Zbigniew Brzoska

Zbigniew Stanisław Brzoska (ur. 27 września 1916 w Warszawie, zm. 9 maja 1987 tamże) – polski naukowiec, żołnierz AK, inżynier mechanik, profesor Politechniki Warszawskiej i Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda.

Zbigniew Brzoska

Data i miejsce urodzenia	27 września 1916 Warszawa
Data i miejsce śmierci	9 maja 1987 Warszawa
profesor doktor habilitowany
Specjalność: wytrzymałość materiałów
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Doktorat	1946 Politechnika Gdańska
Profesura	1954 (nadzwyczajny), 1962 (zwyczajny)
Odznaczenia

Grób Zbigniewa Brzoski na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Urodził się w rodzinie Leona Lucjana, inż. przemysłu drzewnego, i Walentyny z domu Drabich (1886–1966)^[1]. Do 1926 uczęszczał do szkoły podstawowej Zofii Rontalerowej w Warszawie. W 1934 zdał maturę w Państwym Gimnazjum Realnym im. J. Lelewela w Warszawie^[2]. W 1939 ukończył studia na Oddziale Lotniczym Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W okresie studiów był członkiem Iuventus Christiana^[2], a w latach 1938–1939 prowadził działalność konstruktorską na Oddziale Studiów Wytwórni Płatowców PZL Okęcie.

W czasie II wojny światowej był członkiem AK grupy „Dural”.

W 1946 obronił rozprawę doktorską (promotor Maksymilian Tytus Huber) uzyskując tytuł doktora nauk technicznych. W latach 1946–1951 był profesorem Wytrzymałości Materiałów w Szkole Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda. W latach 1950–1962 był członkiem, a następnie przewodniczącym Komisji Programowych Wydziałów Mechanicznych w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Od 1956 do 1960 pełnił funkcję dziekana Wydziału Lotniczego Politechniki Warszawskiej, od 1963 do 1965 był dziekanem Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. W latach 1960–1970 kierował Katedrą Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji, a w okresie 1970–1984 Zakładem Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa. W latach 1972–1977 był kierownikiem Studium Doktoranckiego PW, w latach 1973–1978 opiekunem specjalności Lotnictwo Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa PW, a w latach 1981–1984 Przewodniczącym Senackiej Komisji ds. Dydaktyki i Kierunków Studiów PW.

W 1969 został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, a w roku 1981 członkiem rzeczywistym^[3]. Pełnił także funkcję przewodniczącego Komitetu Budowy Maszyn PAN. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Astronautycznego i Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej^[4].

W pracy naukowej zajmował się głównie zagadnieniami wytrzymałości konstrukcji cienkościennych, z jego inicjatywy (przy poparciu prof. Fiszdona) powstał, wysiłkiem Głównego Instytutu Lotnictwa w Warszawie, pierwszy polski śmigłowiec BŻ-1 GIL. Jego dorobek jest bardzo wszechstronny, był też m.in. autorem koncepcji nadwozia samonośnego polskiego autobusu San H01B i ich wersji pochodnych.

Od 1939 był mężem Joanny z domu Kachan (1913–2006), z którą miał cztery córki: Barbarę (ur. 1940), Joannę (ur. 1941), Martę (ur. 1945) i Bronisławę (ur. 1951)^[2].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 78-6-29,30)^[5].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1957)
• Srebrny Krzyż Zasługi (31 października 1946)^[6]
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[7]
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1979)

Źródło: Brzoska Zbigniew^[2].