Władysław Górski (profesor)

Władysław Górski (ur. 22 stycznia 1917 w Szymanowicach, zm. 10 lutego 2015^[1] w Szczecinie) – profesor nauk prawnych, specjalista prawa transportowego, współzałożyciel Uniwersytetu Szczecińskiego.

Władysław Górski

Data i miejsce urodzenia	22 stycznia 1917 Szymanowice
Data i miejsce śmierci	10 lutego 2015 Szczecin
profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo morskie, prawo transportowe
Alma Mater	Uniwersytet Poznański
Doktorat	1948
Profesura	1965
Doktor honoris causa Uniwersytet Szczeciński – 1993
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Akademia Handlowa w Szczecinie Uniwersytet Szczeciński
Odznaczenia

Życiorys

Absolwent gimnazjum w Rydzynie. Dyplom magistra praw otrzymał na Uniwersytecie Poznańskim 1 lipca 1939 roku. Po klęsce wrześniowej (1939) przedostał się na Bliski Wschód i wstąpił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Brał udział m.in. w walkach o Tobruk, pod Monte Cassino i o Ankonę. Po tej ostatniej bitwie otrzymał stopień podporucznika^[2]. Czynną służbę wojskową zakończył w stopniu kapitana^[3].

Po wojnie, w 1946 roku podjął pracę w Akademii Handlowej w Szczecinie – na obecnych wydziałach ekonomicznych US. W latach 1951–1952 oraz 1953–1956 był dziekanem Wydziału Transportu na szczecińskiej uczelni. Specjalizował się w prawie transportowym – wydał ponad 400 publikacji w kraju i za granicą, w ośmiu językach. W latach 1982–88 był prezesem Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego (członkiem był od 1956 roku), a w latach 1982-85 – wiceprzewodniczącym Komitetu ds. Powołania Uniwersytetu w Szczecinie. Członek towarzystw naukowych: PTE, ZPP, STN, AIDA.

W 1948 roku Władysław Górski obronił na Uniwersytecie Poznańskim pracę doktorską z zakresu prawa rzeczowego, napisaną pod kierunkiem prof. Alfreda Ohanowicza (Przeniesienie własności w nowym prawie rzeczowym, Szczecin 1949). Późniejsze swoje zainteresowania naukowe skierował tu zobowiązaniom, a zwłaszcza ku regulacji umowy przewozu i umów związanych z przewozem (m.in. czarteru, spedycji, składu, ubezpieczenia). Od 1948 r. pełnił funkcję tzw. profesora kontraktowego. Status docenta uzyskał w 1958 roku (na podstawie rozprawy List przewozowy. Studium prawne, Poznań 1959). Nominację na profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1965, a na profesora zwyczajnego w 1976^[4]. W roku 1987 przeszedł na emeryturę.

Był doktorem honoris causa Międzynarodowego Uniwersytetu w Delaware (USA, 1988) i Uniwersytetu Szczecińskiego (1993). Odznaczony Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[5], Krzyżem Monte Cassino, Medalem „Pro Memoria” oraz innymi odznaczeniami polskimi i brytyjskimi. Zasłużony Obywatel Szczecina (2000)^[6]. Międzynarodowe Centrum Biograficzne w Cambridge ujęło jego osobę w publikacji pt.: Who’s Who in Education (1987), a w 1989 roku zaliczyło go do grona 500 czołowych osobistości na świecie. Amerykański Instytut Biograficzny w Raleigh (USA) przyznał mu prestiżowy tytuł Człowieka Roku 1990^[7].

Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie, kwatera 42 A.

Jego bratem był Józef Górski (1904–1983), profesor prawa^[8][9].

Prace

• List przewozowy (1959)
• Prawo przewozowe (1976)
• Umowa przewozu (1983)
• Problematyka prawna przewozu osób (1987)
• Żołnierskim szlakiem przez Tobruk i Monte Cassino (1991)
• Moja droga do Szczecina (1993)
• W mundurku i w mundurze przez świat (1998)