open, a najlepszy wynik zanotowała w 2006 roku, osiągając czwartą rundę zawodów.

Ma na koncie pięć triumfów singlowych w cyklu rozgrywek ITF. Po raz pierwszy zwyciężyła w 1999 roku w Deauville, a rok później w Cergy-Pontoise, w 2002 roku była najlepsza w Lexington, a w 2004 roku w Bordeaux. Oprócz tego zwyciężyła także w pięciu turniejach deblowych tej kategorii.

Pod koniec września 2007 roku wygrała swój pierwszy turniej WTA w chińskim Kanton. W finale pokonała Izraelkę Cipporę Obziler. Tydzień później odniosła zwycięstwo w turnieju w Tokio. W drodze po wygraną pokonała m.in. Sanię Mirzę, Flavię Pennettę i Venus Williams.

W 2012 roku podczas French Open zwyciężyła w pierwszej rundzie z rozstawioną z numerem piątym Sereną Williams. W następnej rundzie uległa natomiast Arantxie Rus.

Życie prywatne

Trenerką zawodniczki była Alexia Dechaume-Balleret, a jej przygotowaniem fizycznym zajmował się Bernard Cabassol. Jej rodzice to Thérèse i François, ma też młodszą siostrę Aurelie. Za tenisowy wzór stawia sobie Gabrielę Sabatini. Grę w tenisa rozpoczęła w wieku siedmiu lat.

Finały turniejów WTA

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988 – 2008
	Kategoria I
	Kategoria II
	Kategoria III
	Kategoria IV
	Kategoria V
2009 – 2020
	WTA Premier Mandatory
	WTA Premier 5
	WTA Premier
	WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)

Gra pojedyncza 6 (2-4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	17 października 2004	Taszkent	Twarda	Nicole Vaidišová	7:5, 3:6, 2:6
Finalistka	2.	25 sierpnia 2007	Forest Hills	Twarda	Gisela Dulko	2:6, 2:6
Zwyciężczyni	1.	30 września 2007	Kanton	Twarda	Cippora Obziler	6:0, 6:3
Zwyciężczyni	2.	6 października 2007	Tokio	Twarda	Venus Williams	4:6, 7:6(7), 6:4
Finalistka	3.	21 lutego 2009	Dubaj	Twarda	Venus Williams	4:6, 2:6
Finalistka	4.	20 czerwca 2009	Eastbourne	Trawiasta	Caroline Wozniacki	6:7(5), 5:7

Gra podwójna 1 (1-0)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	11 lutego 2001	Paryż	Dywanowa (hala)	Iva Majoli	Kimberly Po Nathalie Tauziat	6:3, 7:5

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (2)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	1999	Australian Open	Twarda	Katarína Bašternáková	6:1, 6:1
Zwyciężczyni	2000	French Open	Ceglana	María Emilia Salerni	5:7, 6:4, 8:6

Gra podwójna (1)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1999	Australian Open	Twarda	Eleni Daniilidu	Natalie Grandin Nicole Rencken	6:1, 6:1