FK Željezničar Sarajevo

„FK Željezničar” preusmjerava ovdje. Za ostala značenja, v. FK Željezničar (razvrstavanje).

Fudbalski klub Željezničar je profesionalni nogometni klub iz Sarajeva, Bosna i Hercegovina. Takmiči se u Premijer ligi Bosne i Hercegovine.

FK Željezničar
Puno ime kluba	Fudbalski klub Željezničar Sarajevo
Nadimak	Željo Plavi
Osnovni podaci
Osnovan	19. septembar 1921[1]
Lokacija	Sarajevo Bosna i Hercegovina
Adresa	Zvornička 27 71000 Sarajevo
Boje
Stadion	Grbavica Kapacitet: 12.000[2]
Predsjednik	Edis Kovačević
Menadžer	Nermin Bašić
Liga	Premijer liga BiH
Federacija	N/FS BIH
Konfederacija	UEFA
Pozicija (2024/25)	4. mjesto
Uspjesi	16 trofeja Premijer liga BiH X6 Kup BiH X6 Superkup BiH X3 Prva liga Jugoslavije X1
Dresovi
Domaći Gostujući Treći
Web stranica: fkzeljeznicar.ba
Trenutna sezona

Osnovan je 19. septembra 1921. godine. Željezničar je najpoznatiji i najtrofejniji nogometni klub iz Bosne i Hercegovine sa šest osvojenih trofeja nacionalnog prvenstava, pet titula nacionalnog kupa, kao i tri titule superkupa. U sezoni 1971-72. osvaja prvu ligu Jugalsavije. 1981. godine je igra finale kupa Jugoslavije. Najveći uspjeh u evropskim takmičenjima ostvaruje u sezoni 1984-85. kada je igrao polufinale Kupa UEFA.

Za klub je nastupalo nekoliko reprezentativaca Jugoslavije i Bosne i Hercegovine, neki od njih su: Ivica Osim, Mehmed Baždarević, Josip Katalinski, Edin Bahtić, Haris Škoro i Edin Džeko. Nadimak kluba je Plavi. Najveći rival Željezničara je Sarajevo. Domaće utakmice igra na stadionu Grbavica.

Historija

Početak: Prvi radnički klub u Sarajevu

Željezničar je osnovan 15. septembra 1921. godine od strane radnika Željezničke radionice na inicijativu Dimitrija Dimitrijevića. Zajedno sa Ludvigom Lepleom, Stjepanom Katalinićem i ostalim radnicima iz Željezničke radionice skupljaju novac za kupovinu lopte i dresova na kojima su bila kao grb izvezena krila lokomotive sa loptom, a zatim i za registraciju kluba kod Sarajevskog podsaveza. Kao tada jedini radnički klub među ostalim, nacionalno orjentisanim, klubovima Željezničar se susreo sa mnogim teškoćama.

Prva utakmica odigrana je sa SAŠK-om 17. septembra u 16 sati. Na igralištu je prisustvovalo 500 gledalaca, a SAŠK je bio bolji, pobjedivši sa 5-1. Nakon poraza Željezničar je slijedećeg dana odigrao drugu prijateljsku utakmicu sa Sarajevskim Sportskim Klubom i zabilježio prvu pobjedu od 2-1.

SAŠK KONTRA ŽELJEZNIČARA
U subotu 17. o. mj. U 4 sata poslije podne odigraće SAŠK prvu javnu utakmicu nakon svog povratka sa turneje. Interes za ovu utakmicu je osobit pošto ćemo imati priliku da vidimo novih trikova koje je SAŠK na svojoj turneji pripremio. Igra će prema tome biti vrlo zanimljiva, igra se na Kovačićima. Cijena uobičajena.

– Večernja pošta 16. septembar 1921.

Takmičenje u okviru Sarajevskog podsaveza

Prvu takmičarsku sezonu Željezničar je igrao u drugom razredu sarajevskog podsaveza, gdje su još nastupali: Troja, Šparta, Barakohba. Ekipu je vodio Silvio Alkalaj. Prvu utakmicu Željezničar je igrao 2. novembra 1921. protiv Troje. Rezultat je bio 1-1. Prvu pobjedu u službenim utakmicama "plavi" su zabilježili u proljetnom dijelu prve sezone protiv Barakohbe. Rezultat je bio uvjerljiv 7-0. Napokon u sezoni 1925-1926 Željezničar uspjeva ući u Prvi razred Sarajevskog podsaveza. Nadmoćno, sa 4 pobjede nad konkurentima i gol razlikom 18 – 4 Željo se konačno dokopao dugo željenog cilja. Sezonu prije ostvarena je i rekordna pobjeda u dosadašnjoj historiji Željezničara 18-0. Ova pobjeda ostvarena je u sezoni 1924-25 nad ekipom Barkohoba, u drugom razredu Sarajevskog podsaveza.

Prvi stadion na kojem je Željezničar igrao svoje utakmice je bilo vojno vježbalište na Čengić Vili - Egzercir. Egzercir je korišten jer Željo kao radnički "Željezničarski sportski klub" nije imao novca za iznamljivanje nekog od gradskih terena kojima su gazdovali SAŠK, Hajduk i Slavija.

Većinu svog ligaškog staža Željezničar je proveo u Sarajevskoj ligi, dok je takmičenje u prvoj ligi Jugoslavije bilo rezervisano za tada bolji SAŠK.

Oduzimanje najboljih igrača

Početkom Drugog svjetskog rata zaustavlja se rad kluba. Nakon završetka rata klub se obnavlja i nastupa u prvoj ligi Bosne i Hercegovine koju osvaja, te tako ostvaruje plasman u prvu ligu Jugoslavije, u njenoj premijernoj sezoni 1946-47. Međutim nakon što je gradska vlast formirala novi klub Torpedo (kasnije Sarajevo) koji je trebao predstavljati najbolje iz BiH, većina igrača Željezničara dobija naređenje da pređe u novi klub. Odlukom političkih vrhova Željezničar je novoformiranom klubu Torpedo morao ustupiti svoje najbolje igrače: Lovrića (kapiten), Alajbegovića, Konjevoda, Lazarevića, Rajlića, Golca i Šilića. Jedini igrač koji je uspio odoliti svim ucjenama je Joško Domorocki.^[3] Takav slijed događaja bio je poguban po Željezničar koji ispada iz prve lige, a period konsolidacije trajao je do sezone 1953/54 kada se plavi ponovo vraćaju u prvu ligu Jugoslavije.

Prva titula

Bile su to najslavnije godine tima sa Grbavice. Željezničar je u sezoni 1971-72. osvojio šampionsku krunu nekadašnje Jugoslavije. Bila je to godina u kojoj su izabranici Milana Ribara vodili mrtvu trku sa beogradskom Crvenom Zvezdom. Na kraju su "plavi" sakupili 59, a beograđani 49 bodova. Željo je doživio samo četiri poraza, dok su 9 puta igrali neriješeno. Pobjedilo se čak u 21 utakmici. Impozantntna gol razlika govori sama po sebi o snazi tadašnjeg Želje. Postignuto je 55 pogodaka, što je bilo dovoljno za treće mjesto rang-liste najefikasnijih ekipa, a da je odbrana odigrala veliku ulogu govori podatak da je primljeno samo 20 golova (najmanje u ligi). Postignuta je i velika pobjeda protiv slovenačkog Maribora od 8:0. Gradski derbi u dva susreta zavrsen je egalom. Na Grbavici je bio bolji Željezničar rezultatom 2:1, a u uzvratu na Koševu protivnik je bio bolji identičnim ishodom. Kao sto je spomenuto stručni štab je predvodio Milan Ribar, a na klupi su još sjedili Sulejman Kulović i Fadil Požegija. Najbolji strijelac Želje u ovoj sezoni bio je legenda sa Grbavice, Josip Bukal sa postignutih 14 pogodaka, a Božo Janković dao je 13, dok je Josip Katalinski 12 puta pogađao mreže protivničkih golmana. Slobodan Janjuš, golman "plavih" je u toj godini postao rekorder po do tada najmanjem broju primljenih golova u svim odigranim šampionatima, svega 20. Šampionsku generaciju činili su: Slobodan Janjuš, Dragan Kojović, Velija Bećirspahić, Blagoje Bratić, Josip Katalinski, Enver Hadžiabdić, Branislav Jelušić, Božo Janković, Josip Bukal, Edin Sprečo, Avdija Deraković, Slobodan Kojović, Fahrija Hrvat, Džemaludin Serbo, Nusret Kadrić, Hajrudin Saračević, Miloš Radović i Željko Rodić.

Period poslije agresije na BiH

Tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu i opsade Sarajeva, stadion Željezničara našao se na strani agresora, a zapadna tribina bila je u potpunosti spaljena.^[4][5] Entuzijasti i pobornici plavog tima održavali su treninge u školskim salama, samo kako klub ne bi izgubio kontinuitet. Nakon rata 2. maja 1996. održana je prva poslijeratna utakmica na Grbavici, i to između FK Željezničar i FK Sarajevo, nakon što je stadion očišćen od strane pionira FK Željezničar.^[6] Utakmica je završena rezultatom 1:1.^[7]

5. juna 1998. godine održan je Play-Off za prvaka Bosne i Hercegovine na stadionu Koševo. U 89. minuti Hadis Zubanović je plavima donio prvu titulu prvaka BiH. 5. juni navijači Željezničara slave kao "Zubandan".^[8]

U 2001. i 2002. godini Željezničar osvaja dvije uzastopne titule prvaka pod trenerskom palicom Amar Osima. Nakon europskog poraza od FC Hearts iz Škotske, Amar Osim napušta klupu Željezničara i odlazi u japanski JEF United. Do 2009. godine Željezničar ne postiže uspjehe, a klub se suočava sa strašnim finansijskim problemima. Ipak, nakon promjene Upravnog odbora kluba, na klupu se vraća miljenik navijača Amar Osim^[9] i odmah u prvoj sezoni 2009/10. Željezničaru donosi titulu ^[10]. U sezoni 2010/11. Željezničar se plasirao na 3. poziciju u šampionatu BiH, i osvaja Kup BiH nakon pobjeda od 1:0 na Grbavici^[11] i 0:3 na Bilinom Polju protiv FK Čelik Zenica.^[12]

Evropski nastupi

Kako u domaćim takmičenjima, Željezničar je imao uspjeha i u Evropskim kupovima. Prvo učestvovanje Željezničara nekom od evropskih takmičenja bilo je u sezoni 1971-72. Nakon što je u sezoni osvojio drugo mjesto Željezničar je nastupio u prvoj sezoni novog evropskog takmičenja - kupa UEFA. U prvom kolu je izbačen belgijski Club Brugge ukupnim rezultatom 4-3, a dalje su padali Bologna, škotski St. Johnstone, da bi u četvrtfinalu na penale ispao od mađarskog Ferencvarosa. Najbolji strijelci Željezničara u ovom takmičenju su bili Josip Bukal sa 7 golova i Edin Sprečo sa 5 golova.

Najveći međunarodni uspjeh Željezničar je postigao u sezoni 1984-85. Naime, te sezone "plavi” sa Grbavice pod vodstvom Ivice Osima bili su nadomak finala kupa UEFA. U prvom kolu žrijeb je htio da Željezničar igra sa bugarskim Slivenom Bugari su slavili na svom terenu (1-0), da bi u revanšu u Sarajevu doživjeli debakl, 5-1 za Željezničar. Drugo kolo donosi švicarski Sion. Nakon pobjede na Grbavici od 2-1, u drugom meču Željo je uspio očuvati minimalnu prednost, remizirajući (1-1). U narednoj rundi je igrao protiv FC Universitate. U prvom meču rumunisu bili bolji sa 2-0. Očekivalo se da je ta prednost neuhvatljiva. Međutim, Željezničar je u revanšu pobijedio sa 4-0.

Ulazak među osam je bio veliki uspjeh. Na Grbavici su savladani uvijek neugodni Sovjeti. Dinamo iz Minska je poražen rezultatom 2-0, da bi u revanšu odigrao 1-1. U polufinalu protivnik je bio Videoton, ekipa koja je do tada eliminisala velikane poput Manchester Uniteda, PSG-a i beogradskog Partizan koji je poražen čak sa 5-0. Na prvoj utakmici u Sekesfehervaru Mađari su vodili sa 2:0, da bi tadašnji reprezentativac Haris Škoro postigao gol za smanjenje vodstva. U finišu Videoton povečava prednost. Krajnji ishod ovog meca glasio je 3-1. Prepuna Grbavica dočekala je 24. aprila 1984. godine u veličanstvenoj atmosferi. Golovima Bahtića i Ćurića Željo je bio jednom nogom u finalu elitnog evropskog takmičenja. Igrao se 87 minut. Najteži sportski trenutak u historiji Želje. Prvi prelazak preko centra Mađari su iskoristili na pravi nacin. Dovoljno je reci Cuhaji. Boje Željezničara u Evropi branili su: Škrba, Berjan, Baljić, Šabanadžović, Čapljić, Komšić, Čilić, Bahtić, Škoro, Mihajlović, Baždarević, Nikić, Samardžija.

Željezničar je igrao i u Kupu evropskih šampiona, i to nakon osvojene titule 1972 godine. U sezoni 1972-73 Željo je igrao protiv engleskog tima Derby County i izgubio obje utakmice, u gostima 0-2, dok je na Koševu gdje je igran revanš bilo 1-2.

Nakon uspostavljanja Premijer lige BiH Željezničar je stalni učesnik evropskih takmičenja. U prethodnim godinama Željezničar se sastajao sa škotskim Kilmarnockom (d: 1-1, g: 0-1), poljskom Wislom (d: 0-0, g: 1-3), bugarskim Levskim (d: 0-0, g: 0-4), kiparskim Anorthosisom (d: 1-0, g: 3-1), škotskim Heartsom (d: 0-0, g: 0-2) i bugarskim Liteksom (d: 1-2, g: 0-7).

Najveći poslijeratni uspjeh je postignut u sezoni 2002-03. kada je Željezničar došao do 3. pretkola Lige Prvaka. Najprije je pobjeđen Akraness ukupnim rezultatom 4-0. Nakon toga Željo je u 2 utakmice bio bolji od norveškog predstavnika Lilestroma da bi na kraju pred 40.000 gledalaca na stadionu Koševo ugostio engleski Newcastle. Nažalost nije bilo snage za nešto više pa je Željo ispao ukupnim rezultatom 5-0. Nakon ispadanja iz Lige Prvaka Željo nastavlja takmičenje u Kupu UEFA, ali nesretno ispada od španske Malage ukupnim rezultatom 0-1.

Iako je u sezoni 2004-05. izborio učestvovanje u Kupu UEFA zbog nedobijanja Uefine licence Željezničaru je uskraćen izlazak u Evropu.

Nakon osvajanja titule 2010. godine Željezničar je igrao u 2. pretkolu Lige Prvaka protiv Hapoela iz Tel Aviva. Na Bloomfield Stadionu u Tel Avivu poražen je sa 5-0^[13], dok je na Koševu bilo 0-1 ^[14].

Osvajanje Kupa BiH 2011. godine i treća pozicija u prenstvu osigurala je Željezničaru nastup u drugom pretkolu Evropske lige. Željezničar je eliminisao Sheriff iz Tiraspola ukupnim rezultatom 1-0.^[15]. U trećem pretkolu Željezničar je poražen u prvoj utakmici od Maccabi Tel Aviv rezultatom 0-2^[16].

Utakmice

UEFA Liga prvaka

Sezona	Takmičenje	Runda	Protivnik	Domaćin	Gost	Ukupno
1972–73	Kup evropskih šampiona	1R	Derby County	1–2	0–2	1–4
2001–02	UEFA Liga prvaka	1Q	Levski Sofija	0–0	0–4	0–4
2002–03	UEFA Liga prvaka	1Q	Akranes	3–0	1–0	4–0
		2Q	Lillestrøm	1–0	1–0	2–0
		3Q	Newcastle United	0–1	0–4	0–5
2010–11	UEFA Liga prvaka	2Q	Hapoel Tel Aviv	0–1	0–5	0–6
2012–13	UEFA Liga prvaka	2Q	Maribor	1–2	1–4	2–6
2013–14	UEFA Liga prvaka	2Q	Viktoria Plzeň	1–2	3–4	4–6

UEFA Evropska liga

Sezona	Takmičenje	Runda	Protivnik	Domaćin	Gost	Ukupno
2011–12	UEFA Evropska liga	2Q	Sheriff Tiraspol	1–0	0–0	1–0
		3Q	Maccabi Tel Aviv	0–2	0–6	0–8
2014–15	UEFA Evropska liga	1Q	Lovćen	0–0	1–0	1–0
		2Q	Metalurg	2–2	0–0	2–2
2015–16	UEFA Evropska liga	1Q	Balzan	1–0	2–0	3–0
		2Q	Ferencváros	2–0	1–0	3–0
		3Q	Standard Liège	0–1	1–2	1–3

Kup UEFA

Sezona	Takmičenje	Runda	Protivnik	Domaćin	Gost	Ukupno
1971–72	Kup UEFA	1R	Club Brugge	3–0	1–3	4–3
		2R	Bologna	1–1	2–2	3–3
		3R	St. Johnstone	5–1	0–1	5–2
		QF	Ferencváros	1–2	2–1	3–3
1984–85	Kup UEFA	1R	Sliven	5–1	0–1	5–2
		2R	Sion	2–1	1–1	3–2
		3R	Universitatea Craiova	4–0	0–2	4–2
		QF	Dinamo Minsk	2–0	1–1	3–1
		SF	Videoton	2–1	1–3	3–4
1998–99	Kup UEFA	1Q	Kilmarnock	1–1	0–1	1–2
2000–01	Kup UEFA	QR	Wisła Kraków	0–0	1–3	1–3
2002–03	Kup UEFA	1R	Málaga	0–0	0–1	0–1
2003–04	Kup UEFA	QR	Anorthosis Famagusta	1–0	3–1	4–1
		1R	Heart of Midlothian	0–0	0–2	0–2
2004–05	Kup UEFA	1Q	Pennarossa	4–0	5–1	9–1
		2Q	Litex Loveč	1–2	0–7	1–9

Kup velesajamskih gradova

Sezona	Takmičenje	Runda	Protivnik	Domaćin	Gost	Ukupno
1970–71	Kup velesajamskih gradova	1R	Anderlecht	3–4	4–5	7–9

UEFA Intertoto kup

Sezonna	Takmičenje	Runda	Protivnik	Domaćin	Gost
1965–66	UEFA Intertoto kup	GS	Gwardia Varšava	2–1	1–2
		GS	Baník Ostrava	3–1	1–1
		GS	Lokomotive Leipzig	2–2	0–0

Mitropa kup

Sezona	Takmičenje	Runda	Protivnik	Domaćin	Gost	Ukupno
1963–64	Mitropa kup	QF	Austria Beč	4–1	2–0	6–1
		SF	MTK Budapest	1–1	0–1	1–2
1964–65	Mitropa kup	QF	Slovan Bratislava	2–1	1–3	3–4
1967–68	Mitropa kup	1R	Jednota Trenčín	1–0	0–0	1–0
		QF	Spartak Trnava	2–2	1–2	3–4
1968–69	Mitropa kup	1R	Budapest Honvéd	1–0	1–0	2–0
		QF	Baník Ostrava	4–0	1–1	5–1
		SF	Sklo Union Teplice	1–1	1–2	2–3

Stadion

Stadion Grbavica

Glavni članak: Stadion Grbavica

Željezničar od 1953. godine svoje domaće utakmice igra na stadionu Grbavica u istoimenom sarajevskom naselju. Stadion je od 1953 godine pretrpio tri veća renoviranja. Prvo od 1968. do 1976 kada je napravljena sjeverna tribina, zatim je obnovljen nakon reintegracije Grbavice kada je ponovo izgrađena drvena tribina na zapadnoj strani i pred sezonu 2004/05 kada su na sjevernu i južnu tribinu postavljene stolice čime je kapacitet stadiona smanjen na 12 000 mjesta. Stadion ne ispunjava kriterije UEFA, te zbog toga Željezničar svoje utakmice igra na stadionu Koševo.

Navijači

Grafit navijača Željezničara

Željezničar je i u Jugoslaviji bio prepoznatljiv kao ekipa koja je imala veliku podršku navijača. U šampionskoj sezoni 1971/72. Željezničar je titulu ovjerio na stadionu JNA pred velikim brojem svojih navijača. Navijači Željezničara, koji su se uvijek nalazili na južnoj strani stadiona Grbavica, svoj novi svijetli trenutak imaju u Beogradu 1981., ovaj put na Marakani u finalu Kupa SFRJ. Preko 60.000 navijača Veleža i Željezničara ispunilo je Beogradski stadion.

Tokom osamdesetih najposjećenije utakmice su bile one protiv velike četvorke (Partizan, Crvena Zvezda, Dinamo, Hajduk), Veleža, kao i protiv gradskog rivala Sarajeva.^[17]

U drugoj polovini 80-ih dolazi do organizacije navijača Željezničara koji se nazivaju "The Maniacs", ili Manijaci. Stvaraju se i podgrupe "Blue Tigers" i "Joint Union". Najznačajniji vođa navijača Željezničara bio je Dževad Begić-Đilda, heroj odbrane Sarajeva, koji je poginuo 11. jula 1992. godine. Manijaci, kao i drugi građani Sarajeva, 11. jula svake godine posjete i polože cvijeće ispred spomen-ploče Dževadu Begiću.^[18] U spomen Đildi i njegovom bratu Izetu, u Sarajevu jedna ulica nosi ime "Braće Begić". Također, održava se i malonogometni turnir između Manijaka što je još jedan način da se oda počast heroju Sarajeva.^[19]

Željezničar je imao mnogo poznatih simpatizera, a neki od njih su muzičari i glumci Davorin Popović, Mladen Vojičić - Tifa, Zdravko Čolić, Davor Sučić, Branko Đurić - Đuro, Boris Šiber, Elvis J. Kurtović, Stole Anđelić, Benjamin Filipović, Milan Pavlović, Nenad Janković (dr.Nele Karajlić), Sabahudin Žujo, Zdenko Jelić, Nijaz Brković, Radomir Marić - Raka, političari Željko Komšić, Gradimir Gojer, Alija Behmen, Kemal Kozarić, Ljubiša Marković, Nedžad Branković, Marin Ivanišević, pisci Aleksandar Hemon, Miljenko Jergović, Zuko Džumhur, Dario Džamonja i mnogi drugi.

Trenutni sastav

Posljednja izmjena: 8. juli 2015. Napomena: Zastave pokazuju reprezentaciju kao što je definisano pravilima podobnosti FIFA-e. Igrači mogu imati više od jednog ne-FIFA-inog državljanstva.

Br. Pozicija Igrač 1 G Ajdin Mulalić 2 O Dejan Uzelac 3 O Josip Kvesić 5 O Aleksandar Kosorić 6 O Kerim Memija 7 N Secouba Diatta 8 N Riad Bajić 9 N Nedo Turković 11 V Jovan Blagojević 13 G Vedran Kjosevski 15 V Ognjen Đelmić 17 O Ivan Livaja 18 V Amir Hadžiahmetović 19 V Enis Sadiković

Br. Pozicija Igrač 20 V Damir Sadiković 21 N Dženis Beganović 22 O Jasmin Bogdanović 23 V Amer Hiroš 33 O Edin Hadžović 34 N Zoran Kokot 37 O Emir Hodžurda 40 O Ismail Duraković 41 O Kemal Osmanković 42 G Emir Ćutahija - N Joco Stokić - O Dušan Mladenović - V Denis Žerić - N Tiago Farias

Uspjesi

Takmičenje	Plasman	Sezone
Prva liga SFRJ	I mjesto	1971-72
	II mjesto	1970-71
Druga liga SFRJ	I mjesto	1956–57, 1961–62, 1977–78
	II mjesto	1953–54
Premijer liga	I mjesto	1997–98, 2000–01, 2001–02, 2009–10, 2011–12, 2012–13
	II mjesto	2002–03, 2003–04, 2004–05, 2014–15
Kup SFRJ	Finalista	1980-81
Kup BiH	Pobjednik	1999–2000, 2000–01, 2002–03, 2010–11, 2011–12, 2017–18
	Finalista	1996–97, 2001–02, 2009–10, 2012–13
Superkup	Pobjednik	1998, 2000, 2001
Kup UEFA	1/2 finale	1984–85
	1/4 finale	1971–72

Bivši nogometaši

Glavni članak: Bivši nogometaši FK Željezničar

Adi Adilović Eldin Adilović Admir Adžem Mirzet Alagić Veljko Aleksić Anel Alibašić Haris Alihodžić Kemal Alispahić Mehmed Alispahić Marijan Antolović Ensar Arifović Arben Avdija Delimir Bajić Riad Bajić Alen Bajkuša Zdenko Baotić Omar Beća Kenan Bećirović Amar Beširević Dženis Beganović Samir Bekrić Josip Bender Haris Bešlija Mirsad Bešlija Bulend Biščević Ante Blažević Matteo Boccaccini Dragan Bočeski Jasmin Bogdanović Jadranko Bogičević Jovan Blagojević Sead Bučan Semir Bukvić Kemal Buljubašić Rusmir Burek Clarismario Edin Cocalić Ivan Crnov Rusmir Cviko Aldin Čenan Benjamin Čolić Elvir Čolić Almir Čosić Aldin Ćeman Armin Ćerimagić Milan Ćulum Emir Ćutahija Boubacar Dialiba Secouba Diatta Dejan Djermanović Marijo Dodik Dejan Drakul Amar Drina Feđa Dudić Edin Dudo Faruk Duraković Ismail Duraković Edin Džeko Ognjen Đelmić Faris Efendić Kemal Elkaz Filip Erić Nermin Fatić Irfan Fejzić Adnan Fočić Marin Galić Goran Gančev Sahmir Garčević Hamza Gasal Nudžein Geca Patrick Nyema Gerhardt Branko Grahovac Daniel Graovac Almir Gredić Dimitris Toskas Adnan Gušo Milan Gutović Jure Guvo Amir Hadžiahmetović Emir Hadžić Edin Hadžović Haris Hajdarević Sead Halilagić Mirza Halvadžić Dženan Haračić Kenan Hasagić Dino Hasanović Javi Hervás Amer Hiroš Armin Hodžić Armin Hodžić Emir Hodžurda Vlado Hrkać Aldin Hrvanović Ivica Huljev Almir Hurtić Senad Husić Faruk Ihtijarević Samir Jahić Sanel Jahić Adis Jahović Nermin Jamak Omer Joldić Luka Juričić Nedim Jusufbegović Meldin Jusufi Saša Kajkut Admir Kajtaz Đorđe Kamber Sead Kapetanović Denis Karić Elvis Karić Suad Katana Semir Kerla Vedran Kjosevski Zoran Kokot Aleksandar Kosorić Mirko Kramarić Sandi Križman Miroslav Kružik Elmir Kuduzović Edin Kunić Alen Kurt Haris Kurtović Josip Kvesić Milivoje Lazić Ivan Lendrić Ivan Livaja Galib Lulo Armin Mahović Mailson Luka Malić Vladimir Markotić Darko Marković Goran Marković Vladimir Marković Amar Mehić Adi Mehremić Nedim Mekić Samir Mekić Kerim Memija Jasmin Memišević Alen Mešanović Elvis Mešić Mirza Mešić Sanjin Mešić Luka Miletić Nenad Mišković Dušan Mladenović Denis Mudrinić Vedad Muftić Musa Muhammed Dino Muharemović Dželaludin Muharemović Ajdin Mujagić Mustafa Mujezinović Edis Mulalić Adin Mulaosmanović Samir Muratović

Adi Musli Aleksandar Nikolić Stevo Nikolić Adis Obad Kemal Osmanković Dženan Osmanović Šaban Pehilj Adnan Pehlivanović Albin Pelak Sanjin Pintul Lazar Popović Denis Pozder Arsim Prepoli Josip Projić Uglješa Radinović Sanjin Radonja Božidar Radošević Igor Radovanović Mirko Radovanović Mileta Radulović Aleksandar Railić Sinan Ramović Admir Raščić Haris Redžepi Ševkija Resić Damir Rovčanin Damir Sadiković Enis Sadiković Srđan Savić Sead Seferović Mersad Selimbegović Nedžad Serdarević Mensur Sinanović Ervin Smailagić Bajro Spahić Perica Stančeski Mario Stanić Srđan Stanić Miroslav Stevanović Siniša Stevanović Ognjen Stjepanović Danijel Stojanović Joco Stokić Sedad Subašić Anel Šabanadžović Nermin Šabić Adnan Šećerović Benjamin Šehić Ibrahim Šehić Branko Šešlija Dalibor Šilić Predrag Šimić Edin Šopović Semir Štilić Tiago Faria Sergej Tica Tomislav Tomić Nedo Turković Vojo Ubiparip Yani Urdinov Božidar Urošević Dejan Uzelac Juan Manuel Varea Nermin Vazda Stjepan Vego Mladen Veselinović Edin Višća Branimir Vištica Admir Vladavić Lillo Vojtović Stojan Vranješ Avdija Vršajević Aleksandar Vučenović Muamer Vugdalić Sretko Vuksanović Adnan Zahirović Dženan Zajmović Goran Zakarić Zajko Zeba Asim Zec Ermin Zec Mirza Zekić Mladen Zeljković Nermin Zolotić Hadis Zubanović Denis Žerić Fadil Žerić Senad Žerić

Milovan Adamović Senad Arnautović Siniša Aškraba Šefik Azabagić Edin Bahtić Duško Bajić Šener Bajramović Mirsad Baljić Drago Basara Mehmed Baždarević Velija Bećirspahić Branislav Berjan Željko Biljuš Rade Bogdanović Boris Bračulj Blagoje Bratić Ivan Brzić Josip Bukal Risto Bukvić Ivan Cvitanušić Vlado Čapljić Josip Čilić Edin Ćurić Ivica Baskarada Nedim Dautović Avdija Deraković Dimitrije Dimitrijević Hamo Dizdarević Zvonko Duspara Mustafa Đelilović Đorđe Đorđević Petar Đorđević Hajrudin Đurbuzović Ranko Đorđić Vidoje Đorđić Fahor Fazlagić Mirko Gašić Milan Gavrilović Anto Grabo Emir Grčić Goran Gutalj Milan Gutović Enver Hadžiabdić Edin Hadžialagić (Edim Hadžialagić) Tarik Hodžić Fahrija Hrvat Esad Ibrahimović Stojanče Idić Srećko Ilić Duško Ivanović Slobodan Janjuš Boško Janković Branimir Jelušić Dušan Jovanović Marjan Jugović Goran Jurišić Nusret Kadrić Ljubo Kalaba Josip Katalinski Rudolf Kinčić Dragan Kojović Slobodan Kojović Vladimir Kojović Kasim Kokot Vlatko Konjevod Alojz Krajnc Stevica Krsmanović Simo Krunić Sulejman Kulović Lazar Lemić Franjo Lovrić Ivan Lušić Slavko Mamuzić Rastislav Matić Zoran Matković Almir Memić Radmilo Mihajlović Vitomir Milošević Fikret Mujkić Midhat Mujkić Nikola Nikić Siniša Nikolić Milomir Odović Nedžad Omerhodžić Ivica Osim Rade Paprica Zoran Paprica Ilijas Pašić Željko Pavlović Ivica Pekić Ranko Planinić Dragan Popadić Neđo Prelo Vladan Radača Ivan Radić Vladimir Radojčić Miloš Radović Vasilije Radović Milan Ribar Željko Rodić Zoran Samardžija Hajrudin Saračević Dušan Simić Ibrahim Sirćo Zoran Slišković Drago Smajlović Đuro Smajlović Edin Sprečo Refik Šabanadžović Džemaludin Šerbo Josip Šimović Haris Škoro Dragan Škrba Miljan Štaka Slobodan Šujica Ilija Tojagić Jasminko Velić Nedžad Verlašević Gordan Vidović Dragomir Vlaški Anto Zečević Josip Zemko Marcel Žigante