Čedomir Minderović

Čedomir Čedo Minderović (Beograd, 31. oktobar 1912 — Delhi, 16. januar 1966) bio je jugoslovenski revolucionar, proleterski pesnik, književnik, učesnik Narodnooslobodilačke borbe i društveno-politički radnik Socijalističke Republike Srbije.^[1]

ČEDOMIR MINDEROVIĆ
Danilo Lekić, Čedomir Minderović i Miloje Milojević u Livnu, avgusta 1942.
Mesto rođenja	Beograd Kraljevina Srbija
Datum smrti	16. januara 1966.
Mesto smrti	Delhi Indija
Supruga	Zora Minderović
Profesija	književnik, pesnik
Član KPJ od	1941.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
upravnik Narodne biblioteke Srbije
Period	1960—1965.
Odlikovanja	Orden narodnog oslobođenja Orden zasluga za narod sa zlatnim vencem Orden bratstva i jedinsta Orden zasluga za narod sa srebrnim vencem Orden za hrabrost Partizanska spomenica 1941.

Minderović je autor nekih od najpoznatijih jugoslovenskih revolucionarnih pesama, među kojima su „Budi se istok i zapad“,^[2] štrajkačka "Himna zidara" iz 1936,^[3] „Jugoslavija“ i „Steg Partije”. Godine 1946. je pobedio na konkursu za himnu FNR Jugoslavije sa pesmom „Smelo smo pošli iz mraka i strave”, ali ona nikada nije zvanično usvojena.^[4]

Biografija

Kao đak gimnazije pristupio je revolucionarnom omladinskom pokretu, zbog čega je kao maloletnik odgovarao pred Državnim sudom za zaštitu države i bio osuđen na šest meseci zatvora.

Drugi svetski rat

Član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) i učesnik Narodnooslobodilačke borbe je od 1941. godine. Tokom NOR-a bio je na dužnostima:

• političkog komesara bataljona u Posavskom partizanskom odredu,
• političkog komesara Šestog beogradskog bataljona u Prvoj proleterskoj brigadi,
• člana Politodela Druge proleterske brigade,
• rukovodilac Politodela Šeste istočnobosanske brigade,
• član Politodela 27. istoičnobosanske divizije
• član Propagandnog odeljenja Vrhovnog štaba NOV i POJ.

Njegova prva supruga Katarina Keta Šer-Minderović bila je učesnica Narodnooslobodilačke borbe. Uhvaćena je i streljana u Šapcu 1942. godine.

Period SFRJ

Posle oslobođenja Jugoslavije, nalazio se na funkcijama:

• član Agitpropa Centralnog komiteta KP Srbije,
• direktor Izdavačkog preduzeća „Prosveta“ iz Beograda
• generalni sekretar Saveza književnika Jugoslavije,
• predsednik Udruženja književnika Srbije,
• upravnik Narodne biblioteke Srbije, od 1960. do 1965.

Bio je član Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije i imao čin rezervnog potpukovnika JNA. Od 1957. godine se nalazio u diplomatskoj službi u Državnom sekretarijatu za inostrane poslove.

Grob Čedomira Minderovića u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu

Umro je 16. januara 1966. godine u Delhiju, glavnom gradu Indije, gde se nalazio u diplomatskoj službi.^[5] Kremiran je, a njegova urna je 20. januara položena u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu. Jedan je od prvih zaslužnih ličnosti sahranjenih u ovoj aleji, koja je izgrađena godinu dana pre njegove smrti.^[6]

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima je Orden narodnog oslobođenja.

Književni rad

U svojim predratnim književnim delima prikazivao je bedu gradskih predgrađa i buntovnost političkih i socijalno potlačenih. U tom periodu objavio je nekoliko zbirki pesama i 1940. godine knjigu poetske proze „Uska ulica“. Tokom rata je pisao rodoljubive pesme, a posle rata je napisao:^[7]

• ratni dnevnik „Za Titom“, objavljen u Beogradu 1945. i 1959. godine,
• poemu „Povratak pesnika u ulicu koje više nema“, Zagreb 1949. godine,
• roman „Oblaci nad Tarom“, Beograd 1947. i 1958. godine,
• zbirku pesama „Gorke godine“, 1958. godine,
• zbirku pesama „Potonula džungla“, 1959. godine,
• roman „Poslednji koktel“, Beograd 1961. godine,
• zbirku pesama „Film u tri epohe“, Beograd 1964. godine,
• zbirku pesama „Ogrlica za Nailu“, Beograd 1966. godine,
• „Tragovi Indije“, 1966. godine.

Kao književnik Minderović je ostao upamćen kao modernista među socijalnim piscima.

Pisaći sto Čedomira Minderovića nalazi se u Udruženja za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat”.^[8]