Władysław Bodnicki

Władysław Bodnicki (ur. 7 kwietnia 1910 w Krakowie, zm. 12 czerwca 1983 we Wrocławiu)^[1] – polski pisarz.

Władysław Bodnicki

Data i miejsce urodzenia	7 kwietnia 1910 Kraków
Data i miejsce śmierci	12 czerwca 1983 Wrocław
Zawód, zajęcie	pisarz
Odznaczenia

Zobacz kolekcję cytatów z Władysława Bodnickiego w Wikicytatach

Życiorys

Urodził się w rodzinie Stanisława (1866–1914), mistrza rzeźbiarsko-kamieniarskiego, i Marii z Talagów (1867–1932)^[2][3]. Ukończył VI Państwowe Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Krakowie. W latach 1932–1937 studiował początkowo prawo, a następnie polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Należał do stowarzyszenia literackiego Litart, a po jego rozwiązaniu w 1935 był współzałożycielem klubu literackiego Volty. Przed wojną był właścicielem, wydawcą i redaktorem naczelnym miesięcznika literacko-artystycznego „Nasz Wyraz” (1937–1939)^[2].

W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Krakowie.

Po 1945 działał w Związku Literatów Polskich (pełnił m.in. funkcję sekretarza oddziału krakowskiego w latach 1960–1976) oraz publikował na łamach prasy codziennej. W 1948 roku był redaktorem działu kulturalnego „Kuriera Szczecińskiego”. W 1949 współpracował z Wydziałem Kultury Wojewódzkiej i Miejskiej Rady Narodowej.

W 1951 uzyskał stopień magistra filologii polskiej na UJ i został kierownikiem literackim Teatru Studio w Krakowie. W 1953 podpisał rezolucję ZLP w sprawie procesu krakowskiego. W latach 1954–1956 był wykładowcą na Uniwersytecie Ludowym Różnica k. Kielc^[4].

Debiutował w 1929 nowelą Historia Antkowego rogu opublikowaną w tygodniku „Rola” (nr 11). W 1946 debiutował jako dramatopisarz sztuką A było to tak niedawno , wystawioną w Teatrze Okręgowym Domu Żołnierza w Krakowie.

Był autorem powieści, utworów poetyckich i scenicznych, poświęconych przede wszystkim historii i kulturze Krakowa. Do najbardziej znanych książek Bodnickiego należy cykl biograficzny o Matejce Pustelnia pod Trzema Pyskami (trzy tomy, 1956–1960, wydanie skrócone 1966); również trzyczęściowy cykl biograficzny poświęcił Wyspiańskiemu (Z rodu tytanów, 1970–1977). Ponadto autor m.in.:

• Muzy na Krupniczej (1982)^[5]
• Legendy o Wieniawskim (1957)
• Orfeusze i Syreny (1960)
• Ballady przy kawiarnianych stolikach (1969)^[6]
• Ostatni z rodu (1961)^[7]
• Cesarzowa i smerda (1963)^[8]
• Syn Popiela (1974)
• Komediant (1946, dramat o Molierze)

Pisał także felietony, recenzje, wspomnienia, reportaże z podróży.

Opowiadania, wiersze, artykuły i recenzje literackie i teatralne ogłaszał w m.in. „Dzienniku Polskim” i jego dodatku „Od A do Z” (od 1946), „Echu Krakowa” (1946–1947), „Gazecie Krakowskiej” (do 1965), „Życiu Literackim” (1965–1974), „Wieściach” (1972–1973), „Kierunkach” (1975–1981)^[2].

W 1977 został członkiem Polskiego PEN Clubu. W 1983 uzyskał w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu stopień doktora nauk humanistycznych za pracę Regionalne krakowskie i autobiograficzne źródła twórczości literackiej Stanisława Wyspiańskiego napisaną pod kierunkiem prof. Władysława Jana Studenckiego^[2].

Zmarł we Wrocławiu, pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS 53-płn-po prawej Miśkiewiczów)^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
• Złota Odznaka „Za Pracę Społeczną dla miasta Krakowa” (1965)^[9]

Źródło:^[4].

Nagrody i wyróżnienia

• II nagroda w konkursie dramatycznym Miejskiej Rady Narodowej w Krakowie za tragifarsę Komediant (1946)^[2]
• Nagroda Miasta Krakowa (1965)
• tytuł najlepszej książki roku w konkursie „Echa Krakowa” za monografię Muzy na Krupniczej (1982)^[4]