Włodzimierz Kasperski

Włodzimierz Kasperski (ur. 5 marca 1894 w Mińsku Litewskim, zm. 7 września 1960) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Włodzimierz Kasperski

podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	5 marca 1894 Mińsk Litewski
Data śmierci	7 września 1960
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Wojsko Polskie we Francji
Jednostki	1 Oddział Rozpoznawczy
Stanowiska	dowódca oddziału
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa Kampania wrześniowa Kampania francuska 1940
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 5 marca 1894 roku w Mińsku Litewskim jako syn Piotra^[1]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 72. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 3 Pułk Strzelców Konnych w Wołkowysku^[2][3][4]. 31 marca 1924 roku został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 57. lokatą w korpusie oficerów jazdy^[5].

Następnie był oficerem sztabu w Dowództwie 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku. Z dniem 2 listopada 1926 roku, po zdaniu egzaminów wstępnych i zaliczeniu stażu liniowego, został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1926/1928^[6][7]. Z dniem 31 października 1928 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do Dowództwa 3 Dywizji Kawalerii w Poznaniu na stanowisko oficera sztabu. Wiosną 1929 roku, po rozformowaniu 3 DK, przeniesiony został do Dowództwa Brygady Kawalerii „Toruń” w Toruniu, w którym pełnił obowiązki szefa sztabu^[8]. 31 marca 1930 roku został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu do Dowództwa Brygady Kawalerii „Poznań” w Poznaniu na stanowisko szefa sztabu^[9][10]. 17 grudnia 1931 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[11]. Z dniem 1 grudnia 1933 roku przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu^[12]. W 1935 roku na łamach Przeglądu Kawaleryjskiego opublikował artykuł zatytułowany „Rozwój motoryzacji a organizacja Wielkiej Jednostki Kawalerii”^[13]. W 1939 był I zastępcą dowódcy 20 Pułku Ułanów w Rzeszowie^[14].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 był sztabowym oficerem do zleceń dowódcy Armii „Karpaty”^[15][7].

W 1940 roku dowodził 1 Oddziałem Rozpoznawczym im. Księcia Józefa Poniatowskiego. Na jego czele walczył w kampanii francuskiej, w składzie 1 Dywizji Grenadierów. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau (numer jeniecki „11443”)^[16]. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do kraju i został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień^[1].

Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera 8 WOJ-płn-5)^[17].

Ordery i odznaczenia

• Medal Wojska^[18]
• Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”^[19]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 25 maja 1929 „za zasługi w zwalczaniu akcji dewrsyjnej na terenie województw wschodnich”^[20][21]
• Krzyż Wojenny (Francja)^[18]
• Gwiazda za Wojnę 1939–1945^[18]
• Medal Obrony^[18]
• Medal Wojny 1939–1945^[18]