Wiktor Lang

Wiktor Lang (ur. 14 marca 1895 w Brnie, zm. 4 lutego 1920 w Poznaniu)^[1] – uczestnik I wojny światowej, powstaniec wielkopolski, porucznik pilot Wojska Polskiego.

Wiktor Lang

4 zwycięstwa
porucznik pilot
Data i miejsce urodzenia	14 marca 1895 Brno
Data i miejsce śmierci	4 lutego 1920 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1913–1920
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	K.u.k. Luftfahrtruppen Armia Wielkopolska Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	88. pułk piechoty 3. Wielkopolska eskadra lotnicza polna
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa bitwa nad Isonzo powstanie wielkopolskie
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Karola i Marii z domu Hezel^[2]. Ukończył szkołę ludową i szkołę realną, wstąpił do szkoły kadetów w Wiedniu^[3]. Na stopień chorążego został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1913 w korpusie oficerów piechoty i wcielony do 88 Czeskiego pułku piechoty w Czeskich Budziejowicach^[4]. Pułk ten pozostał jego oddziałem macierzystym do 1918. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1915 w korpusie oficerów piechoty^[5]. Walczył na frontach I wojny światowej. Był pięciokrotnie ranny^[2].

1 stycznia 1917 roku wstąpił do lotniczej szkoły obserwatorów w Wiener Neustadt^[6] i w marcu rozpoczął loty w charakterze obserwatora na froncie w Rumunii, a następnie nad rzeką Isonzo. W 1918 roku ukończył szkołę pilotów w Sarajewie i rozpoczął loty na samolotach myśliwskich. Łącznie wykonał 53 loty bojowe i brał udział w 17 walkach powietrznych. Zgłosił zestrzelenie 4 samolotów nieprzyjaciela^[6].

Na początku 1919 roku zwolnił się ze służby w c. i k. Armii i przyjechał do Warszawy. Zgłosił się jako ochotnik do powstającego Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do Poznania i wstąpił do oddziałów lotniczych Armii Wielkopolskiej. Służył jako pilot-instruktor w Wyższej Szkole Pilotów w Ławicy^[7]. Jednocześnie, jako pilot 3. Wielkopolskiej eskadry lotniczej polnej^[8], wykonywał loty bojowe na rzecz frontu wielkopolskiego i działań powstańczych na Śląsku. Wykonywał też loty propagandowe podczas których zrzucał ulotki^[9].

Podczas jednego z takich lotów nad Górnym Śląskiem lądował przymusowo w okolicy Sycowa i dostał się do niewoli wraz ze swoim obserwatorem sierż. Janem Kasprzakiem^[10][11]. Zostali skierowani do obozu jenieckiego w Świętoszowie. Udało mu się zbiec z obozu i przez Passau i Wiedeń wrócił do Poznania. Swe przygody z tego okresu opisał w broszurze pt. „Ucieczka oficera lotnika z niemieckiej niewoli”^[12]. Wspomnienia z ucieczki z niewoli były też drukowane w odcinkach w dwutygodniku Polska Flota Napowietrzna w 1920 roku^[2]. Po krótkiej rekonwalescencji wrócił do latania^[13].

Zginął 4 lutego 1920 roku podczas lotu z pilotem-uczniem. Samolot Aviatik C.III runął na ziemię krótko po starcie, grzebiąc instruktora. Uczeń nie odniósł obrażeń^[12]. Został pochowany na cmentarzu garnizonowym w Kwaterze Lotników, rząd B, grób nr 12^[14].

9 września 1920 roku został pośmiertnie zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w Korpusie Wojsk Lotniczych, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[15].

Ordery i odznaczenia

• Polowa Odznaka Pilota – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”^[16]

W czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:

• Order Korony Żelaznej 3. klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Krzyż Wojskowy Karola^[17].