Wiktor Bielski

Wiktor Bielski (ur. 20 grudnia 1898 w Zagórzu, pow. będziński, zm. ?) – oficer dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, podpułkownik.

Wiktor Bielski

Wiktor Bielski (przed 1934)
podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1898 Zagórze
Data śmierci	?
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Wojsko Polskie we Francji Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	Batalion Strzelców Podhalańskich 7 Brygady Kadrowej Strzelców
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa kampania francuska
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 20 grudnia 1898 w Zagórzu, powiatu będzińskiego, jako syn Tomasza i Anny z d. Siemieńskiej^[1][2]. Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem z dniem z 1 lipca 1920^[3][4][5]. W latach 20. był oficerem 1 pułku piechoty Legionów, stacjonującego w Wilnie^[6][7][8][9]. Następnie awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929^[10]. W latach 1930–1932 był słuchaczem II kursu w Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie (XI promocja)^[11]. Po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera dyplomowanego. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12]. Pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Głównego na stanowisko kierownika samodzielnego referatu. Na tym stanowisku pomagał szefowi Wydziału Zaopatrywania ppłk. dypl. Pajączkowskiemu w „sprawach kolejowych, obliczaniu stanów liczebnych, sporządzaniu map i wykresów oraz odcinka gen. Fabrycego na wschodzie”^[13]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Naczelnego Wodza na stanowisku referenta w Wydziale Zaopatrywania^[14]. Razem z personelem Oddziału IV Sztabu NW został ewakuowany do Rumunii.

Po wybuchu II wojny światowej przedostał się na Zachód i wstąpił do armii polskiej we Francji. W stopniu majora został szefem sztabu 2 pułku Grenadierów Wielkopolskich i w tej funkcji uczestniczył w kampanii francuskiej 1940. Po upadku Francji trafił do Wielkiej Brytanii i został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. W stopniu podpułkownika objął stanowisko dowódcy 8 kompanii batalionu Strzelców Podhalańskich 7 Brygady Kadrowej Strzelców.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3236^[1]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, przed 1923)
• Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[15]
• Srebrny Krzyż Zasługi (18 marca 1932)^[16]
• Złota „Odznaka za Sprawność PZN” (1937)^[17]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[18]