Wiktor Dobrzański

Wiktor Zenon Antoni Dobrzański ps. „Wład”, „Władek” (ur. 12 września 1906 w Kołomyi, zm. 27 sierpnia^[1] 1944 w Warszawie) – kapitan obserwator balonowy Wojska Polskiego, powstaniec warszawski, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Wiktor Dobrzański

Wład

kapitan
Data i miejsce urodzenia	12 września 1906 Kołomyja
Data i miejsce śmierci	27 sierpnia 1944 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1926–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego Armia Krajowa
Jednostki	27 pułk piechoty, 1 batalion balonowy, 1 pułk lotniczy, 2 batalion balonowy
Stanowiska	dowódca plutonu piechoty dowódca kompanii piechoty
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Grób Wiktora Dobrzańskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys

Studiował na politechnice po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, a następnie postanowił poświęcić się służbie wojskowej. W okresie od września 1925 do sierpnia 1929 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. 15 sierpnia 1929 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 i 255. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 27 pułku piechoty w Częstochowie, w którym dowodził plutonem oraz pełnił obowiązki dowódcy kompanii. Od 1 czerwca 1931 był słuchaczem ośmiomiesięcznego kursu aplikacyjnego obserwatorów balonowych przy 1 batalionie balonowym w Toruniu^[2]. Z dniem 15 kwietnia 1932 został przeniesiony do korpusu oficerów aeronautycznych z równoczesnym przydziałem do 1 batalionu balonowego w Toruniu^[3]. Później pełnił służbę w 1 pułku lotniczym w Warszawie^[4], a w 1939 w 2 batalionie balonowym w Legionowie. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 1. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych. W 1937, po utworzeniu korpusu oficerów lotnictwa, został zaliczony do grupy liniowej^[5]. W marcu 1939 będąc oficerem Kierownictwa Wojskowej Służby Meteorologicznej w Warszawie przebywał na kursie^[6].

Podczas kampanii wrześniowej 1939 walczył w obronie Warszawy i został ciężko ranny^[7]. Podczas okupacji niemieckiej działał w konspiracji – był kierownikiem referatu meteorologicznego powstałego wiosną 1940^{[potrzebny przypis]} Wydziału Lotnictwa Komendy Głównej Armii Krajowej^[4][8]. Jego zasługą stało się zorganizowanie w całym kraju sieci posterunków meteorologicznych^[9][4]. Podczas podróży po kraju przebierał się w mundur majora niemieckich wojsk kolejowych oraz używał dokumentów głównego inspektora wojskowego Deutsche Ostbahn. Przewoził również broń ze Lwowa do Warszawy, a podczas jednej z takich wypraw w końcu 1943 został aresztowany we Lwowie, ale wykupiony z więzienia^[4].

W powstaniu warszawskim był początkowo zastępcą kpt. Tadeusza Majcherczyka^[10], a od 14 sierpnia stał na czele komisji odbioru zrzutów i od 16 sierpnia kierownikiem referatu lotnictwa w dowództwie Grupy „Północ”^[4]. Dowodził 15 sierpnia ugaszeniem pożaru budynku przy ul. Miodowej 26. Od 18 sierpnia oficer operacyjny i zastępca Tadeusza Majcherczyka, dowódcy batalionu AK „Chrobry I”^[4][11]. Walczył w rejonie Starego Miasta, Arsenału, Pasażu Simonsa. Zginął 27 sierpnia w wieżyczce pasażu Simonsa od kuli niemieckiego snajpera^[4]. Pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kwatera B 8 rz. 6 m. 19)^[12].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari^[13]
• Krzyż Walecznych (18 sierpnia 1944^[4])

Zobacz też

• Polegli w powstaniu warszawskim po stronie polskiej