Zoo TV Tour

Zoo TV Tour – trasa koncertowa irlandzkiego zespołu rockowego U2 z lat 1992-1993, promująca albumy Achtung Baby z 1991 roku oraz Zooropa z 1993 roku. Z tej trasy pochodzi koncertowe wydawnictwo: Zoo TV: Live from Sydney. Podczas tournée jako support wystąpili m.in.: Pixies, Primus, The Velvet Underground czy Björk. Szacuje się, że wszystkie koncerty w 21 państwach na czterech kontynentach zobaczyło około 5,3 miliona osób. Dla muzyków trasa była na tyle wyczerpująca, że zespół powrócił do studia dopiero w 1995 podczas nagrywania Original Soundtracks 1.

Zoo TV Tour

Wykonawca trasy koncertowej
U2
Promowane albumy	Achtung Baby, od 5.07.1993 Zooropa
Lokalizacje	Ameryka Północna, Europa, Australia, Nowa Zelandia, Japonia
Data rozpoczęcia	21 lutego 1992
Data zakończenia	10 grudnia 1993
Liczba koncertów	158 w 21 państwach
U2
Lovetown Tour (1989–1990) Zoo TV Tour (1992–1993) PopMart Tour (1997–1998)

Inspiracje

Po sukcesie nagranego w Berlinie albumu Achtung Baby, zainspirowanego przez upadek komunizmu we wschodniej Europie i Muru Berlińskiego, zespół sięgnął do motywów pochodzących z mediów np.: przeciążenie informacją czy zapping:

Pomysł na trasę zrodził się w tym samym czasie, co pomysł na album. (...) Fikcja zaczęła być męcząca. Media zmierzały w stronę farsy prezentując prawdziwe życie ludzi. (...) Chcieliśmy zorganizować trasę, która odwoływałaby się do nowych zjawisk w telewizji i radiu.

Bono^[1]

Przebieg

Cała trasa podzielona była na 5 części:

	Hale w Ameryce Północnej	Hale w Europie	Stadiony w Ameryce Północnej – Outside Broadcast	Stadiony w Europie – Zooropa	Stadiony w Australii, Nowej Zelandii i Japonii – Zoomerang / New Zooland
Rozpoczęcie	29.02.1992	7.05.1992	7.08.1992	7.05.1993	12.11.1993
Zakończenie	23.04.1992	19.06.1992	25.11.1992	28.08.1993	10.12.1993
Liczba koncertów	32	25	47	44	10
Odwiedzone państwa

W trakcie koncertów Bono aby pokazać potęgę narzędzia, jakim jest telefon, m.in. dzwonił do Białego Domu oraz zamówił 1000 pizz z pizzeri w Detroit. Istotnym elementem były rejestrowane w tak zwanych "telekonfesjonałach" wyznania fanów, które poprzedzały bisy. Ponadto za pomocą czasu antenowego wykupionego od EBU na żywo pokazywane były obrazy z oblężonego Sarajewa a frontman przeprowadzał wywiady z mieszkańcami. Przybliżone dane mówią o dziennym koszcie trasy sięgającym 125 000 dolarów a cena biletu na trzecią część trasy wynosiła 22 funty.

Scena

Podobnie, jak przy kolejnych trasach, zespół zaprosił do współpracy Marka Fishera oraz Williego Williamsa. Po raz pierwszy w historii przygotowany wcześniej materiał łączony był z ujęciami grającego zespołu. Tak powstały obraz pokazywany był przez rozmieszczone na scenie ekrany. Ówczesny właściciel wytwórni Island, Philips produkował na początku lat dziewięćdziesiątych zestaw czterech ekranów, które można było połączyć w jeden – Nit Star. Za oświetlenie sceny w trakcie koncertu odpowiadało 11 trabantów – samochodów uznawanych za symbol zjednoczenia Niemiec. Ważące 27 ton nagłośnienie miało moc miliona watów. Największa scena (z części Outside Broadcast) ważyła ponad 1000 ton, transportowana była przez 52 ciężarówki i składała się z :

• głównej sceny o wymiarach 76 m na 24 m;
• kładki o długości 46 m zakończonej innowacyjnym wówczas b-stage;
• 4,8 km okablowania;
• 18 projektorów;
• 26 mikrofonów;
• 592 głośników;
• 312 subwooferów;

Budowa sceny na miejscu koncertu trwała 40 godzin pracy, w której uczestniczyło 200 robotników. Sam koncert obsługiwało stuosiemdziesięcioosobowa załoga, przewożona między koncertami przez 12 autobusów lub samolotem (tzw. Zoo Plane).

Utwory

Bono w przebraniu "Muchy", wykonując piosenkę The Fly w Cleveland, 26.03.1992

Oczywiście na koncertach pojawiały się piosenki z Achtung Baby – na każdym koncercie były to: Even Better Than the Real Thing, Mysterious Ways, One, The Fly oraz Zoo Station od którego rozpoczynał się prawie każdy koncert^[2]. Dodatkowo na każdym występie pojawiały się utwory takie jak: Pride (In the Name of Love), Running to Stand Still, Where the Streets Have No Name i Bullet the Blue Sky. Z Achtung Baby zespół nie zagrał w ogóle utworu Acrobat^[3] Po wydaniu Zooropy 5 lipca 1993 na koncertach pojawiły się wszystkie utwory z tej płyty poza Some Days Are Better Than Others, The First Time^[4] oraz The Wanderer. Łącznie w całości podczas trasy wykonano 54 różne piosenki. Na zakończenie najczęściej grano Can't Help Falling in Love (68 razy). Podczas koncertu w rodzinnym mieście zespołu – Dublinie, zespół zagrał dodatkowo utwory: When Love Comes to Town (z Adamem Claytonem w chórkach i The Edge'em śpiewającym jedną z fraz śpiewanych oryginalnie przez B.B. Kinga), oraz irlandzki utwór folkowy – Dirty Old Town (śpiewany przez perkusistę Larry Mullen Juniora z akompaniamentem The Edge'a i Adama Claytona na gitarach).

Skład zespołu

• Bono – wokale główne (oprócz utworów: Numb e Dirty Old Town), gitara (utwory: The Fly, One, Angel of Harlem, Stay (Faraway, So Close!), When Love Comes to Town, With or Without You, Dirty Day), harmonijka (utwór: Running to Stand Still)
• The Edge – gitara, chórki; syntezator (utwory: New Year's Day i Mysterious Ways), wokale główne (utwór: Numb), wokale pomocnicze (utwory: The Fly, When Love Comes to Town)
• Adam Clayton – gitara basowa, chórki (utwór: When Love Comes to Town)
• Larry Mullen Jr. – perkusja, instrumenty perkusyjne; chórki (utwór: Numb), wokale główne (utwór: Dirty Old Town)

Zobacz też

• PopMart Tour – trasa poprzedzana przez ZOO TV