Zygmunt Skoczek

Zygmunt Antoni Skoczek ps. „Placyd”, „Kijaszek”, „Eski” (ur. 10 lutego 1908 w Warszawie, zm. 21 kwietnia 1987 tamże) – kapitan służby sądowej Wojska Polskiego II RP, podpułkownik Służby Sprawiedliwości ludowego Wojska Polskiego, adwokat.

Zygmunt Skoczek

Placyd, Kijaszek, Eski

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1908 Warszawa
Data i miejsce śmierci	21 kwietnia 1987 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie, ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Najwyższy Sąd Wojskowy
Późniejsza praca	adwokat
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 10 lutego 1908 w Warszawie^[1][2]. Był synem urzędnika wojskowego^[2].

W 1930 został absolwentem studiów prawniczych na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego^[2]. Został przyjęty do Wojska Polskiego. Jako podporucznik rezerwy ze starszeństwem z dniem 20 października 1931 został powołany do służby czynnej w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr I w Warszawie na przełomie 1931/1932^[1]. W połowie lat 30. w stopniu porucznika był asystentem w Wojskowej Prokuraturze Okręgowej w Warszawie^[2]. Od 1936 do 1938 był sędzią śledczym w WSO nr VI we Lwowie, od 1937 w stopniu kapitana^[2]. W 1938 jako kapitan audytor został mianowany sędzią Wojskowego Sądu Rejonowego w Jarosławiu^[2].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę uniknął aresztowania ze strony sowietów, po czym przebywał w Warszawie, a od 1941 do 1944 w Kosinie^[2]. Od 1941 był członkiem Polskiej Organizacji Powstańczej, w strukturach której dowodził plutonem łączności. Podczas konspiracji wojennej używał pseudonimów „Placyd”, „Kijaszek”, „Eski”. Wiosną 1944 opuścił Warszawę, zaś latem tego roku, po przekroczeniu frontu wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i został oficerem Służby Sprawiedliwości^[2][3]. W 1946 był w stopniu podpułkownika. Sprawował stanowiska szefa Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie, sędziego Najwyższego Sądu Wojskowego, od 1946 do 1950 zastępcy szefa Departamentu Służby Sprawiedliwości Ministerstwa Obrony Narodowej^[2]. Figuruje jako członek składów orzeczniczych wydających wyroki określone później jako zbrodnie sądowe^[2]. Był adwokatem wojskowym i pełnił funkcję obrońcy w procesach prowadzonych przed sądami wojskowymi^[4].

Jako były oficer LWP przeszedł do pracy adwokackiej^[5]. W 1950 został wpisany na listę adwokatów Izby Adwokackiej w Warszawie^[2]. Od sierpnia 1952 pracował w Zespole Adwokackim nr 1 w Warszawie, później w Zespole Adwokackim nr 6^[2]. W 1959 zasiadł we władzach Naczelnej Rady Adwokackiej^[2][6]. W tym gremium był rzecznikiem dyscyplinarnym^[2]. Od 1964 do 1970 był dziekanem Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie^[2][7]. Od 1970 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Izby Adwokackiej w Warszawie^[2]. Publikował w czasopiśmie branżowym „Palestra”^{[8][9][10][11]}. Od połowy 1975 do śmierci w 1987 był redaktorem naczelnym „Palestry”, będąc najdłużej sprawującym to stanowisko w okresie PRL^[12][13]

Zmarł 21 kwietnia 1987^[14]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C4-5-7)^[15].

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1946, za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za sumienne wypełnianie obowiązków służbowych)^[16].