Іґорь Керча

І́ґорь Ю́рійович Керча́ (20. фебруара 1943, с. Ґоронда, ныні Мукачовського района Закарпатської области) є русинськый писатель, товмач, общественный діяч тай інженер. Спувавтор „Писемници русинського языка“ — єдної из майпершых за період „Третього русинського ренесанса“ провб кодифікації русинської бесіды.^[1]

Іґорь Юрійович Керча
Уроджѣня	20. фебруара 1943 Ґоронда
Занятя	писатель, товмач, общественный діяч, інженер
Горожанство	СССР, Украина
Alma mater	Ужгородськый націоналный університет
GKG:/g/11h9l14fqx; ЕСУ:11819; Ту можуть быти податкы з Wikidata, не контролованы авторами статѣ

Животопис

У 1965. рокови матуровав фізико-математичный факултет Ужгородського державного університета,^[2] а у 1973 — Кийовськый інженерно-ставбарськый інштитут.

Уд 1967 по 1995 робив в Унґварови на механічнуй фабриці а пак у АТ „Геліос“ уд 1995 по 1998.

Творьба

Лавреат „Руської премії“ Інтернаціоналного фонда „Ruska cena“ (Прага, 2011).^[2] У 2008. рокови йсю премію дустала сестра му Тамара Керча.

Теперь Іґорь Керча є єдным из майактивных дописователюв Русинської Вікіпедії, де на септембер 2024 ворохом має булш ги 27 000 редаґовань.

Ориґіналні роботы

Печатав свої стихы по русинськы у пудкарпатськуй періодицї. Автор текстув про діточый „Бетярськый букварь“ (С. Слободан, Т. Керча; Унґвар, 2004).

• І. Керча, Василь Сочка-Боржавин. „Русинськый язык“ (Унґвар, 1992),
• Михаил Алмашій, Іґорь Керча, Василь Молнар, Стефан Попович. Материнськый язык: писемниця русинського языка — Мукачово: Общество им. Александра Духновича, 1999. — 98 с.,
• „Утцюзнина, читанка про недільні школы“ (Будапешт, 2001; Унґвар, 2002),
• „Матяш, король Русинув“ (Унґвар, 2001),
• Двохтомный „Словник русько-русинськый“ (Унґвар, 2012).
• Двохтомный „Словник русинсько-руськый“ (Унґвар, 2007).

Товмаченя

Потовмачив на русинську зборникы вершув и прозы:

из мадярської:

• „Убрані поезії“ Ш. Петефі (Унґвар, 1998),
• „Наші добрі Русины“ Д. Крудія (Унґвар, 2002);

из чеської:

• „Смутні очі Анцї Караджічової“ І. Ольбрахта (Унґвар, 2001),
• „Земля, Европов зохабена“ Я. Затлоукала (Унґвар, 2002);