Władysław Picheta

Władysław Stanisław Picheta (ur. 14 lutego 1894, zm. 12 kwietnia 1973 w Londynie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Władysław Picheta

pułkownik dyplomowany artylerii
Data urodzenia	14 lutego 1894
Data i miejsce śmierci	12 kwietnia 1973 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	6 pułk artylerii ciężkiej DOK VI 5 pułk artylerii ciężkiej 5 Dywizja Piechoty 19 pułk artylerii lekkiej Armia „Warszawa”
Stanowiska	dowódca dywizjonu szef sztabu dywizji zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska obrona Lwowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa obrona Warszawy
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 14 lutego 1894^[1][2]. Ukończył szkołę realną^[2].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Został mianowany na stopień chorążego rezerwy artylerii. W 1918 jego oddziałem macierzystym był pułk ciężkiej artylerii polowej nr 46^[3].

Został przyjęty do Wojska Polskiego i w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej^[1]. W 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej^[2]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4][5][6]. W 1923, 1924 jako oficer nadetatowy 6 pułku artylerii ciężkiej ze Lwowa służył w we lwowskim Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI, w 1923 w Szefostwie Remontu^[7][8]. W styczniu 1925, po likwidacji Szefostwa Remontu, został przesunięty do Oddziału Ogólnego DOK VI na stanowisko referenta mobilizacji koni^[9]. W 1927 został słuchaczem Kursu 1927–1929 (VIII promocja) w Wyższe Szkole Wojennej w Warszawie^[10]. Został awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929^[11]. W sierpniu 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Głównego^[12]. 18 lutego 1931 został przesunięty z Oddziału IV SG do Szefostwa Komunikacji Wojskowych^[13]. 8 kwietnia tego roku został przydzielony na trzytygodniowy kurs informacyjny broni pancernych dla oficerów sztabowych i dyplomowanych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych^[14]. W kwietniu 1932 został przeniesiony do 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie na stanowisko dowódcy dywizjonu^[15][16]. W listopadzie 1935 został przydzielony do 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisko szefa sztabu. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 w korpusie oficerów artylerii. W drugiej połowie lat 30. był zastępcą dowódcy 19 pułku artylerii lekkiej w Nowej Wilejce^[2]. Przed 1939 działał społecznie, był m.in. członkiem 1 LKS Czarni Lwów^[1].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę na stanowisku szefa kolejnictwa Armii „Warszawa” i wziął udział w obronie stolicy^[17][18]. Po kapitulacji załogi Warszawy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau^[2]. U kresu wojny pod koniec kwietnia 1945 odzyskał wolność^[2].

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii^[2]. Został awansowany na stopień pułkownika artylerii^[1]. Zmarł 12 kwietnia 1973 w Londynie^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (29 września 1939, „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku”)^[19]
• Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)^[20]
• Medal Niepodległości (3 czerwca 1933)^[21]