ตระกูลภาษาขร้า–ไท

ตระกูลภาษาขร้า–ไท
	ไท–กะได, ไดอิก
กลุ่มเชื้อชาติ:	Daic people
ภูมิภาค:	ภาคใต้ของจีน, ไหหลำ,; อินโดจีน และภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย
การจําแนก; ทางภาษาศาสตร์:	หนึ่งในตระกูลภาษาที่มีผู้พูดมากที่สุดในโลก
ภาษาดั้งเดิม:	ขร้า–ไทดั้งเดิม
กลุ่มย่อย:	ขร้า; กัม-ฉุ่ย; Lakkia; Biao; เบ–จี่เจ้า; ไท; ไหล;
กลอตโตลอก:	taik1256
ขร้า กัม-ฉุ่ย เบ ไหล	ไทเหนือ ไทกลาง ไทตะวันตกเฉียงใต้

ตระกูลภาษาขร้า–ไท (อังกฤษ: Kra–Dai languages) หรือรู้จักกันในนาม ไท–กะได (Tai–Kadai) และ ไดอิก (Daic) เป็นตระกูลภาษาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคพื้นทวีป จีนตอนใต้ และอินเดียตะวันออกเฉียงเหนือ ภาษาทั้งหมดในตระกูลนี้เป็นภาษาที่มีวรรณยุกต์ เช่น ภาษาไทยและภาษาลาว ซึ่งเป็นภาษาประจำชาติของประเทศไทยและประเทศลาว ตามลำดับ^[2] ประชากรประมาณ 93 ล้านคนพูดภาษาตระกูลขร้า–ไท โดยร้อยละ 60 พูดภาษาไทย^[3] เอทโนล็อก จัดให้ 95 ภาษาอยู่ในตระกูลนี้ โดย 62 ภาษาอยู่ในสาขาไท^[4]

ข้อมูลเบื้องต้น ตระกูลภาษาขร้า–ไท, กลุ่มเชื้อชาติ: ...

ไทย	ไท	เก้อหล่าว	จ้วงใต้	ไหล
หมา	หมา	มเปา	หมา	ปา
ไฟ	ไฟ	ไป	ไฟ	เฝ่ยฺ
หนา	หนา	นเต้า	หนา	หนา
เมฆ	ฝ้า	เป๊า	ฝ้า	ฝ้า
หิมะ	นาย (ไทใหญ่)	นไต๊	นาย（น้ำค้าง）	-
เหมย (น้ำค้างแข็ง)	เหมือย (ลาว)	มไปล้	เหมือย	-

ภาษาในตระกูล