வேளாண்மை
மனிதப் பயன்பாட்டுக்காக விலங்குகளையும் பயிர்களையும் வளர்த்தல் / From Wikipedia, the free encyclopedia
உழவு அல்லது வேளாண்மை அல்லது விவசாயம் அல்லது கமம் என்பது உணவு மற்றும் உணவு சாராப் பொருட்களுக்காக பயிர் மற்றும் கால்நடை உற்பத்தி, நீர் வேளாண்மை, மீன் வளர்ப்பு மற்றும் காட்டியல் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியது ஆகும்.[1] வேளாண்மை ஒரு முக்கியமான முதனிலைத் தொழில் ஆகும். நிலையான இடத்தில் வாழ்ந்த மனித நாகரிகத்தின் எழுச்சியில் ஒரு முக்கியமான முன்னேற்றமாக வேளாண்மை இருந்துள்ளது. நகரங்களில் மக்கள் வாழ்வதற்குக் காரணமான உணவு நுகர்வோன்மிகையை உருவாக்கிய கொல்லைப்படுத்தப்பட்ட உயிரினங்களின் வேளாண்மையானது இந்த நாகரிகங்களில் நடைபெற்றது. மனிதர்கள் குறைந்தது 1,05,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இருந்தே தானியங்களைச் சேகரிக்கத் தொடங்கி விட்ட அதே நேரத்தில், தொடக்க கால விவசாயிகள் 11,500 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் வாக்கில் தான் இவற்றைப் பயிரிடத் தொடங்கினர். செம்மறியாடு, ஆடுகள், பன்றிகள் மற்றும் கால்நடைகள் ஆகியவை சுமார் 10,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் கொல்லைப்படுத்தப்பட்டன. உலகின் குறைந்தது 11 பகுதிகளிலாவது தாவரங்கள் சுயேச்சையாக அறுவடை செய்யப்பட்டுள்ளன. 20ஆம் நூற்றாண்டில் பெரும் அளவிலான ஓரினப் பயிர் முறைகளை அடிப்படையாகக் கொண்ட தொழில்துறை விவசாயமானது விவசாய உற்பத்தி மீது தாக்கம் செலுத்தி வருகிறது.
2021ஆம் ஆண்டு நிலவரப்படி, உலக உணவில் சுமார் மூன்றில் ஒரு பங்கை சிறிய விவசாய நிலங்கள் உற்பத்தி செய்கின்றன. ஆனால், பெரிய விவசாய நிலங்கள் பரவலாகக் காணப்படுகின்றன.[2] உலகின் பெரிய 1% விவசாய நிலங்களானவை 50 எக்டேர்கள் (120 ஏக்கர்கள்) அளவை விடப் பெரியவையாக உள்ளன. உலகின் விவசாய நிலத்தில் 70%க்கும் மேற்பட்ட நிலத்தை இவை கொண்டுள்ளன.[2] விவசாய நிலத்தில் கிட்டத் தட்ட 40%மானது 1,000 எக்டேர்கள் (2,500 ஏக்கர்கள்) அளவை விடப் பெரிய விவசாய நிலங்களில் காணப்படுகிறது.[2] எனினும், உலகின் ஒவ்வொரு ஆறு விவசாய நிலங்களில் ஐந்து 2 எக்டேர்கள் (4.9 ஏக்கர்கள்) அளவுக்கும் குறைவான நிலப் பரப்பைக் கொண்டுள்ளது. அனைத்து விவசாய நிலத்திலும் சுமார் வெறும் 12%ஐ மட்டுமே இவை கொண்டுள்ளன.[2] கிராமப் புற பொருளாதாரம், கிராமப் புற சமூகத்தின் வடிவம் ஆகியவற்றின் மீது விவசாய நிலங்களும், வேளாண்மையும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளன. விவசாய நிலங்கள் மற்றும் வேளாண்மை மக்களுக்கு ஆதரவு அளிக்கிற நேரடியான விவசாயப் பணியாளர்கள் மற்றும் பரந்த விவசாயத் தொழிற்துறை ஆகிய இருவற்றின் மீதும் தாக்கத்தைக் கொண்டுள்ளன.
முதன்மையான விவசாயப் பொருட்களானவை உணவுகள், இழைகள், எரிமங்கள் மற்றும் மூலப்பொருட்கள் (இயற்கை மீள்மம் போன்றவை) எனப் பரவலாகப் பிரிக்கப்படலாம். உணவு வகுப்புகளில் தானியங்கள், காய்கறிகள், பழங்கள், சமையல் எண்ணெய்கள், இறைச்சி, பால், முட்டைகள் மற்றும் பூஞ்சை ஆகியவை உள்ளடங்கியுள்ளன. உலக விவசாய உற்பத்தியானது தோராயமாக 11 பில்லியன் டன்கள் உணவு,[3] 32 மில்லியன் டன்கள் இயற்கை இழைகள்[4] மற்றும் 4 பில்லியன் கன மீட்டர் மரக் கட்டைகளுக்குச் சமமானதாக உள்ளது.[5] எனினும், உலகின் உணவில் சுமார் 14%ஆனது சில்லறை வணிகத்தை அடைவதற்கு முன்னதாக, உற்பத்தி செய்யப்படும் போதே அழிந்து விடுகிறது.[6]
நவீன உழவியல், தாவர வளர்ப்பு, மற்றும் தீங்குயிர்கொல்லிகள் மற்றும் உரங்கள் போன்ற வேளாண் வேதிப்பொருட்கள், மற்றும் தொழில்நுட்ப முன்னேற்றங்கள் ஆகியவை பயிர் மகசூலைக் குறிப்பிடத்தக்க அளவுக்கு அதிகரித்துள்ளன. ஆனால், சுற்றுச் சூழலியல் மற்றும் சூழ்நிலை சேதத்திற்கும் கூட பங்களித்துள்ளன. கால்நடை வளர்ப்பில் தேர்ந்தெடுத்த இனப்பெருக்கம் மற்றும் நவீன முறைகளானவை மாமிச உற்பத்தியை இதே போல அதிகரித்துள்ளன. ஆனால், விலங்கு நலன் மற்றும் சூழ்நிலை சேதம் குறித்த கவலைகளையும் உருவாக்கியுள்ளன. காலநிலை மாற்றத்திற்கான பங்களிப்புகள், நிலத்தடி நீர்ப் படுகைகள் குன்றுதல், காடழிப்பு, நோய்த் தொற்று மருந்துகளுக்கான எதிர்ப்பு மற்றும் பிற விவசாய மாசுபாடுகள் உள்ளிட்டவை சூழ்நிலைப் பிரச்சினைகளாக உள்ளன. உயிரினப் பல் வகைமை இழப்பு, பாலைவனமாதல், மண் சிதைவாக்கம், மற்றும் புவி சூடாதல் போன்ற சூழ்நிலைச் சிதைவுக்கு ஒரு காரணம், அதனால் பாதிக்கப்படுதல் ஆகிய இரண்டாகவுமே வேளாண்மை உள்ளது. மேற்குறிப்பிட்ட காரணங்கள் பயிர் உற்பத்தி குன்றுவதற்குக் காரணமாக அமையலாம். சில நாடுகள் மரபணு மாற்றப்பட்ட உயிரினங்களைத் தடை செய்திருந்தாலும் இவை பரவலாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன.