Walentin Falin

Walentin Falin, ros. Baлeнтин Mиxaйлoвич Фaлин (ur. 3 kwietnia 1926 w Leningradzie, zm. 22 lutego 2018 w Moskwie^[1]) – radziecki i rosyjski funkcjonariusz wywiadu, dyplomata, publicysta oraz wykładowca, w latach 1971–1978 ambasador ZSRR w RFN, współautor doktryny Falina-Kwicińskiego.

Walentin Falin

Walentin Falin
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1926 Leningrad
Data i miejsce śmierci	22 lutego 2018 Moskwa
Ambasador ZSRR w RFN
Okres	od 1971 do 1978
Przynależność polityczna	KPZR
Poprzednik	Siemion Carapkin
Następca	Władimir Siemionow
Dyrektor Agencji Prasowej „Nowosti”
Okres	od 1986 do 1988
Poprzednik	Pawel Naumow
Następca	Albert Wlasow
Kierownik Wydziału Międzynarodowego KC KPZR
Okres	od 1989 do 1991
Poprzednik	Anatolij Dobrynin
Sekretarz KC KPZR
Okres	od 1990 do 1991
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Michaiła Falina, działacza związkowego^[2]. W 1950 ukończył studia w Moskiewskim Państwowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych (ros. MGIMO), po czym podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych ZSRR, m.in. w charakterze urzędnika Radzieckiej Komisji Kontroli w Niemczech (1950–1952) i analityka podległego w owym czasie MSZ Komitetu Informacji (1952–1958), następnie referenta Wydziału Informacji KC KPZR (1958–1959). W tymże roku powrócił do MSZ i m.in. powierzono mu funkcję zastępcy szefa departamentu (–1961), szefa departamentu III europejskiego (1961-), referenta spraw i wystąpień Nikity Chruszczowa (1961–1963), kier. grupy doradców ministra spraw zagranicznych Andrieja Gromyki (1964-1966), szefa departamentu II europejskiego (brytyjskiego) (1966–1968) i ponownie departamentu III europejskiego (niemieckiego) (1968–1971), oraz ambasadora ZSRR w RFN (1971–1978). Po powrocie do kraju był m.in. deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR, I zastępcą szefa Wydziału Informacji KC KPZR (1978-1982), komentatorem politycznym dziennika „Izwiestija” (1983–1986), dyrektorem Agencji Prasowej „Nowosti” (1986–1988), pracownikiem naukowym Instytutu Stanów Zjednoczonych Ameryki i Kanady Akademii Nauk ZSRR (1985–) oraz kierownikiem Wydziału Międzynarodowego KC KPZR (1989–1991) w randze sekretarza KC KPZR (1990–1991)^[3][2].

W 1982 z uwagi na jego ocenę radzieckiej polityki w sprawie radzieckiej interwencji w Afganistanie oraz stosunków z Polską doszło do konfliktu z ówczesnym sekretarzem generalnym KPZR Jurijem Andropowem. W czerwcu 1986 na spotkaniu kierownictwa partii z szefami mediów nie wahał się powiedzieć prawdy nie tylko o Stalinie, ale także o ideologii i praktyce stalinizmu, co nie było dobrze widziane nawet w czasach Gorbaczowa^[3].

Po 1991 osiedlił się w Niemczech, gdzie na zaproszenie Egona Bahra wykładał w Instytucie Polityki Bezpieczeństwa i Badań nad Pokojem (niem. Institut für Friedensforschung und Sicherheitspolitik) przy Uniwersytecie w Hamburgu. W 2000 powrócił do Rosji, podejmując pracę wykładowcy w MGIMO.

Opublikował wspomnienia zatytułowane Без скидок на обстоятельства. Политические воспоминания (Moskwa 1999, ISBN 5-250-02673-7).

Pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie^[4].

Odznaczenia i nagrody

• Order Rewolucji Październikowej
• Order Czerwonego Sztandaru Pracy (trzykrotnie)
• Order Przyjaźni Narodów
• Nagroda Państwowa ZSRR

i medale.