Walancina Koutun

Walancina Michajłauna Koutun^[1] (biał. Валянціна Міхайлаўна Коўтун, właściwie Walancina Michajłauna Nowik, biał. Валянціна Міхайлаўна Новік; ur. 6 kwietnia 1946 w Dziemiachach, zm. 30 kwietnia 2011 w Pińsku) – białoruska pisarka, poetka, literaturoznawczyni, tłumaczka, dziennikarka i nauczycielka; kandydat nauk (odpowiednik polskiego stopnia doktora).

Walancina Koutun

Imię i nazwisko	Walancina Michajłauna Nowik
Data i miejsce urodzenia	6 kwietnia 1946 Dziemiachy
Data i miejsce śmierci	30 kwietnia 2011 Pińsk
Narodowość	Białorusini
Dziedzina sztuki	literatura, poezja
Ważne dzieła
Metranom

Życiorys

Urodziła się 6 kwietnia 1946 roku we wsi Dziemiachy w rejonie rzeczyckim obwodu homelskiego Białoruskiej SRR, ZSRR, w rodzinie nauczyciela. W 1963 roku ukończyła szkołę średnią w Małotkowicach. W 1964 roku podjęła studia na Wydziale Filologii Lwowskim Uniwersytecie Państwowym. Na czwartym roku przeniosła się na Białoruski Uniwersytet Państwowy, który ukończyła w 1969 roku. W latach 1977–1980 uczyła się na aspiranturze przy Instytucie Sztuki, Etnografii i Folkloru Akademii Nauk Białoruskiej SRR. Uzyskała stopień kandydata nauk (odpowiednik polskiego stopnia doktora)^[2][3].

W 1963 roku pracowała jako wychowawczyni na obozach letnich dla pionierów w szkole średniej w Parszewicach (obecnie Brzozowice) w rejonie pińskim. W latach 1969–1970 pracowała jako nauczyciel języka i literatury w szkole średniej w Wornianach w rejonie ostrowieckim, a w latach 1970–1976 jako konsultant literacki Sielskiej Gaziety. Od 1976 roku była współpracownikiem literackim, a od 1979 – redaktorem działu krytyki i literaturoznawstwa czasopisma Połymia. Od 1982 roku była szefem redakcji literatury dla młodzieży wydawnictwa Junactwa. Od 1990 roku pełniła funkcję starszego redaktora oddziału prozy czasopisma Połymia^[2][3]. Od 1993 roku była przewodniczącą Ogólnobiałoruskiej Kobiecej Fundacji Świętej Eufrozyny Połockiej^[1].

Wielokrotnie występowała w audycjach Radia Swaboda^[3].

Działalność literacka

Walancina Koutun publikowała w druku swoją twórczość od 1966 roku. Od 1976 roku była członkiem Związku Pisarzy ZSRR (według innego źródła^[kiedy?] – od 1975 roku była członkiem Związku Pisarzy Białorusi), a od 1997 roku – członkiem Związku Pisarzy Ukrainy. W 1986 roku otrzymała Nagrodę Literacką Związku Pisarzy Białoruskiej SRR im. A. Kulaszowa za tomik poezji Metranom. Jednym z ważnych tematów jej twórczości jest analiza osobowości białoruskiej poetki Ciotki Ałaizy Paszkiewicz, której poświęciła poematy: Na złomie małanki (1979), Sud Ałaizy (1985) i powieść Kryż miłasernaści (1988–1996). Pisała także jako krytyk, literaturoznawca i tłumacz z języków: rosyjskiego, ukraińskiego i innych. Jest autorką artykułów i dwóch książek na temat folkloru w białoruskiej poezji współczesnej^[1][2][3].

Twórczość

Walancina Koutun jest autorką licznych zbiorów wierszy i prozy:

• Zbiór poezji Kalarowyja wiosły (1971);
• Zbiór poezji Na uźlocie dnia (1977);
• Zbiór poezji dla dzieci My robim kazku (1983);
• Zbiór poezji Metranom (1985);
• Zbiór poezji dla dzieci Wiasoły zaasad (1986);
• Zbiór poezji Listy da ciabie (1988);
• Zbiór opowiadań Kalinawaja hronka załataja (1988)
• Powieść Paklikanyja (2002, czasopismo Połymia) – poświęcona Eufrozynie Połockiej^[3].

a także książek:

• Światło narodnaha słowa: Paetyczny ład biełaruskaj narodnaj pieśni (1984);
• Krynica paezji: Na szlachach epizacyi (1987)^[3].