Wacław Znajdowski

Wacław Znajdowski (ur. 18 marca 1889 w Rydze, zm. 17–18 kwietnia 1940 w Katyniu) – polski lekkoatleta, specjalizujący się w rzucie młotem, kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Wacław Znajdowski

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	18 marca 1889 Ryga
Data i miejsce śmierci	17–18 kwietnia 1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1920–1921, 1939–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Data i miejsce urodzenia	18 marca 1889 Ryga
Data śmierci	14 kwietnia 1940
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski srebro Warszawa 1923 rzut młotem

Życiorys

Urodził się w rodzinie Wiktora i Adolfiny z Scheiczmanów^[1]. Absolwent gimnazjum w Rydze oraz tamtejszej Akademii Handlowej i Politechniki Ryskiej z 1910. W okresie pobytu w Rydze aktywnie uprawiał hokej na lodzie oraz trawie i tenis.

22 lipca 1920 wstąpił jako ochotnik do armii. W 1921 został przeniesiony do rezerwy^[1]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 518. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[2]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 21 Pułku Piechoty w Warszawie^[3].

W okresie międzywojennym był aktywistą sportowym. W 1923 zdobył srebrny medal mistrzostw Polski. W tym samym sezonie rzutem na odległość 22,15 ustanowił pierwszy oficjalny rekord Polski w rzucie młotem. Reprezentował warszawską Polonię. Od 1924 był prezesem Warszawskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki, a w latach 1925–1929 piastował stanowiska wiceprezesa PKOl, PZLA, a także Polskiego Związku Hokeja na Lodzie (jako pierwszy prezes w latach 1925–1928). Od 1930 aż do wybuchu II wojny światowej był prezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. W 1936 został wiceprezesem Polonii Warszawa. W okresie tym dwukrotnie był w kierownictwie reprezentacji Polski na igrzyska olimpijskie (Paryż 1924 oraz Sankt Moritz 1928).

W 1939 uczestniczył w kampanii wrześniowej. Został zmobilizowany i przydzielony do oddziału płk. Mariana Ocetkiewicza, stacjonującego w Chełmie. Walczył w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, a ostatecznie, w niewyjaśniony sposób, trafił do niewoli radzieckiej. Więziony w Kozielsku. 17 lub 18 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu^[4].

Był żonaty z Katarzyną z Sehnbergów^[1].

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora^[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi po raz pierwszy (19 marca 1931)^[6]
• Złoty Krzyż Zasługi po raz drugi (11 lipca 1938)^[7]

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu