Zbigniew Józef Kraszewski

Zbigniew Józef Kraszewski (ur. 12 lutego 1922 w Warszawie, zm. 4 kwietnia 2004 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy warszawski w latach 1970–1992, biskup pomocniczy warszawsko-praski w latach 1992–1997, od 1997 biskup pomocniczy senior diecezji warszawsko-praskiej.

Zbigniew Józef Kraszewski

Biskup tytularny Horreomargum
Maria Vincit Maria zwycięża
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1922 Warszawa
Data i miejsce śmierci	4 kwietnia 2004 Warszawa
Miejsce pochówku	cmentarz Powązkowski w Warszawie
Biskup pomocniczy warszawsko-praski
Okres sprawowania	1992–1997
Biskup pomocniczy warszawski
Okres sprawowania	1970–1992
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	12 marca 1949
Nominacja biskupia	5 listopada 1970
Sakra biskupia	8 grudnia 1970
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	8 grudnia 1970
Miejscowość	Warszawa
Miejsce	katedra warszawska
Konsekrator	Stefan Wyszyński
Współkonsekratorzy	Wacław Majewski Jerzy Modzelewski

Grób Zbigniewa Józefa Kraszewskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Życiorys

Pochodził z rodziny inteligenckiej, był synem Józefa^[1], kapitana Wojska Polskiego. Jesienią 1942 ukończył szkołę Podchorążych Piechoty KG NSZ ze stopniem kaprala podchorążego, a we wrześniu 1943 wstąpił na I tajny kurs Metropolitalnego Seminarium Duchownego Św. Jana Chrzciciela w Warszawie^[2]. Brał udział w powstaniu warszawskim w szeregach Armii Krajowej jako kapelan, mimo że nie przyjął jeszcze święceń kapłańskich. Po wojnie kontynuował studia na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył w 1949. Święcenia kapłańskie przyjął 12 marca 1949 w Warszawie z rąk Stefana Wyszyńskiego.

Pracował jako wikariusz w Lesznie koło Błonia (1949), następnie wikariusz w Piastowie (1949–1952) i w parafii św. Wawrzyńca w Warszawie (1952–1956). W 1954 obronił doktorat z teologii, specjalizując się w teologii dogmatycznej. Uzupełniał studia w Rzymie w latach 1963–1964. Od 1956 był profesorem w Metropolitalnym Seminarium Duchownym św. Jana Chrzciciela w Warszawie, a także prefektem tego seminarium (1956–1964), wicerektorem (1964–1969) i rektorem (1969–1970). Od 1970 był proboszczem parafii Bożego Ciała w Warszawie (przy konkatedrze Matki Bożej Zwycięskiej). Kanonik kapituły metropolitalnej w Warszawie.

5 listopada 1970 został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej ze stolicą tytularną Horreomargum. 8 grudnia 1970 przyjął sakrę biskupią z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego. W latach 1970–1992 sprawował funkcję wikariusza generalnego archidiecezji warszawskiej. W Episkopacie Polski zajmował stanowiska wiceprzewodniczącego Komisji Maryjnej oraz Komisji Duszpasterstwa Akademickiego. Od 1989 był ogólnopolskim duszpasterzem kombatantów.

25 marca 1992 został przeniesiony na funkcję biskupa pomocniczego nowo utworzonej diecezji warszawsko-praskiej. Po osiągnięciu wieku emerytalnego przeszedł 6 grudnia 1997 w stan spoczynku.

Wśród wielu odznaczeń, jakim go uhonorowano, są Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (nadany przez rząd na wychodźstwie w 1979^[3]), Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1994 z nadania Lecha Wałęsy^[1]), Medal Wojska (czterokrotnie), Krzyż Walecznych i Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego oraz Medal Polonia Mater Nostra Est.

Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie^[4].

Wybrane publikacje

• 1949: Obrzęd święceń kapłańskich w świetle najnowszych dokumentów papieża Piusa XII
• 1960: Matka i Królowa nasza
• 1963: Zagadnienie łaski u apologetów II
• 1964: Mariologia
• 1965: Udział Matki Bożej w dziele odkupienia
• 1980: Sto dowodów na istnienie Boga
• 1984: Miłosierdzie Boże ratunkiem dla świata