Leonardo Bruni

Leonardo Bruni (ili Leonardo Aretino) (oko 1370. – 9. marta 1444.) bio je italijanski humanist, historičar i državnik, često se smatra najvažnijim humanističkim historičarem rane renesanse.^[1] Mnogi ga nazivaju prvim modernim historičarem.^[2] Bio je prva osoba koja je podijelila historiju na tri perioda: antiku, srednji vijek i novi vijek. Godine koje Bruni koristi za definiciju ovih perioda ne podudaraju se točno s onima modernih historičara u savremenoj upotrebi, ali njegov je rad uspostavio konceptualne temelje za tripartitnu podjelu historije.

Leonardo Bruni
Leonardo Bruni, grafika
Rođenje	Leonardo Bruni oko 1370. Arezzo, Toskana
Smrt	9. mart 1444. Firenca, Republika Firenca

Leonardo Bruni, grafika Theodora de Brya

Biografija

Leonardo Bruni je rođen u Arezzu u Toskani oko 1370. Bio je miljenik političkog i kulturnog lidera Coluccia Salutatija, kojega je naslijedio kao kancelar Firenza i pod njegovom zaštitom razvio je ideju građanskog humanizma. Služio je i kao apostolski sekretar četirima papama (1405.-1414.).^[2] Brunijeve godine na poziciji kancelara od 1410. do 1411. i od 1427. do godine njegove smrti 1444. bile su obilježene ratovanjem. Mada je držao jednu od najviših političkih pozicija, Bruni je imao relativno malu moć u odnosu na familije Albizzi i Medici. Historčar Arthur Field identificirao je Brunija kao vjerojatnog zavjerenika protiv Cosima de' Medici 1437. (vidi dolje). Bruni umire 1444. u Firenci i naslijeđuje ga na poziciji kancelara Carlo Marsuppini.

Značaj

De primo bello punico, 1471.

Brunijevo najznačajnije historiografsko djelo je Historiarum Florentini populi libri XII (Historija firentinskog naroda, 12 knjiga), koje se smatra prvom modernom historijskom knjigom.^[2] Premda vjerojatno nije bila Brunijeva namjera sekularizirati historiju, nazor o historiji podijeljen na tri perioda bio je nedvojbeno sekularan i upravo zbog toga se Brunija smatra prvim modernim historičarem.^[2] Temelji Brunijeve koncepcije mogu se naći i kod Petrarce, pošto je on razlikovao klasični period od kasnijeg kulturalnog propadanja ili kako ga je on nazivao tenebrae (doslovno "mrak, tmina"). Bruni tumači da je Italija oživjela zadnjih nekoliko vjekova i da se stoga ta tendencija može opisati kao ulaz u novo doba ("novi vijek").

Jedan od Brunijevih najpoznatijih djela je Novi Ciceron, biografija rimskog državnika Cicerona. Bio je također i autor biografija Dantea Alighierija i Petrarce na italijanskom.^[3] Bruni je bio prvi koji je koristio izraz studia humanitatis, mislivši na studije čovjekovih pothvata odvojene od studija teologije i metafizike, iz kojeg potječe današnji termin humanizam.

Kao humanist Bruni je bio vrlo značajan u prijevodu mnogih djela grčeke filozofije i historije na latinski, kao npr. djela Aristotela i Prokopija. Brunijevi prijevodi Aristotelove Politike i Nikomahove etike, kao i pseudoaristotelovske Ekonomije, bili su jako rašireni i kao rukopisi i kao štampana djela. Njegovo korištenje djela Elija Aristida za podupiranje republikanskih teza u djelu Laudatio florentinae urbis (oko 1401.) bilo je važno za skretanje pažnje renesansnih političkih filozofa na ovog grčkog historičara (za detalje vidi Kriza rane italijanske renesanse Hansa Barona). Također je napisao kratki traktat o firentinskom ustavu na grčom jeziku.^[4]

Bruni umire u Firenci 1444. i sahranjen je u zidnoj grobnici koju je izradio Bernardo Rossellino u Bazilici sv. Križa u Firenci.^[5]

Bibliografija

• Latinski tekst s engleskim prijevodom:
  • Leonardo Bruni (April 2001). James Hankins. ur. History of the Florentine People. 1. preveo James Hankins. Harvard University Press. ISBN 0-674-00506-6.
  • Leonardo Bruni (November 2004). James Hankins. ur. History of the Florentine People. 2. preveo James Hankins. Harvard University Press. ISBN 0-674-01066-3.