Władysław Stesłowicz

Władysław Stesłowicz (ur. 9 czerwca 1867 w Sidorowie, zm. 1940 w więzieniu w ZSRR) – polski prawnik, polityk, minister poczt i telegrafów, poseł na Sejm Ustawodawczy II Rzeczypospolitej, wolnomularz we Lwowie w okresie zaborów^[1], członek Rady Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów w 1920 roku^[2], założyciel Unii Narodowo-Państwowej w 1922 roku^[3], prezes Zjednoczenia Stanu Średniego w 1928 roku^[4].

Władysław Stesłowicz

Data i miejsce urodzenia	9 czerwca 1867 Sidorów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	1940 ZSRR
Minister poczt i telegrafów
Okres	od 24 lipca 1920 do 6 czerwca 1922
Przynależność polityczna	Stronnictwo Prawicy Narodowej
Poprzednik	Ludwik Tołłoczko
Następca	Jan Moszczyński
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w 9 czerwca 1867 w Sidorowie, pow. Kopyczyńce, w rodzinie Wojciecha i Albiny Stesłowiczów^[5]. Ukończył C.K. I Gimnazjum w Tarnopolu i Wydział Prawa na Uniwersytecie Lwowskim, a w 1889 obronił doktorat z prawa. Studia uzupełniające prawno-ekonomiczne odbył w Berlinie i Wiedniu^[5].

Po ukończeniu studiów pracował w Namiestnictwie Galicji. W 1897 został dyrektorem Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie^[5]. Od 1911 był posłem do Reichsratu Przedlitawii, parlamentu austriackiego (okręg wyborczy 26 Sambor – Gródek Jagielloński^[6]). W 1914 roku jako przedstawiciel demokratów był członkiem sekcji wschodniej Naczelnego Komitetu Narodowego^[7]. Podczas I wojny światowej w lutym 1918 został jednym ze stu członków Tymczasowej Rady Miejskiej we Lwowie^[8]. Członek Komitetu Obywatelskiego, członek Polskiego Komitetu Narodowego we Lwowie w listopadzie 1918 roku^[9] i powołanego 23 listopada 1918 Tymczasowego Komitetu Rządzącego we Lwowie^[10] w czasie bitwy o Lwów. Od 1919 do 1922 był posłem na Sejm Ustawodawczy, członek Klubu Pracy Konstytucyjnej^[11].

Został prezesem rady Banku Kupiectwa Polskiego, zatwierdzonego w 1919^[12][13][14]. Od 24 lipca 1920 do 6 czerwca 1922 był ministrem poczt i telegrafów w rządach: Wincentego Witosa i Antoniego Ponikowskiego. Należał do Stronnictwa Prawicy Narodowej.

Później zajął się działalnością gospodarczą we Lwowie, m.in. był prezesem Towarzystwa Kredytowego Miejskiego we Lwowie i radcą Izby Przemysłowo-Handlowej w tym mieście.

Po agresji ZSRR na Polskę aresztowany przez NKWD we Lwowie zmarł w nieznanych okolicznościach na terenie ZSRR w 1940.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[15][16]
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)^[17][18]
• Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry, 1906)^[19]