Wojciech Tomaka

Wojciech Tomaka (ur. 27 lutego 1875 w Trzebownisku, zm. 6 lutego 1967 w Przemyślu) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy przemyski w latach 1934–1967.

Wojciech Tomaka

Biskup tytularny Helenopolis in Bithynia
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 1875 Trzebownisko
Data i miejsce śmierci	6 lutego 1967 Przemyśl
Miejsce pochówku	cmentarz Główny w Przemyślu
Biskup pomocniczy przemyski
Okres sprawowania	1934–1967
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	8 czerwca 1899
Nominacja biskupia	25 listopada 1933
Sakra biskupia	21 stycznia 1934
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	21 stycznia 1934
Konsekrator	Franciszek Barda
Współkonsekratorzy	Franciszek Lisowski Eugeniusz Baziak
Współkonsekrowani biskupi Bolesław Kominek 10 października 1954 Bolesław Taborski 2 lutego 1964 Ignacy Tokarczuk 6 lutego 1966

Nagrobek biskupa Wojciecha Tomaki na cmentarzu Głównym w Przemyślu

Życiorys

Urodził się 27 lutego 1875 w Trzebownisku^[1]. W 1895^[2] zdał egzamin dojrzałości w Cesarsko-Królewskim Wyższym Gimnazjum w Rzeszowie^[3], po czym odbył studia w przemyskim seminarium duchownym^[1]. Święcenia prezbiteratu otrzymał 8 czerwca 1899 w Przemyślu^[1]. Studia kontynuował na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, uzyskując w 1903 doktorat^[4].

Pracował jako wikariusz w Połomi i Łące^[4]. Był katechetą^[5] i dyrektorem Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego w Przemyślu^[6]. W przemyskim seminarium duchownym piastował stanowisko prefekta^[4] i prowadził wykłady z katechetyki^[6], podjął również wykłady w instytucie teologicznym^[4]. Zajmował urzędy radcy i referenta konsystorza biskupiego^[5], oficjała sądu biskupiego, a także kapelana i sekretarza biskupa diecezjalnego przemyskiego Józefa Sebastiana Pelczara. W 1916 otrzymał przywilej noszenia rokiety i mantoletu^[7], w 1923 został ustanowiony kanonikiem gremialnym kapituły przemyskiej^[1], a w 1925 został obdarzony godnością prałata domowego Jego Świątobliwości^[8]. Był członkiem wydziału koła Towarzystwa Szkoły Ludowej im. H. Sienkiewicza w Przemyślu^[9].

25 listopada 1933 papież Pius XI^[4] mianował go biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej ze stolicą tytularną Helenopolis in Bithynia^[10]. Święcenia biskupie otrzymał 21 stycznia 1934. Konsekrował go biskup diecezjalny przemyski Franciszek Barda w asyście biskupa diecezjalnego tarnowskiego Franciszka Lisowskiego i biskupa pomocniczego lwowskiego Eugeniusza Baziaka^[10]. W 1934 został mianowany wikariuszem generalnym diecezji i asystentem kościelnym diecezjalnego instytutu Akcji Katolickiej^[11]. W 1938 został ustanowiony prepozytem kapituły katedralnej^[12].

Po wybuchu II wojny światowej w latach 1939–1941 zarządzał częścią diecezji znajdującą się pod okupacją sowiecką. W 1940 został mianowany koadiutorem biskupa diecezjalnego łuckiego Adolfa Szelążka, jednakże urzędu nie objął. Po śmierci biskupa Franciszka Bardy od 17 listopada 1964 do lutego 1965 pełnił funkcję wikariusza kapitulnego^[1].

W Episkopacie Polski od 1936 był członkiem Komisji Szkolnej oraz asystentem prymasa Augusta Hlonda w rokowaniach konkordatowych^[1]. Jako współkonsekrator uczestniczył w święceniach biskupa Bolesława Kominka (1954), biskupa pomocniczego przemyskiego Bolesława Taborskiego (1964) i biskupa diecezjalnego przemyskiego Ignacego Tokarczuka (1966)^[10].

Zmarł 6 lutego 1967 w Przemyślu^[1]. Został pochowany na przemyskim cmentarzu Głównym^[13].

Odznaczenia i upamiętnienie

W 1938 prezydent RP Ignacy Mościcki „za zasługi na polu pracy społecznej” nadał mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[14].

W 2001 został patronem Szkoły Podstawowej w Trzebownisku^[15].