Wiktor Herer

Wiktor Herer (ur. 19 stycznia 1920 w Czerniowcach, zm. 24 marca 2003) – polski ekonomista, nauczyciel akademicki, profesor nauk ekonomicznych, działacz komunistyczny, podpułkownik Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...

Syn Michała, pochodził z rodziny żydowskiej. W młodości działał w komunistycznych organizacjach młodzieżowych m.in. Komunistycznym Związku Młodzieży Zachodniej Ukrainy. W 1936 z powodu działalności komunistycznej trafił do aresztu^[1]. Studiował m.in. na Wydziale Rolnym Politechniki Lwowskiej, Wydziale Ekonomicznym Instytutu Handlu Radzieckiego we Lwowie i uniwersytecie w Tbilisi. W latach 1939–1940 był kierownikiem klubu dzielnicowego dla młodzieży robotniczej oraz sekretarzem biura Wszechzwiązkowego Leninowskiego Komunistycznego Związku Młodzieży na Wydziale Rolnym Politechniki Lwowskiej^[1]. W 1943 przerwał studia i wstąpił do 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Skończył szkołę oficerów polityczno-wychowawczych, po czym znalazł się w korpusie oficerów oświatowych. Był m.in. zastępcą dowódcy plutonu gospodarczego, zastępcą dowódcy baterii w artyleryjskiej szkole w Tambowie, a następnie oficerem polityczno-oświatowym, instruktorem propagandy i lektorem pułku w Ludowym Wojsku Polskim. Od 1944 należał do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[2].

W 1945 r. był starszym instruktorem polityczno-wychowawczym w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W tym samym roku, jako porucznik, rozpoczął pracę w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, gdzie z rekomendacji Julii Brystigerowej objął stanowisko zastępcy kierownika Wydziału IV Departamentu V^[3]^[1]. W maju 1946 został p.o. naczelnika, a następnie naczelnikiem tego wydziału.

Prowadził postępowania przeciwko żołnierzom polskiego podziemia niepodległościowego, w tym Batalionu „Zośka”^[1]. W 1948 wydał nakaz aresztowania Jana Rodowicza „Anody”^[4], co doprowadziło do jego śmierci podczas brutalnego przesłuchania w siedzibie MBP^[1]. W 1950 objął stanowisko naczelnika Wydziału I w tym samym departamencie MBP. W okresie pracy w resorcie awansował do stopnia podpułkownika.

W 1949 r. uzyskał stopień magistra ekonomii w Szkole Głównej Handlowej^[2]. W styczniu 1952 MBP przekazało go do pracy w Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, gdzie był m.in. zastępcą dyrektora Departamentu Rolnictwa. Od 1953 do 1957 r. był zatrudniony w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR^[2]. Został również wykładowcą akademickim w Katedrze Ekonomii Politycznej SGPiS (kierowanej przez Włodzimierza Brusa) oraz w Szkole Partyjnej przy KC PZPR^[2]. Po 1956 r. pracował w Instytucie Planowania Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Był jego wicedyrektorem^[1]. W 1960 r. uzyskał stopień doktora na Wydziale Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego^[1]. Wchodził w skład Rady Naukowej Zakładu Rolnictwa Polskiej Akademii Nauk^[1]. Na fali kampanii antysemickiej marca 1968 usunięto go z zajmowanych stanowisk w związku z żydowskim pochodzeniem^[1].

W 1973 r. uzyskał tytuł naukowy profesora nauk ekonomicznych. W 1977 r. został przyjęty w szeregi Związku Bojowników o Wolność i Demokrację^[1]. W 1980 r. z rekomendacji Jacka Kuronia został doradcą Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” ds. rolnictwa^[5]. Został członkiem związku i publikował w „Tygodniku Solidarność”^[1]. W 1981 r. został usunięty z PZPR^[1]. W lutym 1982 został zatrudniony w Instytucie Gospodarki Narodowej, w którym pracował do 1989 r.^[1] W okresie późniejszym pracował m.in. w Zakładzie Badań Statystyczno-Ekonomicznych Głównego Urzędu Statystycznego i Polskiej Akademii Nauk. W 1992 r. przeszedł na emeryturę^[1]. W 1995 r. został pozbawiony uprawnień kombatanckich^[1].

Zmarł 24 marca 2003 i został pochowany na cmentarzu Północnym w Warszawie (kw. S-X-3-7-12)^[6].

Życiorys

Publikacje

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand - on