Юлій Ставровскый-Попрадов

Юлій Ставровскый-Попрадов (18. януара 1850, Сулин — 27. марца 1899, Чертижне) — русиньскый будитель, поет, фолклоріста, публіціста, етноґраф, ґрекокатолицькый священик.

Юлий Ставровскый-Попрадов Юлий
Юлий Ставровскый
Портрет од нар.умѣлця В.Скакандия
Чинность	писатель, католицький священник, поет, педагог, греко-католицький священник, етноґраф, філолог, фольклорист
Сфера	поезія, освіта, церковне служіння, етноґрафія, филология
Уроджѣня	януара 18., 1850(1850-01-18) Сулин, Австро-Мадярщина
Упокоеня	марца 27., 1899 (49 р.)
Пряшов, Австро-Мадярщина
Похованя: Чертіжне   Q101599574
Ошкола	Универзита Лоранда Етвеша (1874)
Influenced by	Кустодиев, Константин Лукич
Язык творов	російскый
VIAF:52835559; GND:131932713; NLKR/NLC:js2017946773; GKG:/g/1223wxy_; Краєзнавчий словник русинів-українців. Пряшівщина Ту можуть быти податкы з Wikidata, не контролованы авторами статѣ

Гроб писателя в Чертижном

Писмо Ставровского

Біоґрафія

Уродив ся в селї Сулин в родинї де про походжіня ёго матери пановала атмосфера мадярьской културы. Учів ся в ріднім селї, в Подолинцї і Левочі. Потом штудовав на ґімназії в Пряшові (1863-68) і одты року 1868 пішов на духовный семінарь в Будапештї. Ту стрїтив російского діпломата К.Л. Кустодієвом, котрый силно впливав на ёго славяньскы і русофільскы погляды. По высвячіню на священика спочатку служыв в селї Орябина (1874-76), потом в роках 1877-78 працовав в єпіскопскій канцеларії пряшівского єпіскопа Николая Товта. Року 1879 по рекомендації Адолфа Добряньского перебрав місце попа в Чертіжнім де зістав до кінце жывота. Подля нёго про успішне завершіня народного оброджіня Русинів є кодіфікація русиньского языка, но сам писав підкарпатьсков варіантов російского языка.

Творба

Творба Ю. Ставровского-Попрадова складать ся з лірічной поезії, етноґрафічных нарисів і фолклорных записів. Друковав на сторінках сучасных ёму підкарпатьскых новинок і часописів: „Свѣтъ‟, „Новый свѣт‟, „Карпатъ‟, „Листокъ‟, але тыж в мадярьскоязычній періодіцї. Продовжуючі традіцію народных будителїв старшого поколїня, він вызывать Русинів „научіти ся самых себе‟. Тото пересвідчіня одбито в ёго статях о фолклорї і звыках свого народу: „Очерки изъ Подкарпатской Руси‟ (1872), „Сказкы изъ спишской Руси‟ (1872), „Ярмарка въ одномъ городѣ вышнаго Спиша‟ (1872), „Работа со льномъ и полотном у спишскихъ русскихъ‟ і іншых.^[1][2]

Ю. Ставровскый-Попрадов писав «підкарпатьскым варіантом» русского языка. Написав дакілько языкознательскых статей, присвяченых голосным і выкладовому языку в школах. Написав русскоязычный „Русскій букваръ‟, але тот зостав в рукопису. Меджі іншыма неопублікованыма роботами писателя мож спомянути публицистичну роботу „Отношеніе венгро-русскихъ к мадярамъ‟ і роботу на тему історії „Нѣчто объ образованіи венгро-русскаго народа‟. Ёго історічны роботы, присвячены Краснобрідьскому монастырю і селу Чертижне, были выданы в мадярьскім языку. Од часу смерти Ю. Ставровского-Попрадова ёго роботы были выданы Николаём Бескидом (1928) і Оленов Рудловчаковов (1984).^[1][2]

Ставровскый о литературном языку

Ставровскый во своих языковых симпатиях еднозначно и усвѣдомено ишов традичнов дорогов, указанов Духновичом, Што веце, такый погляд роздѣляли не лем его колегы и окружѣня, але и тогдышна наука Мадярщины. Зато, неисторичне е тверджѣня, же причинов была ограниченость Ставровского.^[3] В конци живота, склавши зберку проповѣдей так поясняв погляд на литературный язык: «...при составленіи этихъ проповѣдей я не могъ приняти во вниманіе всѣ нарѣчія, господствующія у нашего простонародія. Я писалъ потому на томъ, употребляемомъ у насъ вообще, литературном языкѣ, на котором писаны и сочиненія пок. Духновича, или торжественныя рѣчи нашихъ просвѣщенныхъ архіереевъ, или школьные учебники, издаваемые нашими епархіальными начальствами.»

Жерела и одказы

• Федір Ковач: Ставровський-Попрадов Юлій //Краєзнавчий словник русинів-українців. Пряшівщина. Упорядник Федір Ковач. — Пряшів: СРУСР, 1999. ISBN 80-85137-15-1 укр. С. 326.
• Иван Поп: Ставровский-Попрадов Юлий //Поп, Иван. Энциклопедия Подкарпатской Руси. — Ужгород: Изд-во В.Падяка, 2001. — 431 с. ISBN 966-7838-23-4 рус. Сс. 351–352.
• А.З.. 170 років од народжіня Юлія Ставровского-Попрадова (по русинскы). http://www.cms3.rusynacademy.sk/?17-1-2020-170-років-од-народжіня-Юлія-Ставровского-Попрадова. [перевірено 2020-01-31].

Література

• Іван Поп. Podkarpatská Rus - osobnosti její historie, vědy a kultury — Прага: Libri, 2008. — С. 324. — 1200 екз.
• Краєзнавчий словник русинів-українців. Пряшівщина. Упорядник Федір Ковач. — Пряшів: СРУСР, 1999. ISBN 80-85137-15-1 укр. С. 326.
• Михал Шмайда. А іщі вам вінчую — Пряшів: Slovenské pedagogické vydavateľstvo, 1992. — С. 35. — 502 с. — 700 екз.