ภาษาล่าหู่

ภาษาล่าหู่, ภาษาลาหู่ หรือ ภาษามูเซอ อยู่ในตระกูลภาษาจีน-ทิเบต ตระกูลภาษาย่อยทิเบต-พม่า สาขาพม่า-โลโล สาขาย่อยโลโล มีผู้พูดทั้งหมด 577,178 คน พบในจีน 411,476 คน (พ.ศ. 2533) ในเขตปกครองตัวเองลานชาง ล่าหู่ ทางตะวันตกเฉียงใต้ของยูนนาน เป็นภาษาที่มีผู้พูดมากในจีน ชนบางกลุ่มใช้ภาษาล่าหู่เป็นภาษาที่สอง ส่วนใหญ่เข้าใจภาษาจีน บางส่วนใช้ภาษาไทลื้อ ภาษาอาข่า ภาษาปลัง ภาษาว้า หรือภาษายิเป็นภาษาที่สอง พบในลาว 8,702 คน (พ.ศ. 2538) ในแขวงบ่อแก้ว พบในพม่า 125,000 คน (พ.ศ. 2536) ในรัฐฉาน พบในไทย 32,000 คน (พ.ศ. 2544) ในจังหวัดเชียงใหม่ เชียงราย แม่ฮ่องสอน ลำปาง ตาก มีหลายสำเนียงคือ ภาษามูเซอดำ มูเซอแดง มูเซอดำเบเล มูเซอเหลืองบาเกียว มูเซอเหลืองบ้านลาน ชาวล่าหู่ (มูเซอ) ไม่นิยมเรียนภาษาอื่น ในคณะที่คนพูดภาษาอื่นหลายเผ่าเรียนภาษาล่าหู่ ทำให้ภาษาล่าหู่เป็นภาษากลางในเขตภูเขาของจังหวัดเชียงใหม่และเชียงราย พบในเวียดนาม 6,874 คน (พ.ศ. 2542) ตามแนวชายแดนลาวทางด้านตะวันตกเฉียงเหนือ

ภาษาล่าหู่
ภาษาลาหู่, ภาษามูเซอ
ออกเสียง	[lɑ˥˧xo˩]
ประเทศที่มีการพูด	จีน, ไทย, ลาว, พม่า
ชาติพันธุ์	ชาวล่าหู่ (มูเซอ)
จำนวนผู้พูด	600,000  (2007–2012)[1]
ตระกูลภาษา	จีน-ทิเบต (ทิเบต-พม่า) โลโล-พม่า โลโล (ล่าหู่) ภาษาล่าหู่
ระบบการเขียน	อักษรละติน
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการ	เขตปกครองตนเองลานชังล่าหู่, มณฑลยูนนาน
รหัสภาษา
ISO 639-3	มีหลากหลาย: lhu – Lahu lhi – Lahu Shi lkc – Kucong

ระบบการเขียน

แต่เดิมภาษาล่าหู่ไม่มีระบบการเขียน จนกระทั่งมิชชันนารีชาวตะวันตกพัฒนาระบบการเขียนด้วยอักษรโรมันในจีน มีการตีพิมพ์หนังสือพิมพ์เป็นภาษาล่าหู่

ลักษณะ

เรียงประโยคแบบประธาน-กรรม-กริยา ไม่มีเสียงตัวสะกด พยัญชนะมี 28 เสียง สระเดี่ยวมี 9 เสียง วรรณยุกต์มี 7 เสียง มีคำยืมจากภาษาไทลื้อและภาษาอาข่า