திபெத் தன்னாட்சிப் பகுதி

திபெத் தன்னாட்சி பகுதி (Tibet Autonomous Region) அல்லது சுருக்கமாக திபெத் (சீனம்: 西藏自治区) என்பது சீன மக்கள் குடியரசால் 1958இல் திபெத்திய ஆன்மிகம் மற்றும் அரசியல் தலைவரான 14ஆவது தலாய் லாமாவை விரட்டிவிட்டு, ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட திபெத் நாடாகும். சீன மக்கள் குடியரசின் கட்டமைப்பினுள் திபெத், திபெத் தன்னாட்சி பகுதியின் அங்கமாகவே 1965இல் அங்கீகரிக்கப்படுகிறது இது சிசங் தன்னாட்சி பகுதி என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.^[1] திபெத் தன்னாட்சிப் பகுதியின் நிர்வாகத் தலைநகரம் லாசா ஆகும். திபெத் தன்னாட்சிப் பகுதி 6 மாவட்டங்களாகவும், 68 கவுண்டிகளாகவும் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது.^[2][3]

சீனாவில் திபெத் தன்னாட்சிப் பகுதி

திபெத் தன்னாட்சிப் பகுதியுள் திபெத்திய பகுதிகளைத் தவிர யு-சாங் மற்றும் காம் மாகாணப் பகுதிகளும் அடங்கும். இத்தன்னாட்சிப் பகுதியே சீனாவின் மாகாணங்களுள் இரண்டாவது பெரிய நிலப்பரப்பைக் கொண்டுள்ளது (1,200,000 சதுர கிலோமீட்டர்). திபெத் தன்னாட்சிப் பிராந்தியத்தின் தற்போதைய எல்லைகள் பொதுவாக 18 ஆம் நூற்றாண்டில் நிறுவப்பட்டன மற்றும் திபெத்தின் பாதி பகுதியையும் உள்ளடக்கியது. திபெத் தன்னாட்சி பகுதி 1,200,000 km² (460,000 sq mi) க்கும் அதிகமான பரப்பளவில் சீனாவின் இரண்டாவது பெரிய மாகாண அளவிலான பிரிவாகும். சின்சியாங்கிற்குப் பிறகு, பெரும்பாலும் அதன் கடுமையான மற்றும் கரடுமுரடான நிலப்பரப்பு காரணமாக, சீன மக்கள் குடியரசின் குறைந்த அடர்த்தியான மக்கள்தொகை மாகாண அளவிலான பிரிவு ஆகும்.

வரலாறு

திபெத்துக்கும் சீன மிங் வம்சத்துக்கும் இடையிலான உறவுகளின் சரியான தன்மை (1368-1644) மற்றும் திபெத்தின் மீது மங்கோலியர் கைப்பற்றிய பின்னர் மிங் வம்சத்திற்கு திபெத்தின் மீது இறையாண்மை இருந்ததா என்பது குறித்தும் மேலும் 13 மற்றும் 14 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் யுவான் நிர்வாக ஆட்சியிலும் அரசியல் ரீதியாக குற்றம் சாட்டப்பட்ட வரலாற்று விவாதம் உள்ளது ^[4][5][6] திபெத்தில் சிங் வம்சம் (1636-1912) ஆட்சி படையெடுத்து துங்கர்களை வெளியேற்றி அவர்கள் நாட்டிற்குள் 1720 ஆம் ஆண்டில் நுழைந்தது. திபெத் அப்போதுதான் முதலில் மத்திய அரசாங்கத்தால் கட்டுப்படுத்தப்பட்டது. 1912 லிருந்து 1950 வரை திபெத் சீனக்குடியரசின் சட்டத்தின் கீழ் இருந்தது எனினும், பின்னர் ஒரு புதிய அரசை நிர்மாணிக்க சிக்கலானதாக சீனப்புரட்சி (1911), முரண்டு பிடித்த வார்லார்ட் சகாப்தம், சீன உள்நாட்டு போர், மற்றும் பெரும் இரண்டாம் சீன- சப்பானியப் போர் போன்ற காரணங்களால் இரண்டாம் உலகப் போருக்கு முன்னும் பின்னும் எந்தவொரு பயனுள்ள நிர்வாகத்தையும் செயல்படுத்த முடியாமல் குடியரசிலிருந்து வெளியேறியது. இன-கலாச்சார திபெத்தின் பிற பகுதிகள் (கிழக்கு காம் மற்றும் அம்டோ ) 18 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் இருந்து சீன வம்ச அரசாங்கத்தின் நியாயமான நிர்வாகத்தின் கீழ் இருந்தன;^[7] இன்று அவை கிங்காய், கான்சு, சிச்சுவான் மற்றும் யுன்னான் மாகாணங்களைக் கொண்டுள்ளது

1950 ஆம் ஆண்டில், மக்கள் விடுதலை இராணுவம் திபெத்துக்குள் நுழைந்து, சாம்டோ நகரத்திற்கு அருகே நடந்த போரில் திபெத்திய உள்ளூர் இராணுவத்தை தோற்கடித்தது. 1951 ஆம் ஆண்டில், திபெத்திய பிரதிநிதிகள் மத்திய மக்கள் அரசாங்கத்துடன் 17 அம்ச ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டனர், திபெத்தின் மீதான சீனாவின் இறையாண்மையையும், திபெத்தை இணைப்பதையும் உறுதிப்படுத்தியது. இந்த ஒப்பந்தம் சில மாதங்களுக்குப் பிறகு லாசாவில் அங்கீகரிக்கப்பட்டது.^[8][9] தலாய் லாமா தலைமையிலான ஒரு தன்னாட்சி நிர்வாகத்திற்கு 17 அம்ச ஒப்பந்தம் வழங்கப்பட்டிருந்தாலும், தலாய் லாமாவின் அரசாங்கத்தை விலக்கி கம்யூனிஸ்டுடன் சேர்ந்து நிர்வாக முறையை உருவாக்க 1955 ஆம் ஆண்டில் "திபெத்தின் தன்னாட்சி பிராந்தியத்திற்கான ஆயத்த குழு" (பி.சி.ஐ.ஆர்.டி) நிறுவப்பட்டது. சீனப் படைகளிடமிருந்து அவரது உயிருக்கு அச்சுறுத்தலின் கீழ் தலாய் லாமா 1959 இல் இந்தியாவுக்கு தப்பிச் சென்று 17 அம்ச ஒப்பந்தத்தை கைவிட்டார். திபெத் தன்னாட்சி பகுதி 1965 இல் நிறுவப்பட்டது, இதனால் திபெத்தை சீனாவின் மாகாண அளவிலான பிரிவாக மாற்றியது.

நிலவியல்

திபெத் தன்னாட்சி பகுதி பூமியின் மிக உயர்ந்த பிராந்தியமான திபெத்திய பீடபூமியில் அமைந்துள்ளது. வடக்கு திபெத்தின் உயரம் சராசரியாக 4,572 மீட்டர்கள் (15,000 அடி) எட்டும் . நேபாளத்தின் எவரெசுட்டு சிகரம் திபெத்தின் எல்லையில் அமைந்துள்ளது.

பொருளாதாரம்

திபெத்தியர்கள் பாரம்பரியமாக உயிர்வாழ்வதற்காக விவசாயத்தை நம்பியிருந்தனர். இருப்பினும், 1980 களில் இருந்து, சீன பொருளாதார சீர்திருத்தத்தை அடுத்து வாகன ஓட்டுநர் மற்றும் உணவு விடுதியில் சில்லறை வேலை போன்ற பிற வேலைகள் கிடைத்துள்ளன. 2011 ஆம் ஆண்டில், திபெத்தின் பெயரளவிலான மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி 60.5 பில்லியன் யுவானில் (9.60 பில்லியன் அமெரிக்க டாலர்) முதலிடத்தில் இருந்தது, இது 2000 ஆம் ஆண்டில் 11.78 பில்லியன் யுவான் (1.47 பில்லியன் அமெரிக்க டாலர்) ஐ விட ஏழு மடங்கு அதிகமாகும். 21 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்திலிருந்து பொருளாதார வளர்ச்சி ஆண்டுக்கு சராசரியாக 10 சதவீதத்திற்கும் அதிகமாக உள்ளது.^[10]

இதனையும் காண்க

• திபெத்
• தலாய் லாமா
• யாதோங் கவுண்டி