Związek Uzdrowisk Polskich

Związek Uzdrowisk Polskich – organizacja, koordynująca działania przemysłu uzdrowiskowego, powstała w 1925 roku.

Historia

W 1910 roku podczas I Krajowego Zjazdu Przemysłowo-Balneologicznego w Galicji powstał Krajowy Związek Zdrojowisk i Uzdrowisk^[1] W 1920 roku zmienił nazwę na Polski Związek Zdrojowisk, Uzdrowisk i Kąpielisk Morskich z siedzibą we Lwowie i ekspozyturą w Warszawie^[2], a w 1925 roku na Związek Uzdrowisk Polskich. W maju 1925 roku podczas zebrania pod przewodnictwem Jana Potockiego podjęto decyzję o przeniesieniu siedziby do Warszawy^[3].

W roku 1937 Związek liczył 54 członków-podmiotów uzdrowiskowych, należały do niego nie tylko renomowane zdrojowiska jak Truskawiec, ale także mniejsze miejscowości uzdrowiskowe: Otwock, Jaworze, Ojców, Zakopane, Jastrzębia Góra, Horyniec i inne.

Głównymi zadaniami związku były:

• pozyskanie dla uzdrowisk tanich kredytów
• staranie się o zorganizowanie Towarzystwa Kredytowego Uzdrowisk
• starania o poprawę komunikacji do uzdrowisk
• starania o zniżki kolejowe powrotne z uzdrowisk

Związek powołał Fundację Instytutu Balneologicznego, dzięki której zbudowano w Al. Focha 33 w Krakowie gmach instytutu i powołano Instytut Balneologiczny, istniejący do 1952 roku.

Związek został zlikwidowany w 1946 roku.

Prezesi Związku

• hr. Jan Potocki, właściciel uzdrowiska Rymanów^[3]
• Medard Kozłowski – wójt gminy Zakopane
• dr Ludwik Dudyński – kierownik zakładu zdrojowego w Morszynie
• Rajmund Jarosz – właściciel uzdrowiska Horyniec
• Roman Jarosz z Truskawca^[4]
• Stanisław Karłowski^[4]
• Halina Minkiewiczowa